ลูกเสือ
ทุกหมู่ช่วยกันกางเต็นท์ ประกอบอาหาร มองเห็นควันไฟลอยกรุ่นสู่เบื้องบน ได้ยินลูกเสือพูดคุยกันแว่วมา นอกจากครูวีรภาพ และครูภาสกร ที่เป็นผู้กำกับลูกเสือแล้ว ยังมีท่านอื่นทำหน้าที่รองผู้กำกับลูกเสือ
เริ่มมืดค่ำลงแล้ว แสงสว่างจากหลอดไฟฟ้าที่แขวนเป็นจุดๆ ทั่วค่ายลูกเสือส่องสว่างพอประมาณ เนื่องจากแขวนสูงและวางจุดห่างกันมาก สถานที่นี่เรียกกันว่าหน่วยอุทยานแห่งชาติศรีลานนา หรืออุทยานห้วยกุ่ม กิโลเมตรที่ 65 ฝั่งตะวันออกถนนเชียงใหม่-ฝาง
ครูชาย
ตั้งวงโขกหมากรุก เป็นกีฬาที่ครูชายในโรงเรียนกำลังนิยมไม่เว้นแม้ภารโรง เนื่องจากครูที่ย้ายมาใหม่จากกรุงเทพฯ ชื่อ “ภักดี” มีฝีมือทางหมากรุกขั้นเซียนนำมาเผยแพร่ ทุกคนมีฝีมือหมากรุกไล่เลี่ยกัน การแข่งขันนั้นหากผู้แข่งขันฝีมือสูสีกัน การเล่นย่อมออกรสชาติ ทั้งผู้เล่น ผู้ชม ครูวีรภาพกับครูภาสกรคว้ากระดานหมากรุกได้ก่อนผู้อื่น จึงได้เป็นมวยคู่แรก ทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน แต่มักมีข้อโต้แย้งขัดคอกันเสมอ
คนหนึ่งว่าขาว อีกคนต้องว่าเทา แต่ไม่ถึงห้ำหั่นให้พังไปข้าง ประเภทเพื่อนรักเพื่อนแสบ
“วันนี้อย่าเป็นหมูเปื่อยอย่างวันนั้นเสียล่ะ เหงื่อไม่ทันออกวิ่งจู๊ดไปเลย ฮะฮ่า...”
ครูภาสกรเริ่มราดน้ำปลาบนแผลเก่า
“ระวังหมูจะชนต้นกล้วย วันนี้กันจะใช้มือซ้ายข้างเดียวเดิน มือขวาสูบบุหรี่สบายๆ ก็ชนะแบบไม่ต้องลุ้น”
ครูวีรภาพสวนเผ็ดร้อนพอกัน
ครูภาสกรใช้วิธียั่วโมโหคู่ต่อสู้ ภารโรงสุนทรขาดชมไม่ได้เด็ดขาด ยกเขียงมาวางข้างครูภาสกรทีมเดียวกัน ภารโรงสุนทรใช้ผ้าขี้ริ้วเก่าวางรองเขียงเวลาลาบจะได้ไม่มีเสียงดัง หยิบเนื้อควายวางบนเขียงลงมือสับเนื้อไป ตาดูหมากรุกไปประเภทใจอยู่ทาง มือไปทาง ผ้าขี้ริ้วขยับไปตามแรงสับ บางส่วนแลบเข้าไปที่เนื้อบนเขียงถูกคมมีดตัดปะปนไปกับเนื้อควายหลายส่วน เนื้อที่เลอะมาขอบเขียงบ้าง กระเด็นมาที่ผ้าขี้ริ้วบ้าง ภารโรงสุนทรปาดไว้บนเขียงตามเดิม ไม่มีใครสนใจ สมาชิกทุกคนรวมใจเป็นหนึ่งเดียวบนกระดานหมากรุก แทบลืมหิว ลืมเวลา
เมื่อเนื้อเหนียวได้ที่ ภารโรงสุนทรนำไปปรุง ฝีมือลาบของเขาเป็นที่ยอมรับของคณะครู ภารโรงสุนทรใช้นิ้วหยิบลาบมาชิม ผงกหัวใช้ได้ มันมีบางอย่างติดฟันดึงออกมาพินิจพิจารณา ตายแน่ นี่มันผ้าขี้ริ้วชัดเจนจะคุ้ยออกให้หมดคงไม่ทันการ ลาบเต็มกะละมัง ถึงเวลาต้องยกไปให้คณะครู ชั่งใจครู่หนึ่งตัดสินใจเสี่ยงตายตักลาบใส่ถ้วยแบ่งไปวางเตรียมไว้ที่กองกลางส่วนหนึ่ง อีกถ้วยยกไปวงหมากรุก ยกมาให้ครูภาสกรทีมเดียวกันชิมก่อน สุนทรรู้สึกอัดอัดหายใจขัดๆ พิกล ครูภาสกรหยิบช้อนตักลาบเข้าปาก สักครู่หันมามองภารโรงสุนทร สุนทรอยากกลั้นใจตายจริงๆ
คำพิพากษาดังขึ้น
“รสชาติดีแต่เหนียวไปหน่อยนะ”
ภารโรงสุนทรค่อยๆ ระบายลมหายใจภาวนาให้ครูภาสกรกลืนลงไปให้หมดเสียเร็วๆ ครูภาสกรกลืนลงไปแล้วเหมือนรู้ใจ ครูวีรภาพชิมบ้าง
“อือๆ รสชาติดีใช้ได้เหนียวดีเคี้ยวมัน”
สุนทรโล่งอกไปอีกครั้ง เคี้ยวมันก็กลืนลงไปเสียเถอะพระคุณท่าน ขอร้องมีสิ่งใดติดฟันอย่าดึงออกมาเด็ดขาด ความลับถูกกลืนหายลงคอไปอีกครั้ง
อาหารมื้อเย็น
ที่กองกลางของคณะครูที่นำนักเรียนมาอยู่ค่ายพักแรม ใครๆ ชมว่าลาบอร่อย ไม่มีใครรู้ผ้าขี้ริ้วสีดำแสนสกปรกที่เป็นความลับของสุนทรถูกกลืนเก็บไว้ในกระเพาะผู้กินจนหมดสิ้น.