แม่ปิง...วันนั้นและวันนี้ (2)

ตาของผม

ชื่อ “อุ๊ยดำ” บ้านอยู่ริมแม่น้ำปิง ใกล้ประตูวัดเกตุ มีอุปกรณ์การล่าปลาหลายอย่าง ได้ถ่ายทอดวิชาล่าปลาให้กับลุงกับแม่ผม ลุงรับวิชาทำขอเบ็ด ทำอุปกรณ์ตกปลาอื่นๆขาย พอแม่แต่งงานกับพ่อผม แม่จึงย้ายมาอยู่บ้านแม่ข่า ซึ่งอยู่ก้นซอย 3 ถนนราชวงศ์ แม่ฟังสัญญาณธรรมชาติบอกเหตุได้ ค่ำวันใดได้ยินเสียงนกชนิดหนึ่งร้อง ส่งเสียงล่องไปตามลำน้ำ ต้องรีบไป “ตกจ๋ำ” (ยกยอ)ตอนเช้ามืด ผมตามแม่ไปก็ได้ปลามากกว่าวันปรกติจริงๆ บางคนบอกว่า แม่คงได้คาถาเรียกปลาจากตา ผมจะถามแม่ทีไรลืมไปทุกที

ยามเทศกาล

ลอยกระทง ชาวเชียงใหม่หรือเรียกอีกอย่างว่า “ คนเมือง” (คนในล้านนาเรียกตัวเองว่า “คนเมือง”) จะร่วมพิธีลอยกระทงในน้ำแม่ปิง บริเวณหน้าเทศบาลนครเชียงใหม่ และในช่วงสงกรานต์ จะใช้บนขัวเหล็ก (สะพานนวรัฐ) จนถึงหน้าพุทธสถาน ต่อเนื่องตลอดถนนท่าแพ เล่นสาดน้ำรดน้ำสงกรานต์ โดยลงไปตักน้ำแม่ปิงสาดกัน พอวันที่ 14 เมษายน หลังเล่นน้ำแล้ว คนเมืองจะพากันไปตักทรายในน้ำแม่ปิงนำไปเข้าวัด นำไปกองหน้าวิหาร เพื่อทำพิธีต่อในวันถัดไป น้ำแม่ปิงจึงผูกพันจิตใจใกล้ชิดกับคนเมืองมาก เป็นภาพของอดีตในวันนั้น

วันนี้

น้ำแม่ปิงอาบไม่ได้ ไม่มีใครนำผ้าไปซัก คนยืนตกปลาในน้ำหายไป มีบ้างยืนตกปลาบนตลิ่ง เป็นการตกปลาเพื่อผักผ่อนมากกว่าตกปลาเพื่อยังชีพดังอดีต มีการบุกรุกน้ำแม่ปิงเพิ่มขึ้น และอาจมีเรือพานักท่องเที่ยวชมสองฝั่งน้ำอย่างขาดการรักษาสิ่งแวดล้อม หรือมีอื่นใดอีก.