Skip to main content

ปีแรก

ที่เป็นข้าราชการครู ผ่านมาได้ 30 ปีเศษ ได้ซื้อจักรยานยนต์ยี่ห้อฮอนด้าขนาด 90 ซี.ซี.คันหนึ่ง สีแดงสดใหม่เอี่ยม นำออกจากร้านวันอังคาร โหราศาสตร์ถือว่าวันแรงไม่ดี ผมไม่ค่อยเชื่อถือเท่าไร ขับไปให้พระผูกสายสิญจน์ที่วัดดับภัยกับน้อง ผูกเสร็จลองขับดู รถแฉลบกองทรายวัดเล็กน้อย น้องพูดว่า ไม่เป็นไรขับขี่ปลอดภัย พระก็สวดแล้ว สบายใจได้ ผมไม่ได้ซื้อเงินสด ต้องผ่อนรายเดือน ขับขี่โฉบเฉี่ยวได้ 22 วัน จำได้แม่นยำ เพราะรถถูกจี้บนดอยบ้านปง อำเภอแม่แตง จากปากทางเขื่อนแม่งัดเข้าไปราว 3 กิโลเมตร คนจี้ผิวขาว ตัดผมสั้นเกรียน ผ้าขาวม้าลายคลุมไหล่ รถผมกำลังลงดอย ต้องเบรกรถเล็กน้อย โดยวิ่งชิดทางด้ายซ้าย ถนนขรุขระด้วยก้อนหินเล็กๆ มันเดินสวนขึ้นมา ยกมือขวาถือปืนจ้องมา บอกให้หยุด ผมเหลือบดูด้วยหางตา ใจหนึ่งอยากเร่งรถจักรยานยนต์หนีแบบซึ่งหน้า เสียวสีข้างกลัวถูกยิงแบบเผาขน ระยะใกล้มาก รถก็วิ่งช้าๆ จึงจำใจหยุดรถ นั่นหมายถึงสถานการณ์ผมเป็นรองทันที มันก้มตัวเข้ามาใกล้ด้านล้อหน้าแบบมีชั้นเชิง


"ถอยไปข้างหลัง" เสียงมันดังเด็ดขาดด้วยภาษาไทยกลาง

ผมลงรถถอยไปข้างหลังอย่างไม่เต็มใจ ในใจเร่งให้รถคันอื่นวิ่งผ่านมา มาเร็วๆ สิ แลหน้าหลังไม่เห็นสักคัน เวลาอื่นมีตั้งมากมาย หายไปไหนหมด


"ถอยไปอีก !" มันสำทับอย่างใจเย็น

ผมถอยไป กระวนกระวายใจมากขึ้นตามลำดับ เหลียวหน้าหลัง ให้ใครก็ได้เป็นเทวดามาโปรดที่เถิด คงด้วยแรงอธิษฐาน มีรถจักรยานยนต์คันหนึ่ง วิ่งจากปากทางเขื่อนใกล้เข้ามา ใจผมเต้นแรงขึ้น บอกกับตนเองว่ารอดปลอดภัยแล้ว พอมาใกล้จนเห็นหน้ากัน ผมจำหนวดบนใบหน้าได้ จำหมวกที่เขาสวม เขาเป็นน้องชายครูใหญ่โรงเรียนบ้านเด่น ห่างจากโรงเรียนที่ผมสอนออกไป ทางทิศตะวันตกราว 2 กิโลเมตร แต่แล้วเทวดาก็เปลี่ยนใจ เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า บังคับรถถอยกลับ เร่งเครื่องกลับออกไป ผมด่าในใจอย่างโกรธจัด

"อ้า...ขี้ขลาด !"


เจ้าดาวร้ายเห็นสถานการณ์เป็นใจ

"ถอยไปอีก" เสียงมันเร่งร้อนกว่าเดิม คงเกรงเหยื่อจะหลุดมือไป

ผมจำใจถอยไปข้างหลัง มือขวาจับเบาะหลังรถ ที่ยังมีพลาสติกขาวหุ้มอย่างแสนเสียดาย มันใกล้เข้ามา มือซ้ายจับมือรถ ลำตัวมันเคลื่อนมาทางซ้าย ร่ำๆผมจะยกเท้าซ้ายเตะเปรี้ยง ก็กลัวกระสุนปืนจะเร็วกว่าเท้า ระยะใกล้ผิดพลาดยาก จำใจถอยออกไป มือขวาหลุดจากเบาะ เหมือนหลุดจากทุกสิ่ง มันบอกถอยออกไปอีก 2-3 ก้าว มันรีบขึ้นคร่อมรถ ติดเครื่องหันมามองผม


"มึงอยากได้ ไปไถ่เอาเอง"

มันเร่งรถผมลงดอย เลี้ยวซ้ายเข้าบ้านปง ผ้าขาวม้าบนบ่าสั่นพลิ้วตามแรงลมเหมือนธงของขุนศึกที่ชนะสงคราม มันไปอย่างลอยนวลเยือกเย็นยิ่ง ผมเดินคอตกจริงๆ เดินอย่างอ่อนใจเข้าโรงเรียน เดินผ่านสนามโรงเรียน ภารโรงหยุดฟันหญ้าทักทาย

"ครูบ่เอารถมากา?"

"รถครูถูกขโมยจี้ไปแล้ว"

"หา !...รถสีแดงตี้วิ่งผ่านหน้าโรงเรียนไปตะกี้หนี้ใจ่กอ?"

"ใจ่ !" ผมตอบอย่างคนหมดเรี่ยวแรง

"ผมก่อว่า เสียงเหมือนรถครู เห็นมันขี่รถผ่านหน้าโรงเรียนไป ผ้าขาวม้ามันปลิวพึบพับ"


ผมเดินจากภารโรงเข้าไปในห้องพักครู แจ้งครูใหญ่ทราบเหตุการณ์ด้วยเสียงเบาๆอย่างปลงตก น้ำเสียงที่ปรกติ ทำให้ครูใหญ่ถามย้ำว่า จริงหรือ ผมบอกว่าใช่ ท่านก็ดี รีบผลุนผลันไปบ้านพัก กลับมาเห็นปืนเหน็บที่เอว ให้ผมซ้อนรถของท่าน บึ่งไล่ตามรถที่ถูกจี้ ตามไปจนมืดค่ำแต่ไร้ร่องรอย วันต่อมา แจ้งตำรวจ รอไปวันต่อวัน ไม่มีข่าวใดๆ เวลาผ่านไปๆ ก็ยังไม่ได้รถคืน รอมันติดต่อให้ไปไถ่รถคืน ก็คงมีแต่ความเงียบ ที่สุดต้องผ่อนรถให้โจร โดยมันไม่ต้องจ่ายเงินสักบาทอย่างน่าเจ็บใจ


วันนี้ ความเคียดแค้นลดลงและเจือจางเกือบหมด หากคิดถึงเหตุการณ์คราวนั้นอย่างจริงจังครั้งใด ไฟอารมณ์ลุกโชนครานั้น.


บล็อกของ ถนอมรัก เดือนเต็มดวง

ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง  
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง 
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
 ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง 20 กุมภาพันธ์ พ.ศ.2555
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง    
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง ช่วงนี้ชีวิตยังไม่เงียบเหงา
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง 
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
 ถนอมรัก เดือนเต็มดวงแสงแดดภายนอกห้องประชุม
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง 
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
  ถนอมรัก  เดือนเต็มดวง  
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
  ถนอมรัก เดือนเต็มดวง พูดถึงเด็กบ้าง