ผมเดินออกจากสำนักงาน
แล้ววางมาดเดินเลี้ยวขวาไปตามถนนที่ลาดยางเรียบ ทำทีจะเดินไปอาคารบ้านพักรวมที่อยู่ด้านใน เดินได้ระยะทางเล็กน้อย เริ่มร้อนมากขึ้น ตะวันตรงหัว เดินมาได้หน่อยหนึ่งจึงหยุด ยืนพักใต้เงาไม้ เริ่มหายใจแรง ตากวาดดูต้นไม้ข้างทาง ส่วนใหญ่เป็นไม้ตึง(ไม้พลวง) ไม้เหียง นึกถึงคำพูดของเธอ เดินครู่เดียวก็ถึง มันจะกี่กิโลเมตรนี่ซิเธอเอ๋ย ถ้าเป็นกิโลแม้วผมก็หมดแรงแน่ นั่งพักครู่หนึ่ง เปรียบเทียบตัวเอง ถ้าเป็นนักมวยเราก็ประเภทมวยใช้สมอง ไม่ใช่ประเภทใช้กำลังบุกตะลุย หากไม่เจียมตัวเองเห็นที่จะหมอบเป็นแน่แท้ อย่ากระนั้นเลยเราจะต้องพักให้หายเหนื่อยก่อน ผมยกน้ำในขวดดื่ม มันอุ่นไปหน่อย ถ้าเย็นจะดีมากเลยพี่น้องทั้งหลาย เมื่อร่างกายฟื้นผมก็เดินตัวตรงย้อนกลับมาตามถนน กวาดตาสำรวจตามตัวอาคาร มันเป็นเวลาพักกลางวัน เจ้าหน้าที่ในสำนักงานคงเลิกไปกินข้าวจนหมดสิ้น ดีแล้วผมจะได้ไม่ต้องตอบคำถาม “...ไปมาหรือยัง ถึงหรือเปล่า เป็นไงบ้างค่ะ สนุกไหม ?.ผมโผเข้าหาม้านั่งข้างอาคารเหมือนคนว่ายน้ำแล้วหมดแรง เห็นเศษไม้ลอยมาก็โผเข้าหา นั่งมองแมกไม้ บ้านพักเป็นหลังๆดูสวยงาม บ้านปิดเงียบ ไม่เห็นมีใครอยู่สักหลัง หยี่ตามองแดด อากาศเริ่มร้อนขึ้นอีก สมมติว่าตนเองได้มาอยู่ จะเป็นอย่างไร จะเหงาไหม กลางคืนคงเงียบมาก เพราะอยู่ห่างถนนสายเชียงใหม่-แม่แตงราว 1 กิโลเมตรเศษ อยู่กับคนสูงวัยด้วยกัน ช่วงอายุระหว่าง 60-80 ปีเศษ มันจะเป็นอย่างไรหนา ? เช่น คุยกันรู้เรื่องเพราะวัยเดียวกัน ความต้องการคล้ายๆกัน มันน่าจะดี คนแก่พูดกับลูกหลานที่บ้าน พูดกันไม่ค่อยรู้เรื่อง พูดกันไม่กี่คำก็จบแบบจืดชืด
ก่อนเวลานัดหมายเล็กน้อย
ลูกชายขับรถมากับภรรยามารับ ผมบอกทั้งสองคนว่า วันนี้มาหาข้อมูลแค่นี้ก่อน วันหลังจะมาอีกครั้งเพราะต้องสัมภาษณ์ผู้พักอาศัยบ้านวัยทองนิเวศน์สัก 1-2 คน ต้องใช้เวลาไม่น้อย วันนี้หมดแรงแล้วพอแล้ว จนถึงวันที่ 28 เมษายน 2554 ผมให้ลูกชายขับรถมาส่งบ้านพักรวมที่อยู่ด้านในของบ้านวัยทองนิเวศน์ อำเภอแม่แตงจังหวัดเชียงใหม่อีกครั้ง รถจอดที่หน้าอาคารนอนรวมหลังยาวชั้นเดียว อาคารนอนรวมอยู่ด้านขวามือ ด้านซ้ายมือเป็นโรงอาหาร ผมลงรถอย่างตื่นตาตื่นใจ อยากได้รู้ได้เห็นโลกอีกโลกหนึ่ง เป็นโลกใบกระจิริดอยู่ในโลกใบใหญ่มหึมา เป็นสังคมอีกแบบหนึ่ง เหมือนหยิบเสี้ยวหนึ่งของสังคมจริงมาวางบนพื้นดินที่เงียบสงบ ดุจดังพื้นที่อาศัยสมมติในจิตนาการ บรรยากาศรอบๆจะเป็นอย่างไรหนอ ? เป็นคำถามที่เต้นเร่าในสมองเสมอมา เวลาว่างคนสูงวัยเหล่านี้เขาทำอะไรกัน จะคุยกันเรื่องอะไร การเมือง การละคร หรือนั่งนอนมองฟ้ามองดิน ดูต้นไม้ ฟังเสียงลมพัดนกร้อง บ้านพักวัยทองนิเวศน์มีลักษณะเฉพาะ แตกต่างจากบ้านคนทั่วไปในสังคมใหญ่ ไม่มีลูกหลานอยู่ด้วย ไม่มีการเลี้ยงหมาเลี้ยงแมวหรือเลี้ยงสัตว์อื่นๆ มีเหมือนกัน สำนักงานบ้านวัยทองนิเวศน์จะพาคนสูงวัยเหล่านี้ ไปทำกิจกรรมนอกสถานที่ โดยนั่งรถส่วนกลางไป.
...........................................................