ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ผมกลัวพายุฝน
กลัวฟ้าร้องโครมครามเหนือศีรษะ แสงจ้าของฟ้าแลบ ความกลัวมันมีที่มา เรื่องราวเป็นอย่างนี้ครับ ราว พ.ศ.2528 ผมอาศัยอยู่บ้านพักครู อำเภอแม่แตง เชียงใหม่ เหตุเกิดเวลาบ่ายวันโรงเรียนปิดประจำสัปดาห์ ลมและฝนเริ่มขึ้นตามปรกติ เหมือนทุกครั้ง ลมพัดมาจากทางทิศใต้ ไม่กี่นาทีต่อมา เมฆฝนดำทะมึนรวดเร็ว แสงแดดหายลับ ลมพัดรุนแรงยิ่งขึ้น เม็ดฝนหนาขึ้น พายุฝนพัดวูบผ่านไปแล้วย้อนกลับมา ผมวิ่งขึ้นบันไดบ้านพัก พายุฝนยังพัดรุนแรงน่ากลัว มีทีท่าจะทวีขึ้นอีก ผมมองเห็นกระเบื้องหลังคาอาคารเรือนไม้สองชั้นหน้าบ้านพักครู ปลิวไปในอากาศสู่ทิศเหนือ 2-3 แผ่น เหมือนแผ่นกระดาษล่องลอย พอลมร้ายผ่านไป ได้ยินเสียงกระเบื้องหล่นดังโครมครามแว่วมา ผมวิ่งถึงกลางบันไดบ้านพัก ต้องรีบแนบหลังกับฝาห้องข้างบันได กระเบื้องซีเมนต์แผ่นใหญ่ ลอยเฉียดหน้าไปอย่างเฉียดฉิว เหมือนพรมวิเศษในหนังแขก บางจังหวะมันขยับตัวโคลงเคลง
ผมรีบซอยเท้าไปยังห้องพักด้านทิศใต้
เรียกหาลูกชายอายุ 10 ขวบ แกโผจากห้องมาหา ผมย่อตัวกอดแกไว้ มองเข้าไปเห็นฝาห้องที่เป็นแผ่นไม้สักหนาไม่ถึงนิ้ว ถูกพายุพัดกระหน่ำอย่างจัง มันสั่นเสียงดังดึ๋งๆ เหมือนจอหนังกลางแปลงถูกพายุเล่นงาน แผ่นฝาไม้เจียนอยู่เจียนจะแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย บางจังหวะพายุร้ายยังเสียดแทรกเข้ารอยต่อระหว่างไม้ฝาแต่ละแผ่น เกิดเสียงลมหวีดหวิวแหลมสูง ดังเสียงปีศาจร้ายในภาพยนตร์สยองขวัญ หนีหลบไปไหนดี อุ้มลูกชายที่กอดคอแน่นตัวสั่น มาหลบอยู่ห้องกลางบ้านพัก ชั้นบนบ้านพักครูมี 3 ห้องนอน ห้องใต้ผมอยู่อาศัย ห้องเหนืออาจารย์อีกท่านหนึ่งพักอยู่ ห้องกลางว่าง ใช้เก็บของทั้งสองครอบครัว ผมนั่งขัดสมาธิ หูตาคอยสอดส่ายดูฝนฟ้าภายนอก ลูกขยับตัวมานั่งตัก ปรกติแกจะไม่มานั่งตักผม คงจะหวาดกลัวมาก ผมทาบมือหน้าอกซ้ายลูก หัวใจแกเต้นแรงเร็ว ผมก้มหน้าพูดข้างหูปลอบขวัญ กอดตัวแกแนบอก พายุโจมตีอย่างสนุกฝ่ายเดียวราว 20 นาทีก็อ่อนแรงและสงบลง รุ่งขึ้นมีข่าวพายุถล่มภาคเหนือเสียหายมากมาย นับเป็นวาตภัยร้ายแรงครั้งหนึ่งเชียงใหม่
พ.ศ.เปลี่ยนไป
ตำแหน่งในหน้าที่การงานก็เปลี่ยนไปด้วย ผมย้ายไปทำงานที่อำเภอเวียงแหง ปี พ.ศ.2528 ขณะนั้นยังเป็นกิ่งอำเภอเวียงแหง ลมไม่พัดแรง ฝนตกบ่อยตามดอยสูง แต่อากาศเย็นหนาว อาบน้ำบ่อเวลา 15.00 น.ยังสั่นน้อยๆ ทำงานได้ 13 เดือนได้ย้ายไปทำงานที่อำเภอแม่อาย ดินแดนแห่งสวนลิ้นจี่และสวนส้มที่อำเภอฝาง ที่อำเภอแม่อาย ภัยธรรมชาติที่เกิดบ่อยที่สุดคือแผ่นดินไหว ส่วนใหญ่ศูนย์กลางอยู่ในพม่า มันจะส่งแรงสะเทือนมาที่แม่อายก่อน เพราะผืนดินติดต่อกัน ทำงานได้ 3 ปีครึ่ง ผมก็ย้ายมาทำงานที่อำเภอเชียงดาว ผมทำงานที่ เชียงดาวนานทีเดียว ที่นี่มีหลายเหตุการณ์ที่จำได้ มีเหตุการณ์หนึ่งที่ผมนึกถึงทีไรขนลุกขนพองทุกที
พรุ่งนี้เป็นวันประชุม
คณะครูทั้งหมดของอำเภอเชียงดาว เวลาบ่ายก่อนวันประชุมจริง คณะกรรมการจัดสถานที่ได้มาเตรียมการ จัดเก้าอี้นวมเป็นแถวๆจำนวน 300 ตัว จัดม้าหมู่บูชาที่มุมซ้ายเวที กลางเวทีวางโต๊ะยาวสำหรับประธานพร้อมเก้าอี้นั่งตัวอวบโอ่อ่า มีไมล์ขาสั้นวางบนโต๊ะเรียบร้อย เช็คเครื่องเสียง วางโต๊ะยาวสำหรับรับรายงานตัวที่ประตูห้องประชุม ทำงานได้ราวครึ่งค่อน สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิด มันเริ่มอย่างเชื่องช้า พอทุกอย่างพร้อม มันก็เกิดเหตุการณ์ที่รวดเร็ว รุนแรง จนพวกเราตั้งตัวไม่ทัน เรื่องราวมันเป็นอย่างนี้ครับ.
......................................................................