ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
4.
เช้าวันหนึ่ง หลังจากพระจำนวน 5 รูปวัดพระบาทอุดม กลับจากรับบิณฑบาต ฉันอาหารเสร็จแล้ว พระต่างแยกย้ายกลับกุฏิของตน พระดอนกำลังนั่งพักผ่อน ใจล่องลอยคิดถึงเหตุการณ์บ้านเมืองที่ผ่านมา เรื่องราวพม่ายกทัพมารุกรานเมืองฝาง ตั้งแต่สมัยปู่ยาตาทวด พระเจ้าอุดมสิน และพระนางสามผิว ต้องจำพระหทัยกระโดดบ่อน้ำซาววา เพื่อป้องกันบ้านเมือง พอทำใจให้สงบบ้างได้แล้ว นึกถึงงานต้องทำในวันนี้ การปลุกเสกเครื่องรางของขลัง เช่น ผ้ายันต์ ตะกรุด ฯลฯ เพื่อมอบให้แก่ศรัทธาญาติโยมซึ่งมาทำบุญที่วัด พลันความคิดต้องสะดุดลง เมื่อได้ยินเสียงพระรูปหนึ่ง ตะโกนเรียกเสียงดังร้อนรนที่หน้ากุฏิ
“ ครูบาๆ มีคนบาดเจ็บหนัก โดนฟันเลือดอาบ หายใจแขม็บๆ ไปช่วยกำเต๊อะ.”
“ คนเจ็บอยู่ไหน .” พระดอนรีบลุกขึ้น จัดสบงจีวรให้เรียบร้อยเดินลงบันไดมาหาพระรูปนั้น
“ อยู่ในวิหาร หลวงปู่กำลังดูแลอยู่ เปิ้นหื้อผมมาตามครูบาไปช่วยฮักษา.”
“ ไปๆ ! พาไปเร็ว เป็นคนตี้ไหนหือ .” พระดอนเดินเร็วตามพระที่นำหน้าสู่วิหาร
“ เป็นชาวเขา ช่วยกันหามคนเจ็บข้ามห้วยข้ามดอยมา 2 คืน 1 วัน คนเจ็บตัวใหญ่มาก.” พระที่นำหน้าพูดบอกขณะเดินมายังวิหาร
พอมาถึง พระดอนสั่งให้หามคนเจ็บมาที่ศาลา สั่งพระรูปอื่นและโขยมวัดช่วยกันถอดเสื้อคนเจ็บออก ขยับขากางเกงให้ร่นขึ้น ช่วยกันใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเนื้อตัวให้สะอาด
“ ครูบา ช่วยหลานเฮาตวย มันโดนทหารพม่ารุมฟัน แผลเต็มตัว ฮือๆ...”
ญาติคนป่วยเป็นชายอายุราว 50 ปีเศษร้องไห้ฟูมฟาย คนมาส่ง 3-4 คน หน้าตาขะมุกขะมอมอิดโรย นั่งยองๆล้อมรอบคอยดูแลคนป่วยอย่างเป็นห่วง คนเจ็บรูปร่างสูงใหญ่กว่าคนธรรมดาราวศอกหนึ่ง นอนสงบนิ่งหายใจระรวย พระดอนตรวจดูบาดแผล เห็นมีเลือดเกรอะกรังทั่วร่าง บาดแผลกระจายไปทั้งหน้าและด้านหลัง มีฉกรรจ์ 2 แผลที่หน้าอกและใต้สะบักซ้าย
“ โยมบ่ต้องตระหนกหื้อมากไป อาตมาจะดูแลฮักษาเต็มที่ เจ้าเป็นมูเซอร์หรือกระเหรี่ยง .”
“ เป็นกะเหรี่ยงครูบา หมู่บ้านเฮาอยู่ใกล้เขตพม่า ทหารพม่ามันจะเอาผ้าปิดหน้า เข้ามาปล้น นานๆครั้ง หมู่เฮาบ่ทันฮู้ตัว.”
“ มันมากันกี่คน ?.” เจ้าอาวาสสูงวัยถามขึ้นบ้าง พลางปัดผมปกหน้าคนป่วยที่หายใจรวยรินออก
“ มาราว 30 - 40 คน มันเข้ามาปล้น ฉุดผู้หญิงสาวของเฮาไป เจ้ากุยโน่คนนี้.” กะเหรี่ยงอาวุโสตอบและชี้มือไปยังคนเจ็บ
“ เข้าต่อสู้ มันพอมีฝีมือ ทหารพม่าแตกกระจาย หัวหน้ามันสั่งให้ รุมเจ้ากุยโน่ มันขี่ม้าล้อมเจ้ากุยโน่ไว้แล้วพุ่งเข้าโจมตีพร้อมกัน สู้กันพักเดียวเจ้ากุยโน่ได้ล้มลง มันเผาบ้าน 3-4 หลัง ฉุดผู้หญิงไป 2 คน คนหนึ่งกำลังจะแต่งงานกับข้า มันเหมือนฉุดหัวใจข้าไปตวย ยังบ่ฮู้ เป็นตายอย่างใด? โอ ! เจ้ามีนะของข้า ฯ.”
กะเหรี่ยงหนุ่มกำลังจะได้เป็นเจ้าบ่าวพูดกับกะเหรี่ยงอาวุโส ก้มหน้าใช้มือปาดน้ำตาร้องไห้สะอึกสะอื้น ชวนให้เวทนาหดหู่
“ อาตมาไปเอายาก่อนเน้อ.” พระดอนรีบสาวเท้าไปกุฏิ กลับมาพร้อมยาสั่งโขยมและพระอีกรูป
“ เอาเกลือเม็ดแช่น้ำในขัน แล้วล้างหื้อสะอาด เทน้ำทิ้ง เติมน้ำใหม่ลงไปเอาผ้าชุบน้ำเกลือเช็ดตามบาดแผล ทำความสะอาดก่อน.” พระอีกรูปขมีขมันทำตามรวดเร็ว