Skip to main content

 

รักของพี่กับเขาเริ่มตรงนี้”


ตรงที่พี่ชายพูด มันคือถนนเส้นหนึ่ง ที่ตัดผ่านกลางระหว่างคูเมืองด้านในของเชียงใหม่ ไปยังชุมชนเก่าแก่แห่งหนึ่ง รอบๆ ถนนมีอาหารพื้นเมืองขาย มีส้มตำ ไก่ย่าง ร้านรวง บริษัท รวมทั้งวัดเก่าแก่สวยงาม

 

16_7_01

 


ฉันก้มลงไปมองตามนิ้วชี้ของเขา ที่ตรงนั้น คือฝาท่อกลมๆ เก่าๆ ปิดรอยโหว่ขี้เหร่ของถนนเอาไว้

ตรงนี้น่ะหรือ จุดเริ่มต้นของความรัก”

ฉันทำหน้าไม่อยากเชื่อ พี่ชายยิ้มที่มุมปาก แล้วพยักหน้า

มีอยู่วันหนึ่ง พี่มาก้มๆ เงยๆ ผูกเชือกรองเท้าตรงนี้ ว่าจะเดินไปเยี่ยมเพื่อนที่ร้านซ่อมเครื่องใช้ไฟฟ้าข้างหน้านั่น ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมา ผมยาว ผิวขาว หน้าตาก็ไม่สวยมาก แต่ก็น่ารักดี”

ฮื่อ”


ฉันจ้องมองไปในแววตานั้น การที่ผู้ชายเล่าถึงผู้หญิงสักคน อาจจะใช่ หรือไม่ใช่คนที่เขารัก มีทัศนคติบางอย่างที่เราสามารถวัดได้ว่า เขาน่าคบหาหรือไม่ ฉันถามต่อไปอีกว่า

แล้วปิ๊งกันเลยเหรอ”

โอ้ยเปล่าหรอก ก็ไม่ได้สนใจอะไรเลย แต่เขาน่ะสิ เดินมาเพื่อนที่ร้านซ่อมเหมือนกัน ปรากฏว่าเขาขอเบอร์โทรศัพท์พี่ไป”

โห ถูกจู่โจมนี่”

16_7_02


ฉันพูดทีเล่นทีจริง ในคำแซวนั้นไม่ได้มีการตัดสินใจอะไรทั้งสิ้น ฉันเชื่อว่าในยุคสมัยนี้ ทั้งหญิงและชาย สามารถเป็นฝ่ายผูกมิตรได้ก่อน ไม่ใช่เฝ้ารอให้ใครเดินมาสะดุดขา แล้วถึงจะเปิดโลกให้รู้จักใครสักคน แต่ฉันก็เชื่อว่า ไม่ว่าใครจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็ตาม ทุกอย่างที่ดำเนินต่อหลังจากนั้น ควรจะเป็นการเรียนรู้กันด้วยความจริงใจทั้งสองฝ่าย

ก็รู้สึกดีนะ ไงล่ะ เราก็คนซื่อๆ นะ ให้แซวผู้หญิงก็แซวได้ แต่ให้จีบจริงๆ ไม่กล้า ทำไม่เป็น อาย”

 

พี่ชายสารภาพ และฉันก็เชื่อตามนั้น ทรงผมรองทรงและหน้าตาธรรมดาสามัญ เสื้อเชิ้ตสีฟ้าแขนสั้นของบริษัทที่สวมเหมือนกันทุกๆ วัน ผู้ชายที่ไม่ค่อยหวีผม ไม่สนใจน้ำหอม ไม่รู้จักชื่อดอกไม้ และทำกับข้าวไม่เป็น เขาอยู่คนเดียวจนชิน และจนเชื่อ ว่าเขาเกิดมาเพื่ออยู่เพียงลำพังเท่านั้น


เขาทำให้พี่ลืมตัวเองนะ ลืมไปหมดเลยว่าเราตั้งใจเอาไว้ยังไง เขาโทรมาหาบ่อย เป็นห่วง ชวนไปกินข้าว”

เขาเป็นฝ่ายชวน หรือโทรหาเราเรื่อยๆ เลยเหรอ เราล่ะโทรหาเขาไหม”

แรกๆ ไม่มีเลย เราก็มองแค่ว่า ก็ดี หายเหงา มีเพื่อนคนหนึ่ง แต่เขาก็โทรมาเรื่อยๆ เราไม่คิดไงว่า ใครจะมาสนใจผู้ชายอย่างเรา บางวันก็เมา กลับไปนอนในห้องเช่าเล็กๆ บ้านก็ไม่มี รถยนต์ก็ไม่มี ผู้ชายแบบนี้ผู้หญิงไม่สนใจ”


พี่ชายตัดพ้อ ฉันหัวเราะเบาๆ แล้วบอกว่าเขาคิดผิด เหมือนผู้ชายอีกหลายคนหรือเปล่านะ ที่เข้าใจไปว่าผู้หญิงต้องการสิ่งเหล่านี้มากมายนัก แล้วก็ขาดความมั่นใจในตัวเอง

สุดท้าย พี่ก็ยอมรับว่ามีใจกับเขา”


ทุกอย่างเป็นไปด้วยความสวยงาม พี่ชายบอกแบบนั้น จากวันที่เริ่มคบหา พากันไปกินข้าว ทั้งคู่เริ่มเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน

 

16_7_03

 


วันเวลาผ่านไปได้รวดเร็ว ราว
4 สัปดาห์ ชายหนุ่มวัย 32 ปี และหญิงสาวในวัย 38 ปี ตัดสินใจขนเสื้อผ้ามาอยู่ด้วยกัน ทั้งคู่เขินอายที่จะบอกเราว่า นี่คือการทดลองอยู่ก่อนแต่ง เรายินดีกับบ้านใหม่ของเขาสองคนและดีใจที่พี่ชายไม่ต้องอยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว


คืนนั้นเองที่เขาบอกพี่ว่า เขาแต่งงานกับพี่ไม่ได้หรอกนะ เพราะเขาเคยแต่งมาแล้ว และยังไม่ได้หย่า”

ทะเบียนสมรสเก่าๆ ถูกงัดออกจากซองกระดาษสีน้ำตาลออกมา พี่ชายดูแล้วบอกกับหญิงคนรักของเขาว่า

ช่างมันเถอะ สักวันค่อยจัดการมันก็ได้ ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน”

 


ทั้งคู่ดูรักกัน ท่ามกลางสายตายินดีของเพื่อนๆ ไปไหนไม่เคยห่างกันแม้แต่ก้าวเดียว เดินเกาะไหล่ จูงมือ หอมแก้ม ลูบผม ความรักอบอวลไปถ้วนทั่วที่ทั้งคู่เดินทางไป ใครๆ ก็ต่างอิจฉา พี่ชายบอกฉันว่า นี่คือบทพิสูจน์อย่างหนึ่งของความรัก ที่ว่า อดีตของผู้หญิงไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ว เธอจะเป็นใคร มาจากไหน แต่งงานหรือยัง หรือต่อให้มีลูก ก็ไม่มีความหมาย เพราะเขาทั้งคู่กำลังเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้กันและกัน


อยู่กันมาเกือบปีนะ เขาถึงบอกว่า เขามีลูกมาแล้ว 3 คน แล้วแฟนเขาก็ยังไม่ได้ตายไปไหน ยังเลี้ยงลูกอยู่บ้าน แถมยังรอเขาอยู่อีกด้วย”

16_7_04


อา...แล้วพี่ชายทำยังไง”

ชายหนุ่มถอนหายใจ แววตาทอดยาวไปยังเบื้องหน้าที่ยาวไกล หากแต่ครุ่นคิดถึงอดีตและการตอบคำถามเหล่านั้น

ก็มันรักไปแล้วนี่ จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ก็เลยตอบไปว่า ตราบใดที่ไม่ตายจากกัน ฉันก็จะไม่หยุดรักเธอ”

ตอบแบบนั้นเลยเหรอ โรแมนติกจัง” ฉันอุทาน


เขาถามว่า จะเชื่อได้ยังไง เราก็เลยบอกเขาว่า จากวันนี้ไปจะตื่นไปส่งเขาทำงานทุกวัน ไม่ว่าจะต้องตื่นเช้าแค่ไหน เงินเดือนที่มีก็จะให้เขาไว้ใช้จ่าย เหลือไว้พอกินข้าวกลางวันของเราก็พอ ให้เขาเก็บ เผื่ออนาคต จะทำอะไรร่วมกัน”


ทุกสิ่งที่พี่ทำได้ในชีวิต พี่จะทำให้เขาหมดน่ะแหละ เสียดายที่ทำได้แค่นี้”

อีกครั้งที่เขาตอบพร้อมกับมีรอยน้ำตาอยู่ในประโยคนั้น

 

 

บล็อกของ วาดวลี

วาดวลี
"ปีใหม่ไปเที่ยวไหนบ้างหรือเปล่าคะ"พี่สาวข้างบ้านไม่ตอบคำถามฉันเลย  แต่คลี่ยิ้มแล้วเดินพาฉันไปหยุดอยู่ตรงเสื่อผืนนั้น  เสื่อที่ปูบนลานซีเมนต์โล่งๆ หน้าบ้าน  ข้างกายมีกองผักกาดขนาดใหญ่  จำนวนนับร้อยต้น ข้างๆ  มีถังน้ำ  มีกะละมัง  มีเครื่องปั่นเสียบไฟฟ้า และมีถุงพลาสติกกองอยู่"พี่กำลังทำโปรเจ็คใหม่"แกบอกด้วยสายตาโอ้อวด  โปรเจ็คที่ว่าคือหนึ่งในอาชีพใหม่ที่แกเพิ่งริเริ่มทำ นั่นก็คือการทำ "น้ำผัก" ขาย
วาดวลี
   บุ้งตัวนี้คงมีพิษร้ายมาก ฉันรู้สึกอย่างนั้น จากหนามแหลมๆ ที่พวงพุ่งออกมารอบตัวมัน และจากประสบการณ์ในวัยเด็กที่เคยเอามือไปโดนตัวบุ้ง แล้วคันคะเยอไปทั้งสัปดาห์ แถมมือยังบวม แสบๆ อีกด้วยตอนเด็กๆ แม่จึงพร่ำสอนเสมอ บุ้งหน้าตาแบบนี้มีพิษร้าย มันกินไม่ได้ จับมาเล่นไม่ได้ และสำคัญที่สุดให้หลีกเลี่ยงระวังอย่าได้สัมผัส เมื่อจำมาตลอด ดังนั้นฉันจึงระวังที่สุดที่จะเดินย่องเข้าไปขอถ่ายรูปในระยะใกล้ เจ้าบุ้งจากที่นิ่งๆ อยู่ คงรู้สึกได้ถึงคนแปลกหน้า มันยิ่งพองตัวอวดหนามให้ตั้งชูชันขึ้นมาอีก ความซุ่มซ่ามของฉันที่เอาตัวไปโดนกิ่งไม้ให้ไหวๆ เผลอทำให้มันตกใจมากกว่าเดิม พอมันขยับหันหัวมา…
วาดวลี
การเดินทางตามใครสักคนไป คงไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะการเดินทางตามฝูงมด ที่มันเคลื่อนที่ช้ากว่าเราหลายเท่าตัว ฉันเองก็นึกไม่ถึงว่าจะมีเวลามากพอที่จะเฝ้าสังเกตมดสักตัว หรือสักฝูง แล้วยังมีมดหลายชนิดให้ต้องแยกแยะอุปนิสัยอีกด้วยแต่ลองคิดกลับกันดู หากมดจะเดินทางตามเราบ้าง นั่นคงเป็นเรื่องลำบากยิ่งกว่า ก็แค่เดินสัก 2 ก้าว มดก็ตามเราไม่ทันแล้ว
วาดวลี
  หากนี่เป็นสนามรบสักแห่งหนึ่ง รังเล็กๆ ที่สร้างจากไยแมงมุมมองดูคล้ายกับดักขนาดใหญ่ที่สุดในอาณาจักรแห่งนี้ ที่สามารถสร้างความตื่นเต้น วิตก ให้กับศัตรูและเหยื่อได้มาก แถมยังประจานผู้พ่ายแพ้ต่อหน้าประชาชนอย่างเห็นกันโจ้งๆในกับดักนั้นประกอบด้วยสรรพสิ่งที่เป็นซากชีวิต ไม่ว่าจะเป็นตัวหนอน ผีเสื้อ มดแดง มดดำ แมลงวัน พวกมันตายหมดแล้ว เป็นสุสานขนาดใหญ่ที่ห้อยโหนโตงเตงด้วยแรงยึดไยแมงมุม แขวนไว้กับต้นไม้ในเช้าวันหนึ่งของฤดูหนาวฉันบอกกับตัวเองว่า นี่มันช่างน่าอัศจรรย์ดีจัง ตอนเด็กๆ ฉันทั้งเกลียดและกลัวแมงมุม ขณะเดียวกันแม่ซึ่งพยายามเอาชนะแมงมุมด้วยการกินมัน ก็สร้างเมนูรสเลิศด้วยการเอาแมงมุมไปย่างไฟ…
วาดวลี
ฉันไม่รู้ว่าทำไมหอยทากหลายตัวชอบมาซ่อนอยู่ในรองเท้า แม้จะเคาะรองเท้าก่อนแล้ว หากไม่ดูดีๆ ก็อาจจะเผลอเหยียบเข้าไปเต็มๆ เพราะความเหนียวของลำตัวที่เกาะติดอยู่กับผนังรองเท้าผ้าเวลานี้เข้าฤดูหนาวเต็มที่แล้ว หรือเปลือกหอยจะไม่สามารถกันความหนาวให้มันได้เพียงพอ ทั้งที่พอรู้มาบ้างว่า หอยทากเป็นสัตว์ที่อดทนมาก มีชีวิตได้ทั้งที่แห้ง ที่ป่าชื้น หรือบนภูเขาสูง นอกจากในรองเท้าแล้ว ซอกมุมเล็กๆ ในบ้าน หลังชั้นหนังสือ หรือแม้แต่ใต้เบาะจักรยาน ฉันก็ยังพบหอยทากมาเล่นซ่อนแอบเป็นประจำ จากที่เคยรู้สึกกึ่งรังเกียจ กึ่งขยะแขยง…
วาดวลี
๑. ผีเสื้อติฉินดอกไม้ ว่ามีน้ำหวานน้อยเกินไป ทั้งที่ไม่ได้เป็นคนปลูก ชาวสวนลุกมาพรวนดิน เผลอเคืองขุ่นแมลงหิวโหย แม่บ้านบ่นกับเม็ดฝน ที่ทำให้น้ำยาปรับผ้านุ่มไร้ความหมาย นิมิตกลายเป็นความโศก เมื่อล็อตเตอรี่ไม่ตรงกับที่ตีความมา
วาดวลี
เพลงคุ้นเคยหลายเพลงดังแว่วมาจากวิทยุข้างบ้าน สลับกับการเล่าเรื่องของดีเจ เธอบอกว่าเทศกาลลอยกระทงปีนี้ไม่คึกคักอย่างปีก่อนๆ คงเพราะบรรยากาศทางการเมือง บวกกับงานราชพิธีและผลจากพิษเศรษฐกิจ นักท่องเที่ยวจึงบางตา ประเพณีจึงไม่สวยงามอย่างเคยเป็นแต่นั่นเป็นเรื่องที่สวนทางกับภาพที่ฉันกำลังได้เห็นคุณลุงบรรจงทำซุ้มอย่างช้าๆ สบายๆ กับแดดยามสายคุณลุงข้างบ้านตื่นแต่เช้า เช่นเดียวกับทุกวัน แต่วันนี้ลุงไม่ไปทำงานในไร่ เช่นเดียวกับพี่สาวบ้านตรงข้ามที่ปกติออกไปขายเสื้อผ้าแต่เช้ามืด พวกเขามายืนผิงแดดอุ่นอยู่หน้าบ้าน แล้วทำความตกลงเจรจาแลกเปลี่ยนทรัพยากรจากสวนหลังบ้าน ไม่ว่าจะเป็นก้านมะพร้าว ดอกดาวเรือง…
วาดวลี
ว่ากันว่า บนหน้าผาสูงใหญ่แห่งนี้ในอดีตกาลชายหญิงคู่หนึ่ง เดินทางมาหยุดมองหุบเหวกว้างใหญ่ในเวลาดึกสงัด  เบื้องลึกเป็นผืนน้ำ ด้านข้างเป็นโขดหินกัดเซาะขรุขระน่ากลัว พวกเขาคงรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบและเวิ้งว้างไปจนสุดขั้วหัวใจ ถ้าเผลอตกลงไป อย่าหวังว่าชีวิตจะเหลือรอดให้กลับบ้านหากแต่บางที การมีชีวิตอยู่โดยปราศจากความรักนั้น  บางทีอาจเวิ้งว้างยิ่งกว่าหรือมีรักแต่ไม่สมหวัง อาจเจ็บปวดกว่าการจากโลกนี้ไป
วาดวลี
  ฉันเพิ่งยอมรับความล้มเหลวอย่างหนึ่งของตัวเองในการปลูกต้นไม้นั่นคือ ปลูกต้นกุหลาบแล้วไม่มีดอกตอนเด็กๆ พ่อของฉันคือคนสอนปลูกต้นไม้คนแรก พ่อขุดดินให้เป็นหลุม หย่อนต้นกล้าลงไป กลบดินแล้วรดน้ำ พ่อบอกด้วยสายตาโอ้อวดว่านี่ไง มันง่ายจะตายไป ที่เหลือเป็นหน้าที่ของดิน น้ำ และแดด จากนั้นให้ฉันทำเหมือนกัน สิบกว่าวันผ่านไป พ่อและฉันยืนมองต้นกุหลาบของเราที่กึ่งรอดกึ่งตาย กิ่งใบเหี่ยวแห้ง ฉันจึงถามพ่อว่า "คนมือร้อน มือเย็นนี่อยู่มีจริงไหม"พ่อเดินไปนั่งบนแคร่ มวนยาเส้น จุดสูบด้วยแววตานักคิด แล้วตอบว่า "ก็จริงอยู่นะ แต่มือเป็นอาวุธของใจ คนใจเย็นปลูกอะไรก็เป็น ใจร้อนก็ปลูกแล้วตาย"พ่อพูดแล้วหัวเราะเบาๆ…
วาดวลี
หลายต่อหลายครั้ง ที่ฉันจดจำภาพของสถานที่ เรื่องราว ผู้คน แม้ไม่เคยรู้จักกัน และไม่เคยไปพบเจอ แต่กลับฝังลึกลงความทรงจำถึงขนาดเก็บไปฝัน แน่นอนฝันนั้นเป็นฝันดี และพอตื่นจากฝัน ก็พบกับความจริงที่ว่า สิ่งเหล่านั้นไม่ได้อยู่ไกลเกินไปนักหรอก สิ่งที่พูดถึงความงาม ความพอดี เหมือนหยดน้ำใสบนคลองเล็กๆ ที่เลียบไปกับแม่น้ำใหญ่ หรือบางทีอาจเป็นดอกหญ้าต้นเล็กๆ ที่แทรกตัวอยู่ในสวนกุหลาบ แต่แท้จริงเป็นสมุนไพรเยียวยาโลกได้ด้วยซ้ำ สิ่งที่ฉันพูดถึงอยู่นี้ คือชีวิตของเด็กนักเรียนตัวเล็กๆ ที่กำลังเรียนหนังสืออยู่ที่โรงเรียนชำฆ้อพิทยาคม จังหวัดระยองเด็กน้อยเหล่านี้…
วาดวลี
๑. ประชาธิปไตย สูงใหญ่ ใต้เพดาน เราไต่ เราคลาน เหยียบข้าม ขึ้นคว้าไป เราเรียน เราศึกษา เราค้นหา เราพินิจ เปรียบเทียบ ถูกผิด เท่าที่ เราคิดได้ ในสมุดมีสอน ในกลอนมีให้อ่าน ในหนังสือมีวิจารณ์ เปลี่ยนผ่านไปอย่างไร ในเคเบิ้ลมีรหัส แปลงเห็นเป็นภาพชัด นิ่ง-เลือน-และเคลื่อนไหว เราเก็บเราสะสม เพาะบ่มความคิด เธอว่าถูก-ผิด คิดเห็นเป็นอย่างไร เรารู้-ไม่รู้ เท็จจริง และลวง แต่เราก็ห่วง ห่วงประชาธิปไตย
วาดวลี
ทั้งที่แค่เป็นเวลาบ่าย แต่บ้านของเราไม่มีแสงแดด ก้อนเมฆหนาทึบขนาดมหึมาเคลื่อนเร็วเหมือนคลื่นน้ำ แผ่ความเย็นให้วันธรรมดาในฤดูฝนเย็น ให้จับใจขึ้นไปอีก   แน่นอนว่าคนใต้ฟ้าแถวบ้านฉันไม่ได้กลัวเปียก แต่พวกเขากลัวน้ำท่วม แม้ตลอด 20 ปีที่ผ่านมา คนข้างบ้านฉันยืนยันเป็นมั่นเหมาะว่า “ที่นี่น้ำไม่ท่วม” เขาบอกว่าเราเป็นตำบลที่อยู่ตรงกลางระหว่างน้ำปิงของเชียงใหม่และลำพูน โดยมีจุดชลประทานอยู่เหนือหมู่บ้าน มีประตูน้ำ ดังนั้นหากน้ำมามากเกินไป ก็จะมีการปิดประตูน้ำ ที่บอกว่ากักเก็บน้ำได้มากโข ความจริงฉันเชื่อในระบบชลประทานหมู่บ้าน…