รถเก่าๆ คันนั้น

1.

"ผมชอบรถคันนั้นจริงๆ"

เพื่อนชายวัย 33 ปีของฉันบอก หลังจากนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อยู่นานหลายชั่วโมง ภาพเวบไซต์แห่งหนึ่งปรากฏภาพรถคันเล็กๆ สีขาวทั้งคัน เป็นรถเฟี๊ยสที่ฉันจำปี พ.ศ.และรุ่นไม่ได้ รู้แต่ว่ามันน่าจะมีอายุเกือบเท่าๆ เขาด้วยซ้ำ

เขาทำหน้าพึงพอใจเห็นได้ชัด สารภาพกับฉันว่าไม่ใช่แค่หลายชั่วโมงหรอกที่เขาเฝ้ามองรถคันนี้ แต่เป็นหลายสัปดาห์มาแล้ว

"มันเป็นรถโบราณ หายาก เป็นรถเก่าแบบที่ผมชอบ และที่สำคัญมันราคาถูกมาก แค่สองหมื่นบาทเท่านั้น"

ฉันนั่งฟังเป็นความรู้ใหม่ นอกจากไม่ถนัดเรื่องเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าในตลาดรถเก่านั้น สีไหน ยี่ห้อไหนจะหายากกว่ากัน ฉันถามเขาไปว่า

"แบบนี้มันต้องซ่อมอีกไหม ไหนบอกว่าอยากได้รถเอาไว้เดินทางไกลๆ ข้ามจังหวัด มันจะไหวเหรอ"

ดวงตาเขาเป็นประกาย คำถามนั้นช่วยให้เขาวางแผนระยะไกลได้ชัดมากขึ้น เขาบอกว่าดูสภาพแล้วก็รู้ว่าจะต้องซ่อมอะไรบ้าง ตกแต่งให้ดีหรือลงทุนเสียหน่อย ขายต่ออีกทอดก็ยังได้กำไร แต่สิ่งสำคัญที่สุดคือมันเป็นรถในฝัน อย่างไรเสียเขาก็คงไม่ขายมันไปง่ายๆ

"อีกอย่าง รถถูกๆ แบบนี้ผมซ่อมเองได้บ้าง ประหยัดเงินกว่าซื้อรถใหม่หลายเท่าตัว เศรษฐกิจแบบนี้ต้องพอเพียง เราก็ต้องไม่ใช้งานมันหนัก มันจะได้อยู่กันไปนานๆ"

นั่นเป็นหตุผลให้ไม่กี่วันต่อมา เพื่อนของฉันวิงวอนให้เราสามสี่คนเดินทางไปกับเขา เพื่อซื้อขายรับรถคันนี้กันที่ภาคกลาง เราตื่นกันแต่เช้า นั่งยัดกันไปในกระบะคันหนึ่งของเพื่อน เตรียมอุปกรณ์ลากรถเผื่อไว้ ทั้งเชือก เหล็ก ไฟฉาย แบตเตอรี่สำรอง และน้ำมัน พากันออกจากเชียงใหม่ตั้งแต่ตีห้า

เด็กสาวเพิ่งจบการศึกษาซึ่งเป็นแฟนเขา ยังมีสีหน้างัวเงียเหมือนเด็กน้อยนอนไม่อิ่ม นั่งหอบตุ๊กตามากอดแล้วหลับอยู่ในรถ ตลอดทางเราคุยถึงรถคันนั้น เพื่อนก็ตอบคำถามได้หมด เรื่องระบบการขับเคลื่อน ขนาดตัวถัง สัญญาเช่าขาย อู่ที่จะนำไปซ่อมปรับปรุง ทุกอย่างอยู่ในหัวเขาหมดแล้วพร้อมเงินจำนวนหนึ่งที่เตรียมไว้

การเดินทางนั้นยาวไกลหลายชั่วโมง เราลากรถคันนั้นกลับมาถึงเชียงใหม่ในเวลาตีสี่ ตลอดทางไม่มีใครได้แวะกินอะไรเพราะกลัวฝนจะตก เพื่อนลากยาวฝ่าความมืดตอนกลางคืนมาด้วยท่าทีคึกคักไม่มีตก ยามดึกที่แล่นผ่านถนนอันเปล่าเปลี่ยว ฉันยังเผลอมองเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าและดวงตาเขาไม่มีคลาย จนนึกได้ว่า ความรักและความฝันของคนนั้นมีแรงผลักมากกว่าที่เราคิด และบางครั้งมันก็ทำให้คนลืมความเหนื่อยอื่นใดไปได้หมด

ไม่มีใครคิดเลยว่า นับจากวันนั้นไป เรากลับไม่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นของเขาอีก

..................

2.

"อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ"

เพื่อนของฉันบอก หลังจากลากรถไปซ่อมยังอู่ไกลๆ แห่งหนึ่ง เราพากันไปส่งเจ้ารถสีขาวด้วยความหวังว่ามันจะแล่นได้เหมือนเดิม

แต่จากวันนั้นนับเดือน มันยังไม่มีทีท่าที่จะวิ่งได้ เพราะไม่มีอะไหล่ซ่อม เพื่อนของฉันเปลี่ยนแผนโดยการมอบรถคันนี้ให้นักศึกษาฝึกซ่อมนำมันไปฝึกหัดทำสี เขาระดมเด็กๆ ที่อยากหาอะไรเล่นมาทำสีรถจนใหม่เอี่ยม วาววับสวยงามดี แต่เพื่อนก็ทำหน้าหงุดหงิดนิดหน่อยที่ฝีมือการทำไม่เนี๊ยบเรียบร้อยอย่างที่คิด

เขาเริ่มต้นชีวิตอันหมกมุ่น ตื่นแต่เช้า ไปเยี่ยมรถที่อู่ นอนสอดตัวเข้าไปช่องท้องสำรวจอะไหล่ เนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปทั่วด้วยน้ำมันรถสีดำๆ ไม่มีใครชวนเขาไปไหนได้ นอกจากอู่รถ ส่วนเวลาที่เหลือเขาจะเฝ้านั่งดูรายการสินค้าอะไหล่ทางอินเตอร์เน็ตว่าของที่สั่งจะปรากฏคนขายอยู่ที่ไหนบ้าง เขาวนเวียนขับรถเข้าออกร้านค้าทั่วเชียงใหม่ เริ่มโดดงานเพื่อจัดการธุระด้วยรถคันนั้น และเขาก็เริ่มทะเลาะกับเพื่อน

สายวันหนึ่ง แฟนสาวของเขาขี่มอเตอร์ไซค์มาหาฉันที่บ้าน แววตาเธอแดงๆ เหมือนคนเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

"พี่ช่วยพูดกับแฟนหนูหน่อยได้ไหม...เขาไม่สนใจอะไรเลยนอกจากรถ แล้วก็ทะเลาะกับเพื่อนไปสามคน"

"พ่อของเขาโมโหมากที่ไม่ยอมซ่อมรถเก่า แต่เอาเงินมาลงกับรถคันนี้หมด"

"พี่เขาเครียดมาก ไม่ยอมกินข้าว โมโหว่าเมื่อไหร่มันจะแล่นได้สักที เปลี่ยนอู่มาแล้ว 3 รอบ"

ฯลฯ

อีกหลายประโยคและเรื่องราวที่สะท้อนปัญหาทั้งการเงิน ความสัมพันธ์ เวลา และหลายอย่างที่ทำให้เพื่อนบางคนจำใจยื่นมือเข้าไปช่วย หลายเดือนนับจากนั้น ฉันจำได้ว่า เขาลากรถไปซ่อมในอู่ต่างๆ อีกไม่ต่ำกว่า 5 แห่ง ไม่มีใครเห็นรอยยิ้มของเขาอีกแล้ว ทุกๆ วันมีแต่ความมึนตึง เพื่อนฝูงช่วยกันระดมคนมาปรับปรุงซ่อมแซมมันจากสภาพรถเก่าๆ เคลื่อนที่ไม่ได้ มาถึงวันแรกที่มันสามารถเดินทางมาเยี่ยมฉันที่บ้านได้

แต่ก็ยังไม่มีรอยยิ้มของเขาอยู่ดี คิ้วของเขาขมวดเป็นปม ตลอดเวลาที่อยู่ที่บ้าน เขาไม่ได้นั่งเลยสักนาที แต่ปูเสื่อสอดตัวไปใต้รถเหมือนเคย เมื่อซ่อมเครื่องยนต์เสร็จ เขาก็คิดจะปรับปรุงสี เมื่อทำเสร็จก็อยากแก้ไขแอร์ ปรับปรุงเครื่องเสียง เปลี่ยนกระจก เปลี่ยนคิ้วขอบหน้าต่าง ฉันได้แต่นิ่งพิจารณาความเป็นไปในการซ่อมแซมรถสักคนหนึ่ง และความเป็นไปในใจเขา ซึ่งให้เหตุผลไว้ว่า

"มันเป็นรถในฝันของผม คันแรก และคันเดียวเท่านั้น"

จริงหรือ ที่มนุษย์มีความฝันแล้วต้องทำให้มันสำเร็จ ?

ฉันตั้งคำถามขึ้นเงียบๆ มองดูแมวที่กระโดดไปฝนเล็บในรถเขาด้วยแววตากังวล อุ้มแมวกลับมาแล้วจำเป็นต้องดุ เพราะเห็นหน้าเพื่อนมึนตึง แฟนสาวของเขาฟุบหลับอยู่ที่เก้าอี้ มือของเธอเปื้อนน้ำมันรถเล็กน้อย และสภาพบอกว่าหมดพลังแล้วที่จะต่อสู้กับการทะเลาะกันอีก

วันนั้นทั้งวันเรานั่งคุยกันโดยเขาอยู่ในรถ กระทั่งแดดบ่ายสาดเข้ามาเต็มแรง เขาจึงท้อถอยด้วยการเดินออกมาแล้วขอลากลับ เพื่อจะไปคุยกับอู่รถต่อ

ฉันได้แต่พยักหน้า แฟนสาวของเขามองฉันอย่างวิงวอน เหมือนจะขอร้องอะไรสักอย่าง ฉันกลับปิดปากเงียบ มันเป็นความฝันของเขามิใช่หรือ ความฝันที่เราต่างมีแตกต่างกัน และแทรกตัวไปอยู่ในนั้นได้ยาก แม้จะมีอยู่เสี้ยววินาทีหนึ่ง ที่ฉันนึกอยากกลายเป็นคนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น พูดอะไรสักคำให้เขาถอยห่างจากรถคันนั้นเสียบ้าง ฉันว่ายังมีรถอีกมากกระมังที่เหมาะสมกับเขา หรือน่าจะมีเรื่องอื่นอีกบ้างกระมัง ที่จะเป็นความฝันของเขา

สุดท้ายฉันก็ไม่ได้พูดอะไร กระทั่งผ่านไปอีกราว 4 เดือน เพื่อนของฉันหายไปจากชีวิต เราแทบไม่ได้ติดต่อหรือพูดคุยกัน ไม่มีใครเห็นเขาหรือพูดถึงเขา เมื่อนั้นฉันจึงหาเวลาวันหยุดแวะไปหาเขาที่บ้าน

มองซ้ายมองขวา หารถคันนั้นไม่เจอแล้ว

มันถูกฝากเอาไว้ที่อู่แห่งหนึ่ง พร้อมถ่ายรูปเพื่อนำกลับไปลงในอินเตอร์เน็ตอีกครั้ง เพื่อนของฉันผมยาวคลอบ่า หนวดเครารกครึ้ม เขายิ้มจางๆ เป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน แล้วบอกกับฉันด้วยท่าทางของคนยอมแพ้

"ผมตัดสินใจขายมันแล้วล่ะ"

"ฮื่อ...ไม่เสียดายแล้วใช่ไหม"

เขายิ้มแหยๆ ให้ตัวเอง แต่มีประกายตาสำนึกผิดเกิดขึ้นแทน

"ไม่แล้วล่ะ...ผมว่าที่น่าเสียดายไม่ใช่รถคันนั้นหรอก แต่เป็นอย่างอื่น"

"อะไรบ้างล่ะ"

"ก็เนี่ย ทะเลาะกับเพื่อนหลายคนจะกลับไปขอโทษเขา เงินก็ใกล้หมด สงสัยขายแล้วจะขาดทุน ส่วนเด็กๆ ที่มาช่วยซ่อมมันท้อแท้กลับไปหมดแล้ว สงสัยต้องไปเลี้ยงเหล้าพวกเขาสักมื้อ"

"อ้อ..."

ฉันแอบยิ้ม เพื่อนของฉันวาง "ความล้มเหลว" ไว้ที่โรงจอดรถด้วยการโยนกล่องอุปกรณ์ลงแรงๆ แล้วเช็ดหน้าด้วยผ้าขนหนูเก่าๆ ก่อนจะขอตัวไปอาบน้ำ

"ไปไหนเหรอวันนี้"

"ผมจะไปขอคืนดีกับแฟนน่ะ"

ฉันเผลอหัวเราะเสียงดังออกมาอย่างไม่เกรงใจเขา แล้วถามเขาว่า

"เลิกกันเพราะความฝันกับรถคันนี้น่ะเหรอ"

เขาหัวเราะตาม น้ำเสียงร่าเริงกลับมาแล้ว แววตาเป็นมิตรกว่าที่เห็นก่อนนี้

"ไม่ใช่เลิกกันเพราะเรื่องรถอย่างเดียวหรอก แต่เป็นเพราะผมเองบ้ามากไปหน่อย ไม่รู้เหมือนกันทำไปได้ไง เอาแต่ใจตัวเองจนคนอื่นเค้าเบื่อกันไปหมด เฮ้อ"

ฉันหัวเราะอีกที นึกขำขึ้นมาเหมือนกัน

"ก็ดีนะที่ยังทันนึกได้"

"ใช่ ผมก็ว่ายังดีนะยังทันนึกได้ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฝันจนเสียแฟนเสียเพื่อนเนี่ย ทำไปได้ยังไง"