กวี

 ต่างต้องถูกทรมานในนามของความเมตตาต่างต้องเจ็บปวดในนามของความหรรษาต่างต้องเงียบใบ้ในนามของคนปกติ

 

 ฉันไม่รู้จักพอจะให้ฉันรู้จักพอได้อย่างไรในเมื่อชีวิตของฉันไม่เคยสัมผัสความสุขสบาย 

 โลกใบนี้ที่ฉันรู้จักไม่ได้มีสัณฐานกลม แต่มันเป็นโลกแบนๆ ใบหนึ่งที่กว้างขวางสุดประมาณและลึกจนหยั่งไม่ถึง

 นกอย่างฉันฉันถูกสกัดปีกตั้งแต่เด็กแต่ธรรมชาติของฉันปีกของฉันยังงอกโต จะปฏิเสธอย่างไรเล่าหากฉันอยากโบยบินสักครั้งเพราะขาของฉันมันก็มิได้แกร่งสักเท่าไหร่ ขาของฉันอ่อนล้าเพราะอาหาร

 

ระหว่างทางที่เสียงอาซานแว่ว -1- เกินก้าวจะผ่านก้าวทางที่ทอดใกล้ก็เหมือนไกลไปตลอดสายถนนคนแปลกหน้า คนบางคนหวาดระแวงตลอดส้นจะก้าวเดิน

ในฝันยังมีฝันอีกหรือไม่?   ในฝันยังมีฝันอยู่หรือไม่?หรือวางวันคืนวัยไปเป็นอื่นไม่มีสิ่งใดในค่ำคืนหลับแล้วความฉ่ำชื่นของเยาว์วัย

"โซ่ตรวนจะล่ามเท้า  แต่ละก้าวจะย่างไป หนทางแม้ห่างไกล  เสรีภาพต้องกลับคืน" จองจำด้วยคาขื่อ     ถืออำนาจบาตรใหญ่ยืน เมินฟังเสียงร้องฝืน   ใช้กฎมืดอันหม่นมัว สวรรค์ไม่มีตา           แต่ใต้ฟ้ายังรวมตัว บ่เกรงและบ่กลัว       ต่ออำนาจที่ขาดธรรม

พรุ่งนี้.. สมยศขึ้นศาล

ก็คือกู..เป็นกู..อยู่อย่างนี้      หาใช่มี..ชีวิต..ยึดติดไม่ไม่เคยขอ..งอนง้อ..ให้ใครใคร   มาเชื่อใจ..ของกู..ให้ดูดีอย่าเอากู..มาเปรียบ..เทียบคนอื่น  มีดาษดื่น..ทั่วไป..ตามวิถี