บล็อกกาซีน ประชาไท

  ทีมข่าวภาคใต้มายาภาพของการต่อสู้ทางการเมืองไทยในห้วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา ถูกกล่าวว่าอ้างว่าเป็นสงครมมระหว่างภูมิภาค คือ ภาคใต้ กับภาคเหนือและภาคอิสาน แต่หากมองลึกลงไปในกระบวนการต่อสู้ของฝ่ายพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยและพรรคพลังประชาชน อาจพบว่าแท้จริงแล้วการพื้นที่ทางการเมืองระดับนำก็ยังคงเป็นของคนใต้อยู่เช่นเดิม

" พ.ต.ท.เมธี, ศิลปินตี๋, น้องโบว์... อังคณา ระดับปัญญาวุฒิ " ดวงใจท่านผ่องผุด สะอาด สดใส เพื่อนพันธมิตร ไม่มีใคร ครอบงำใคร พวกเรามาด้วยจิตวิญญาณยิ่งใหญ่ ง ด งา ม แ ล้ ว ! แด่ พี่น้อง พั น ธ มิ ต ร ผู้บาดเจ็บทุกๆ คน ป ระ ชา ช น ก้มค้อมคารวะ - จิต ก ล้า แ ก ล้ ว สละชีพ สละร่าง งา ม วา ว แ ว ว ข บ ว น แ ถ ว ป ระ ชา ช น เ พื่ อ ชิ ง ชั ย ! 7 ตุ ลา ฯ ... วั น ม หา วิ ป โ ย ค ยิ่งกว่าไหน ห่ากระสุน แก๊สน้ำตา อันจัญไร เข่น ฆ่า ประชาชนไซร้ - ชีพยอมพลี อ นา ถ นัก … โ อ ... ประจักษ์ มั น บิ ด เ บื อ น และ ป้า ย สี หน้าไม่อาย หน้าด้าน แล อัปรีย์ ฆา ต ก ร โ ห ด ชี วี ไร้คุณธรรม หมดเวลาของ เจ้า แล้ว... ข บ ว น แ ถ ว ป ระ ชา ช น พ ร้ อ ง ย่า ง ย่ำ สามัคคี ป ระ ชา ชา ติ เกื้อ หนุนนำ ร่วมตอกย้ำ ... " กา ร เ มื อ ง ใ ห ม่ - สั ง ค ม ใ ห ม่" ให้เป็นจริง ! ขอ คารวะ - คารวาลัย ... ด้วย หั ว ใ จ ก้ ม ค้ อ ม คา ร วะ ยิ่ ง เมื่อเสียงปืน ปัง เปรี้ยง สาดไก ยิง* ก็ รู้ ว่า ป ระ ชา ช น จั ก ชิ ง ชั ย รำลึก-คารวาลัย วี ร ช น 7 ตุลาฯ ม หา โ ห ด ต้นฤดูฝน, ล้านนาอิสระ, เจียงใหม่* ถ้อยกวีของอ้าย "เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์" ในบทกวีชื่อ "เพียงความเคลื่อนไหว"** ภาพประกอบจากเว็บไซต์ New Mandala โดย Nick Nostitz

หวัดดีค่ะ :-) อาทิตย์นี้มี ด.ญ. ลีออง มาฝากให้ดูกันเล่นๆ ค่ะ เป็นภาพว่าด้วยการ “พยายาม” ของหมาเด็กที่จะออกมาสู้โลก (และมามี้) ดูหน้าสิคะ   เราทำห้องเล็กๆ ให้เค้าอยู่ก่อนชั่วคราวหน้าห้องทำงานน่ะค่ะ ประกอบจากลวดพลาสติกเข้ามุมเป็นกล่อง 4 เหลี่ยมไม่มีหลังคา ยกเก้าอี้ผ้าใบให้ตัวนึงเอาไว้นอนเล่น บางวัน หนูก็จะทำแบบนี้ (มี้! อยู่ไหน!) “หนูบอกแล้วไงมี้ ถ้าทำตัวดีๆ หนูก็จะดีด้วย แต่ถ้ามี้ร้ายกับหนู หนูก็จะทำแบบนี้ มี้ดูที่มุมเก้าอี้สิ กระจุย!”   สุขสันต์วันหยุดนะคะ ส่วนใครที่ไม่ได้หยุดก็...ยิ้มไว้ค่ะ สู้ๆ นะ (ลีอองเตรียมตัวเต็มที่แล้วมี้!)

คุณไปยืนอยู่ใต้ต้นพลัมตอนย่ำค่ำ มันขึ้นปะปนอยู่กับป่าผลไม้อื่นๆ อย่างพลับ ท้อ บ้วย สาลี่ อโวคาโด ขนุน กล้วย นับรวมหลายสิบชนิด เพียงต่อพลัมกำลังให้ลูกสุกเต็มต้น เช้าวันต่อมา คุณกลายร่างเป็นนกป่าเข้าสวนตั้งแต่เช้า ดวงอาทิตย์สว่างมาจากแนวป่าสนลอดผ่านพุ่มใบไม้เป็นลำแสงสีเงินสีทอง งามสงบจนคุณไม่อยากจะเดินย่างไปไหน   แต่นกหิวลืมตัว ปลิดเข้าปากกินสดๆ อย่างไม่รู้จักอิ่ม “ลูกนี้สุกแล้ว ลองดูๆพันธุ์ลูกแดง พันธุ์ลูกเหลืองก็มี เดินไปดูต้นโน้น” เจ้าของสวนชวนชิม “กินเลยๆ ปล่อยให้มันร่วงไปอย่างนั้น นกมานกก็กินกัน”

วันนี้ เป็นวันแรกของการเป็นครู ผมเตรียมตัวสอนมาเต็มที่ สอนหลายวิชา บอกก่อนว่าเป็นโรงเรียนเอกชนอยู่ใกล้สถานีรถไฟเชียงใหม่ เปิดสอนเด็กเล็กจนถึงมัธยมปีที่สาม ครูที่สอนส่วนใหญ่อยู่ในวัยหนุ่มสาว มีคนแก่คนหนึ่งเป็นฝ่ายการเงิน ครูใหญ่เป็นผู้หญิง เป็นเจ้าของโรงเรียน ไม่สอนแต่อยู่ฝ่ายขายอาหารของโรงเรียน ผมสอน 29 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ ว่างเพียง 1 ชั่วโมง ปรกติครูท่านอื่นสอน 24-25 ชั่วโมงต่อสัปดาห์ นั่นคือผมสอนมากกว่าท่านอื่น 5 ชั่วโมง ก็ช่วยสอนวิชาเบาๆ ให้พี่ๆ ที่สอนประจำชั้น เช่น พลศึกษาวาดเขียน ร้องเพลง...เป็นมุมหนึ่งในหลายมุมของชีวิตครูเอกชน วันแรก ผมสอน 6 ชั่วโมงเต็ม เป็นหนุ่มร่างกายแข็งแรง สอนใหม่ยังไม่ชำนาญ บรรยาย อธิบายตลอด ตอนเย็นกลับบ้านหมดแรง เสียงหายไปหมด พูดไม่มีเสียง เหนื่อยจนกินอะไรไม่ลง ต้องนอนนิ่งๆ บนที่นอน ทำได้เพียงกลอกลูกตาไปมา เท่านั้นจริงๆ...พอนานไปค่อยปรับตัว สอนแบบนักเรียนได้ร่วมกิจกรรมมากขึ้น ครูคอยควบคุม เช่น นักเรียนทำงานเป็นกลุ่ม นักเรียนทดลอง นักเรียนร้องเพลงเกี่ยวกับบทเรียน เล่นเกม ก็ดีขึ้น

สิบกว่าปีผ่านไป ภายในบ้านของครูดอยผู้ช้ำใจจากการนำดนตรีปกาเกอะญอไปเล่นในโบสถ์ เขารู้สึกดีใจมากที่ลูกชายของเขามาขอเรียนดนตรีพื้นบ้านของคนปกาเกอะญอ ทั้งๆที่เด็กรุ่นราวคราวเดียวกันต่างมุ่งหน้าเดินตามดนตรีตามกระแสนิยมกันหมดแล้ว นี่เป็นสิ่งที่เขาเฝ้าคอยและหวังมาโดยตลอดที่จะมีคนมาสืบทอดลายเพลงของชนเผ่า ไม่ว่าจะเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขแท้ๆ ของเขาหรือคนอื่นที่เป็นคนชนเผ่าเดียวกันก็ตาม ทำให้ฝันของเขาเริ่มเป็นจริงว่าทางเพลงแห่งวัฒนธรรมปกาเกอะญอจะไม่สิ้นสุดในยุคของเขา แต่เขารู้สึกตกใจ เมื่อลูกชายบอกเขาว่า จะนำเตหน่ากู ไปเล่นในคืนคริสตมาสปีนี้ที่โบสถ์ในชุมชน “ลูกแน่ใจนะ ว่าจะเล่นในโบสถ์” เขาถามลูกชายของตนเอง พร้อมๆกับนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ถูกต่อว่ากลางงานประชุมสมัชชาคริสตจักรกะเหรี่ยงภาคมูเจะคี เมื่อสิบปีก่อน เขายังรู้สึกหวั่นๆ ไม่น้อย เพราะกลัวเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม แล้วลูกจะทนรับความกดดันไว้ไม่ไหว หากมีคำพูดเชิงตำหนิเกิดขึ้นหลังจากไปเล่นในโบสถ์ สิ่งที่เขากังวลมากกว่านั้นคือ กลัวว่าลูกเขาจะทิ้งเสียงและสำเนียงเพลงแห่งนกเขาป่าไปในที่สุด “แน่ใจ เล่นซิ! ผมเป็นแค่เด็ก เค้าคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง!” ลูกชายยืนยัน

ผลงานน้องจูนี่ไฟไฟ ไฟ ไฟไฟ กำลังลุกไหม้บ้านเมืองของเราเร้ว เร็วเข้าเถิดรีบมาช่วยกันดับไฟเร็วๆเข้า บ้าบ้า บ้า บ้าบ้าบอคอแตกที่สุดในโลกมัวไปสนใจมัวไปทะเลาะเบาะแว้งมัวไปทุ่มเถียงกันให้เสียเวลาทำไมว่าพวกรัฐบาลหรือว่าพวกพันธมิตรใครเป็นคนลงมือจุดไฟเผาใช้น้ำมันเบนซินยี่ห้ออะไรบริษัทอะไรเป็นผู้ผลิตใครเป็นคนคิดวางแผนใครเป็นคนสั่งการ

“ทำไมพี่ไม่ใช้ตัวพ่วงท้ายที่ไถพรวนไปพร้อมๆ กับตัดหญ้าล่ะครับ ดินจะได้ไม่แข็ง” เป็นคำแนะนำของยุทธ ซึ่งแวะมาที่ไร่แต่เช้า เพื่อขอยืมพลั่วไปตักปุ๋ยขี้ไก่ ไว้หยอดใส่หลุมแตงโมที่เถาว์เริ่มเลื้อยยาว ขณะที่ฉันขับรถแทรกเตอร์ตัดหญ้าในสวน เจตนารมณ์ของการทำสวนที่คิดว่าจะเบียดเบียนชีวิตอื่นให้น้อยที่สุด และเพื่อประโยชน์ตนอันสูงสุด เท่าที่จะทำได้ ฉันจึงตั้งใจว่าจะไม่ไถพรวน แม้บางทฤษฎีของบางนักวิชาการจะบอกว่า ดินทรายต้องไถพรวน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงปลายฤดูฝน เพราะการไถพรวนพลิกหน้าดิน จะช่วยลดการสูญเสียน้ำใต้ดินจากการดูดซึมของต้นหญ้า ใช่สิ ในภาคอีสานฉันเห็นการไถพรวนในเกือบทุกแปลงการเกษตร ไม่ว่าจะเป็นพืชล้มลุกหรือพืชยืนต้น อันที่จริงฉันไม่น่าจะต่อต้านการไถพรวนแต่เพียงอย่างใด เพราะเห็นแล้วว่า “ได้ผล” แต่เพราะฉันมาจากภูมิภาคที่ไม่นิยมการไถพรวน แม้ที่โน่นกับที่นี่ จะมีลักษณะชุดดินต่างกัน แต่ฉันกำลังพิสูจน์บางอย่างที่เป็นความเชื่อส่วนตัว ที่ต้องอาศัยเวลาและความตั้งใจ

บริเวณนั้นทั้งบริเวณเป็นเกาะ สายน้ำไหลเรียบเรื่อยเซาะแก่งหินและรากไม้ใหญ่ริมตลิ่งเป็นเงาเว้าๆแหว่งๆ คือ การออกแบบอย่างลงตัวของธรรมชาติ สายฝนพรำตั้งแต่เริ่มเที่ยง อุโบสถหลังขนาดกะทัดรัดจึงกลายเป็นที่หลบฝนของชาวบ้าน หลายคนอุ้มลูกนั่งยองๆ อยู่ใต้ชายคา เด็กๆ กับเพื่อนบางคนหลบเข้าใต้ถุนอุโบสถขีดเขียนพื้นดินทรายเล่นฆ่าเวลา ชนกะเหรี่ยงโปจากหลายหมู่บ้านมาร่วมทำบุญปีใหม่ที่อุโบสถกลางน้ำ หมู่บ้านคลิตี้ล่าง หมู่บ้านของมนุษย์ตะกั่ว .. ปีใหม่แบบไทยๆ แต่ละปี อุโบสถกลางน้ำจะกลายเป็นที่ชุมนุมของคนในหมู่บ้าน ด้วยแรงเชื่อถือศรัทธา ชนกะเหรี่ยงโปจะเดินแห่ร้องรำทำเพลงกันมาเพื่อสรงน้ำพระสงฆ์ เมื่อถึงเวลา ผู้ชายตัวโตๆ จะช่วยกันอุ้มพยุงพระสงฆ์ลงจากบันไดอุโบสถ ชาวบ้านคนอื่นๆ ไม่เว้นหญิงชาย คุกเข่าก้มตัวลงในท่าหมอบคลานสี่ขาเป็นแถวๆ เกร็งหลังให้พระเหยียบ เดินวนรอบอุโบสถ พระรูปอื่นๆ จะเดินทยอยตามๆ กันมาบนหลัง ไม่เว้น แม้กระทั่งเณรที่เพิ่งจะบวชใหม่ ก่อนที่จะมานั่งบนเก้าอี้ที่ชาวบ้านได้จัดเตรียมเอาไว้ให้ก่อนจะต่อแถวสรงน้ำพระด้วยน้ำอบร่ำแป้งหอม ใครบางคนบอกว่า ทำอย่างนี้แล้วได้บุญแรง ..

เคยได้ยินเรื่องเล่าหนึ่งว่า มหาเศรษฐีคนหนึ่ง ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่โตในประเทศแห่งหนึ่ง เขาพูดกับใครต่อใคร (ซึ่งแน่นอนว่าคำพูดของเขามีอิทธิพลต่อคนทั้งประเทศ ด้วยว่าผู้คนต่างก็อยากรวยอย่างเขานั่นเอง) ว่า ในชีวิตของเขา สามารถให้อภัยคนได้สามครั้ง ว่าก็คือ ในงานของเขา ลูกน้องของเขา เมื่อทำผิดครั้งแรก เขาอภัย ทำผิดครั้งที่สอง เขายังอภัย ทำผิดครั้งที่สาม เขาให้อภัย และเป็นโอกาสสุดท้าย แต่เมื่อมีความผิดพลาดเกิดขึ้นอีก ก็จะถูกไล่ออก ครั้งหนึ่ง มีคนผู้แสวงหาถามผู้เฒ่าชนบทคนหนึ่ง ว่าเราจะให้อภัยคนได้สักกี่ครั้ง หากว่ามีคนๆ หนึ่งทำผิดต่อเราซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำตอบของผู้เฒ่าคือ “ไม่มีที่สิ้นสุด”

มีนา ถึง...น้อง พันธกุมภา ความขี้เกียจมันไม่เข้าใคร ออกใครจริงๆ ... แต่ตอนนี้ต้องเริ่มลุกขึ้นมาทำงานแล้ว เพราะคนที่อดทนไม่ได้เมื่อเราไม่ทำงานก็คือ “แม่” ของเราเอง แม่ของพี่ เป็นภาพสะท้อนของคนจีนในเมืองไทย รุ่นที่ 2 ที่ยังคง ลำบาก ทำงานหนัก และถือปรัชญาพุทธ “ขงจื๊อ” ในเรื่องการทำงานว่าต้องมี ความซื่อสัตย์ ไม่เอารัดเอาเปรียบ ความขยัน อดทน และอดออม แม่มีทุกอย่างจริงๆ แต่พี่อาจจะไม่มีทุกอย่าง อย่างที่แม่มี เป็นเรื่องธรรมดาของชีวิตที่เรามีความเหมือนและความต่าง แม้เราจะเติบโตมาท่ามกลางครอบครัวที่สอนให้เราเป็นคนค้าขาย เราอาจจะไม่ได้อยากค้าขาย ครอบครัวสอนให้เราทำงานหนัก ในที่สุดเราอาจจะเลือกที่จะไม่ทำงานหนัก ทำไม เราจึงแตกต่าง...

  มาริยา มหาประลัย1เมื่อเดือนก่อน คุณพี่เอก บก. (อันย่อมาจากบรรณาธิการ ไม่ใช่บ้ากาม) นิตยสารผู้ชายฉบับหนึ่งที่ฉันเคยอาศัยเงินเดือนเขายาไส้ แถมยังเป็นเจ้านายที่น่ารักที่สุดตั้งแต่ฉันเคยร่วมงานด้วย โทรศัพท์ตรงดิ่งวิ่งปรี่มาหาฉัน บอกว่ามีงานเขียนให้ฉันทำ คุณพี่เอกยังหยอดคำหวานปานพระเอกลิเก(ย์)อ้อนแม่ยกอีกว่า พอได้รับโจทย์ปุ๊บ หน้าฉันก็โผล่พรวดเด้งดึ๋งขึ้นมาปั๊บ เห็นทีจะเป็นลิขิตจากนรก เอ้ย! สวรรค์ชั้นเจ็ดที่ส่งให้ฉันมาเขียนเรื่องนี้ อู้ย! อยากรู้จริงเชียวว่าเรื่องอะไรหนอ..."คุณพี่อยากให้คุณน้องเขียนเรื่อง Safe Sex ของเกย์ให้เกย์อ่าน"อ๊ายส์! อ๊ายยยส์!!อ๊ายยยยยยส์!!!ฉันร้องลั่นราวดิว่าแผดเสียงแปดหลอดพลางเอากีบตีนก่ายหน้าผาก คุณพี่เอกหนอ...เห็นฉันเป็นคนลามกเข้าหน่อย เลยหมายมั่นฟันธงว่า ฉันมีวรยุทธ์แก่กล้า สามารถถ่ายทอดกระบวนท่าลีลาหงส์ร่อนมังกรรำ ขนาดเขียนหนังสือ How to สอนคนมีเซ็กส์ได้เชียวหรือนี่ ไม่อยากจะบอกให้อายตัวเอง ข้าพเจ้านี่หนอก็มีความรู้ด้านนี้น้อยนิด เปรียบไปก็เหมือนสอบตกชั้นอนุบาน (แปลว่าบานเล็กๆ) ด้วยซ้ำ มิอาจหาญจะไปสอนใครได้หรอก เผลอๆ คนอ่านจะสมเพชด้วยซ้ำว่า "เขียนได้แค่นี้เองเหรอยะ"ยิ่งถ้าหนังสือออกมาแล้วโดนโจมตี ฉันไม่ต้องไปขึ้นเขียงเป็นจำเลยสังคมกลางรายการอีตาสรยุทธ์เหรอเนี่ย ไม่ได้กลัวพิธีกรหรอก แต่บรรดาข้อความที่ส่งจากทางบ้านนี่สิคิดแล้วเซ็งเป็ด... "ต๊าย! หน้าแบบนี้เคยมีอะไรกับเขาด้วยเหรอยะ", "หน้าเหมือนซูนิโอะ เห็นแล้วหมดอารมณ์เพศ","เขียนหนังสือแบบนี้ทำร้ายเยาวชน", "แว่นสวยนะเธอ หุหุ" ฯลฯ