Skip to main content

n the future of disruptive world,if I am able to make the documentary film about Sergeant Major Chakaphan Thomma who committed the worst Mass shooting in Thai history , what will the title of this film I have already made be ? Perhaps I will give it not so uncanny name like 'In a Mind of Monster' or 'On the Way to Psychopathy' with the poster of his selfie picture focusing on his eyes below some part of Chakaphan's helmet in front of the blaze of explosion.

Chakapan was a psychopath.Most of the psychopaths used to endure the troubled childhood beleaguered by the various kinds of abuse from even their parents.That's why they are always emotionally detached from anyone.They are never aware of life worthiness, and consider other people as merely 'a thing' to exploit or destroy.The famous Psychopath before this was the con man who disguised himself as a millionaire and successfully tricked anyone ,even the beautiful woman to marry him ,though they had just met for only 2 days.

This leads to my semi research of life belonging to the most prolific Spree Killer of Thailand by the in-depth interviews with Chakaphan's acquaintance for the profound view for my documentary film.One of the benefits of this film will be preventing a person with such state of mind to inflict the catastrophe on the public again.

First ,I must wait for the time to heal the wounds ,and search for the address of Chakaphan's mother which might be not like searching for a needle in haystack,but need the extraordinary courage to do so.If I succeed and she consents for a full interview, I can ask her about his family background and childhood ,whether he grew up to be a normal adult or ,whether he found his father or other male relative as his role model ,whether he used to face the abuses ,the sexual abuses, or at least the bullies.Furthermore, I must go to interview his childhood friend and girlfriend (if he had) for these issues too. Most impossible of all , I will be mercifully granted for some intimate investigation with his other senior officers and colleagues in the army.

The problems for the interviews in such a notorious case ,if not rejected, are that they tend to lie or tell me with their own versions of truth because they might avoid sharing the blame in this hideous crime.But more serious problem is about my inability to make the film, the following is my sole fictitious analysis.If Chakapan's life is not so, please imagine that's someone else's that could happen in any part of the Thai society.

Chakaphan presumably was a timid and weak boy ,constantly pushed around by the friends .He might experience the violent domestic fight .So the decision to join the army seemed to compensate for his ideal manhood and his well-built body along with the brilliant skill of Marksmanship might help him to cover his unpleasant past. Chakaphan's increasing psychopathic tendencies were still indiscernible as it overlapped with a mind of rank and file trained to be a killing machine.His instinct of destruction had been aroused by some sorts of psychiatrist's cliche like an addiction to the computer games, and the 'Copy Cat' from the Hollywood's action films and the restless crime news.His Facebook ,already banned, implied that he had been fantasized with the Mass Shooting in Norway and the teacher killing the innocent people, while committing the gold shop robbery.These kinds of post are not unusual among the Thai Netizens who hope their posts will attract as much Like clicking as possible.

The military career finally disillusioned Chakapan and he was thrown into the troubled life like when he was young.The rampant corruptions and abuses by his superior offices threatened to diminish his long cherished manhood.That was the last straw.The Psychopathic symptoms were that he didn't just stop after killing his superior officer and the people involved.

As Chakapan had tremendously despised his army for a long time ,and blamed them for his downfall.He couldn't drag the arms he had robbed to blow off the beautiful head of best protected Commander-in Chief in Bangkok, so his sick mind transferred the hatred to the ordinary folks ,most were relishing in the Department Store.I try to re-enact the scene the depressed Sergeant Major used to hang around there for many times.He might pose the question of the crowd nearby to himself like 'Why on earth is everyone feeling so happy ,while I am only one who feels the opposite ?'

Moreover, I presume he never had the opportunities of participating with the real war which he long considered the symbol of utmost manhood, except in the computer games.With this mindless carnage,he finally fulfilled his desire for being the bravest soldiers via his comments and lives from Facebook, before departing from this earth.

Apart from talking about the corruptions in Army and its embarrassing failure to protect the public safety (I am sure I will never be allowed to do so), my film should lead to the discussion whether the Psychiatry in Thai Royal Army has been officially supported ,and whether the personnel have been open with their mental problems.The Chauvinism in Thai style plausibly hinders these as they are interpreted as exhibiting their vulnerability.In addition,Thailand has never experienced the major armed conflicts for a long time ,so Thai authority might be unable to catch up with the mental problems like the PTSD (Post Traumatic Stress Disorder) ubiquitous among the US veterans from the Iraq and Afghanistan wars.

My documentary film will end with the news footage of our dear Commander-in-Chief shedding the tears ,accepting the blame on only himself , but will never resign (that's easy because other powers that be are let off the hook and no one can literally bring General Aphirat to the justice).And I will pose the question whether the psychopaths in the Army should be exclusively the non-commissioned officers.

....Or probably including the big one who tried to conceal his symptoms with the idiotic smile and the mini heart gesture ?

 

 

 

                        กราดยิงโคราช

 

บล็อกของ อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์

อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
หากมีใครถามว่าถ้า จู่ๆ โลกนี้ หนังสือจะหายไปหมด แต่ผมสามารถเลือกหนังสือไว้เป็นส่วนตัวได้เพียงเล่มเดียว จะให้เลือกของใคร ผมก็จะตอบว่าหนังสือ "จันทร์เสี้ยว" หรือ  Crescent Moon ของท่านรพินทรนาถ ฐากูร กวีและนักปราชญ์ชาวอินเดียผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ในปี 1913  และหนังสือเล่มนี้ก
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
 "Whoever you are, I have always depended on the kindness of strangers." Blanche Dubois  ไม่ว่าคุณเป็นใคร ฉันมักจะพึ่งพ
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
หากพูดถึงคำว่า Three Bs ผู้ใฝ่ใจในดนตรีคลาสสิกก็จะทราบทันทีว่าหมายถึงคีตกวีผู้ยิ่งใหญ่ทั้ง 3  ของเยอรมัน นั่นคือ Bach  Beethoven และ Brahms ถึงแม้จะมีความแตกต่างกันในหลายๆ ส่วน นั่นคือบาคเป็นคีตกวีในยุคบาร็อค เบโธเฟนและบราห์ม เป็นคีตกวีในยุคโรแมนติก นอกจากนี้บาคเป็นบิดาที่มีบุตรหลายคน
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
ถ้าจะดูอย่างพินิจพิเคราะห์แล้ว La Dolce Vita (1960) ของเฟเดริโก เฟลลินี สุดยอดผู้กำกับภาพยนตร์ชาวอิตาลี ไม่ได้ด้อยไปกว่าภาพยนตร์ในเรื่องต่อมาของเขาคือ 8 1/2 ในปี 1963 แม้แต่น้อยโดยเฉพาะการสื่อแนวคิดอันลุ่มลึกผ่านสัญลักษณ์ต่างๆ เพียงแต่ภาพยนตร์เรื่องแรกเป็นสัจนิยมนั้นคือไม่ยอมให้จินตนาการกับความ
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
    หนึ่งในบรรดาคีตกวีที่อายุสั้นแต่ผลงานสุดบรรเจิดที่เรารู้จักกันดีคือนักประพันธ์เพลงชาวออสเตรียนามว่าฟรานซ์ ชูเบิร์ต (Franz Schubert) ชูเบิร์ตเปรียบได้ดังสหายของเบโธเฟนผู้ส่งผ่านดนตรีจากคลาสสิกไปยังยุคโรแมนติก ด้วยความเป็นคีตกวีผสมนักกวี (และยังเป็นคนขี้เหงาเสียด้วย) ทำให้เขากลายเป็
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
การสังหารหมู่นักศึกษาเมื่อวันที่ 6 ตุลาคม ปี 2519 เป็นเหตุการณ์ที่น่าสะเทือนใจมากซึ่งน่าจะเป็นเรื่อง"ไทยฆ่าไทย" ครั้งสุดท้ายโดยเฉพาะอย่างยิ่งในปัจจุบันที่สงครามเย็นได้สิ้นสุดไปและคนไทยน่าจะมีความรู้เกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนดีกว่าเมื่อหลายสิบปีก่อน แต่การสังหารหมู่ประชาชนกลางเมืองหลวงเมื่อหลายปีก่อน
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
      ขออุทิศบทความนี้ให้กับโรงเรียนปรินส์รอยแยลส์วิทยาลัย
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
             เป็นเรื่องตลกถึงแม้ผมเอาแต่นำเสนอแต่เรื่องของดนตรีคลาสสิก แต่ดนตรีซึ่งมีอิทธิพลอย่างมากต่ออารมณ์ความรู้สึกของผมเมื่อ 2-3 ทศวรรษก่อนจนถึงปัจจุบันคือดนตรีแจ๊ส และผมฟังดนตรีชนิดนี้เสียก่อนจะฟังดนตรีคลาสสิกอย่างจริงจังเสียอีก (ซึ่งก็ไม่ได้หมายความว่าในป
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
หากจะเอ่ยชื่อคีตกวีชื่อดังของศตวรรษที่ 19-20 แล้ว คนๆ หนึ่งที่เราจะไม่พูดถึงเป็นไม่ได้อันขาดคือเดบูซี่ผู้ได้ชื่อว่ามีแนวดนตรีแบบอิมเพรสชั่นนิสต์ (Impressionism) และแน่นอนว่าดนตรีแนวนี้ย่อมได้รับอิทธิพลจากศิลปะภาพวาดของฝรั่งเศสซึ่งโด่งดังในศตวรรษที่ 19 โดยมีโมเนต์และมาเนต์เป็นหัวหอก เพลงของเดบูซ
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
    เมื่อพูดถึงเพลงประสานเสียงแล้ว คนจะนึกถึงเพลงสวดศพของโมซาร์ทคือ Requiem หรือ Messiah ของแฮนเดิลเป็นระดับแรก สำหรับเบโธเฟนแล้วคนก็จะนึกถึงซิมโฟนี หมายเลข 9 เป็นส่วนใหญ่ ความจริงแล้วเพลงสวด (Mass) คือ Missa Solemnis อันลือชื่อ ของเขาก็ได้รับความนิยมอยู่ไม่
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
แน่นอนว่าคนไทยย่อมรู้จักเป็นอย่างดีกับฉากของหญิงสาวผมสั้นสีทองในเสื้อและกระโปรงสีดำพร้อมผ้าคลุมด้านหน้าลายยาวที่เริงระบำพร้อมกับร้องเพลงในทุ่งกว้าง เข้าใจว่าต่อมาคงกลายเป็นแรงบันดาลใจสำหรับหนังที่มีสาวม้งร้องเพลง "เทพธิดาดอย"อันโด่งดังเมื่อหลายสิบปีก่อน หรือแม้แต่เนื้อเพลง Lover's Concerto ที่ด
อรรถสิทธิ์ เมืองอินทร์
Debate =discussion between people in which they express different opinions about something อ้างจาก