ผมรักพ่อมาก เพราะพ่อเป็นคนตลก ชอบทำให้ผมหัวเราะ
พ่ออารมณ์ดี ชอบเล่นกีตาร์ให้ผมฟัง
และร้องเพลงที่ผมชอบ
พ่อดูแลผมอย่างดี ทุกเช้าพ่อปลุกผมตื่นด้วยเสียงกีตาร์
และเสียงร้องเพลง
บางคราวพ่อทำท่าตลกจนผมหัวเราะ
เวลาที่พ่อไปเล่นดนตรี พ่อจะพาผมไปด้วย
ผมจะเล่นอยู่ใกล้ๆพ่อ
บางเวลา เราไปกางเต็นท์ที่ภูเขากัน อากาศหนาวพ่อกอดผมไว้
และทุกครั้งที่ผมจะนอน พ่อต้องมากอดผมเสมอ
พ่อของผมเป็นนักเขียนและนักดนตรี
ผมรักพ่อและภูมิใจที่เป็นลูกพ่อครับ
ผมกลับบ้านพร้อมกีตาร์ คืนนี้ 7 ธันวาคม เพลงเดียวที่ผมร้องไม่ได้ในคืนนี้ เพลง นางฟ้า
ผมร้องเพลงอยู่ข้างถนนที่นางฟ้าผ่านเป็นครั้งสุดท้าย
7 ปีผ่านเร็ว
ผมคิดถึงเธอ แม้ใครๆจะบอกให้ลืม
บทธรรมมากมายอธิบายแก่นสารชีวิต ทุกอย่างนั้นว่างเปล่า
ไม่น่ายินดี ไม่น่ายึดถือ
ปรัชญาหลายปราชญ์ให้คำตอบหนทางแสวงหาความจริงแท้
เหตุผลกับความเชื่อ วัตถุกับจิต แผ้วถางทางหาสู่กัน
เป็นเงาสะท้อนให้กันและกัน
หากแม้นไม่ได้ยึดถือ เหมือนหลอกตัวเอง
หากแม้นเข้าใจ ก็ยิ่งหลอกตัวเอง
ความทรงจำของผม ไม่มีระยะเวลาสั้นยาวให้เลือนหาย
พอเปิดประตูบ้าน ผมพบเรียงความชิ้นหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
พร้อมรูปประกอบระบายสี
อีกไม่กี่ชั่วโมงจะเช้าแล้ว
พบเช้า สำหรับผมไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
ผมจะข้ามผ่านค่ำคืนยาวนานไปได้อย่างไร
คืนนี้ เรียงความชิ้นนี้อยู่กับผมทั้งคืน