Skip to main content

I've been lately thinking
พักนี้ฉันมักคิดถึง
About my lifes time
ช่วงชีวิตของฉัน
All the things I've done
สิ่งที่ทำลงไปแล้ว
\\/--break--\>

And how its been
และสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่
And I cant help believing
และฉันไม่สามารถหยุดความเชื่อ
In my own mind
ในหัวใจ
I know I'm gonna hate to see it end
ว่าฉันเกลียดที่จะเห็นมันจบลง

I've seen a lot of sunshine
ฉันได้เห็นอาทิตย์ฉายแสงหลายครา
Slept out in the rain
หลับลึกกลางสายฝน
Spent a night or two all on my own
อยู่เดียวดายคืนสองคืน
I've known my ladys pleasures
รู้จักสาวหลาย ๆ คน
Had myself some friends
มีมิตรสหายมากหน้า
And spent a time or two in my own home
และบางทีก็อยู่บ้าน

And I have to say it now
และที่ฉันต้องพูด
It's been a good life all in all
ชีวิตมันช่างยอดเยี่ยม
It's really fine
มันสุดยอด
To have a chance to hang around
ที่มีโอกาสได้เที่ยวท่อง
And lie there by the fire
นอนผิงไฟ
And watch the evening tire
และดูยามเย็น
While all my friends and my old lady
เมื่อกลุ่มเพื่อนและแม่นางนั่งรอบกาย
Sit and pass the pipe around
สูบไปป์

And talk of poems and prayers and promises
และพูดเกี่ยวกับบทกวี ผู้ภาวนา และสัญญา
And things that we believe in
และสิ่งที่ยึดมั่น
How sweet it is to love someone
ช่างหวานหอมเมื่อรักใครสักคน
How right it is to care
ช่างดีจริงที่ได้ดูแล
How long it's been since yesterday
ตั้งแต่วันวาน
And what about tomorrow
และต่อไปในวันพรุ่ง
And what about our dreams
และพูดเกี่ยวกับความฝัน
And all the memories we share
ความทรงจำที่มีด้วยกัน

The days they pass so quickly now
วันเวลาช่างผ่านรวดเร็ว
Nights are seldom long
กลางคืนไม่เคยยาวนาน
And time around me whispers when it's cold
และอากาศรอบข้างกระซิบถ้อยคำเย็นยะเยือก
The changes somehow frighten me
การเปลี่ยนแปลงทำฉันหวาดหวั่น
Still I have to smile
แต่ก็ยังยิ้มได้
It turns me on to think of growing old
มันทำให้ฉันแก่ลง
For though my life's been good to me
และทำให้คิดว่าชีวิตเคยดีกับฉันเพียงใด
There's still so much to do
ยังมีอีกหลายอย่างที่ต้องทำ
So many things my mind has never known
ยังมีอีกหลายอย่างที่ใจต้องเรียนรู้
Id like to raise a family
ฉันอยากจะทำให้ครอบครัวเติบโต
Id like to sail away
ฉันอยากจะล่องเรือไปไกล ๆ
And dance across the mountains on the moon
และเต้นรำบนเนินเขาใต้พระจันทร์

(เพลง  poems, prayers and promises  ของ john Denver 
เพลงที่ผมรักอีกเพลง  ขอบคุณมาก โพล้เพล้'  แปลได้งดงาม)



ปล่อยฉัน  ได้โปรดปล่อยฉันให้เดินทางไปตามใจ
ซึ่งฉันจะไม่บอกลาประตูหน้าต่าง
คนที่รัก  ลูกเมีย หรือข้อผูกมัดใดๆ
ฉันจะไปนอนพักบนยอดดอยสูงสุด  ซึ่งแสงจันทร์ส่องสว่างที่สุด
ฉันจะเดินเท้าไปให้หมดแรง
อาบเหงื่อต่างน้ำและนอนหลับไปด้วยเสื้อผ้าชุดเดิม
ฉันจะตื่นขึ้นมาพบกับกลิ่นตัวฉัน  ต่างจากวันก่อนๆ
ฉันจะไม่คิดถึงใคร
ฉันจะไม่ห่วงใคร
ฉันจะทิ้งทุกอย่างที่มนุษย์พึงมีไว้ประดับใบหน้ามนุษย์
ภาวนาผ่านลมหายใจ  ชำระล้างความดีงามในหัวใจออกไป
ฉันจะไม่แบกความความดีงามอีกแล้ว  และฉันจะฝันหวานถึงความชั่วร้ายด้วย
ฉันจะสูดเอาอากาศจากกลิ่นตัวผืนป่าบนยอดเขา
ฟังเสียงค้างคาวล่าเหยื่อตอนกลางคืน
เสียงมูมมามของมันกังวานมากลางอากาศ
ฉันจะเข้าไปฝากรอยไว้ในถ้ำหินปูนเปลี่ยวเดียวดาย
ซึ่งรากไม้อันอ่อนนุ่มพยายามแทรกตัวเข้าไปในก้อนหิน

ฉันไปถึงที่นั่นจริงๆ  ฉันเดินจนหมดแรง
ราวกับหยดหยาดน้ำในตัวฉันไหลออกไปหมดตัว
ฉันนอนเหลวแบนราบอยู่ข้างก้อนหินที่โดนน้ำฝนกัดกร่อนมาหลายร้อยล้านปี
กางเต็นท์นอนในห้องหินที่ประดับประดาด้วยตะไคร่ มอส เฟิร์น กล้วยไม้และรอยปริแตก
แล้วสายฝนก็โปรยลงมา  แสงจันทร์หายไปในบัดดล
ฉันนอนฟังเสียงฝนจนหลับไป  หลับลึกยาวนานตั้งแต่ฉันเกิดมาอยู่บนโลก
ชีวิตมันช่างยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้
ปล่อยฉัน  ปล่อยให้ฉันได้เดิมตามใจเหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน
เอารั้ว กำแพงบ้านออกไป  ฉันไม่อยากมองประตูหน้าต่าง
ฉันไม่อยากฝันถึงวันพรุ่งนี้จะดีกว่าวันนี้
ฉันไม่อยากเพ้อฝันเรื่องวันวานที่เต็มไปด้วยฤทธิ์ยาแก้ปวด
สิ่งมีอยู่จริง  อยู่ ณ นาทีนี้  อย่าให้ฉันหวังถึงวันพรุ่งนี้
อย่าให้ฉันฝันหวานถึงเรื่องราวเมื่อวาน
คืนนี้  ฉันนอนหลับลึกยาวนานในเสียงฝน
ดึกคืนหนึ่ง  ฉันตื่นขึ้นมานั่งมองดวงจันทร์กลมโต
เกล็ดเมฆขาวนวลเนียนจนฉันอยากจะเห่าหอนให้ป่าหายวังเวง
เหล่าต้นไม้ยืนดำมืดแข็งดำเป็นหิน 
เหมือนเสียงร้องไห้ดังในมืดดำนั้นตลอดเวลา
ฉันไม่พยายามจะคิดว่าเป็นน้ำค้างเม็ดโตเท่าดวงตา
ในความเงียบเปลี่ยวนั้น  สายตานกเค้าช้างตัวเท่าแม่ไก่สบตาดวงจันทร์เหมือนฉันเห็น
เพียงแต่เสียงของเขา  เหมือนเสียงคนตะโกนต้อนฝูงวัวให้เดินตรงทาง
ฉันจุดเทียน  ฉันอยากนั่งมองแสงเทียนและน้ำตาเทียน
นั่งมองเกล็ดเมฆขาว  นอนมองดวงจันทร์จนสว่าง


 

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ล้วงหนังสือ “เจ้าชายน้อย” ออกจากกระเป๋าสะพาย เป็นเล่มเดียวที่ติดตัวไปด้วยทุกครั้งที่ลูกชายเดินทางไปด้วย และไม่อาจรู้หรอกว่าจะได้เปิดอ่านในช่วงไหนเวลาไหน ลูกของพ่อคือหลานของปู่กำลังง่วนอยู่กับสมุด ดินสอ สีในกระเป๋าเช่นกัน เขาคงนึกอยากเขียนภาพ
ชนกลุ่มน้อย
เดินทางแบบกระเด็นกระดอนอยู่ในกระป๋องหนาหนักติดล้อ  และความยาวนานของระยะทาง  กว่า 5 ชั่วโมงไปให้ถึงใจกลางภูเขา  แต่ยิ่งคิดว่าเมื่อไหร่จะถึงใจกลางภูเขาตามมาตรวัดของแผนที่แผ่กางออกกว้าง  ยิ่งกลับเป็นเรื่องยากไปถึงใจกลางภูเขาที่อยู่ในใจ  ภูเขาเป็นทะมึนก่อกำแพงรายล้อม  
ชนกลุ่มน้อย
    เป็นเวลา 10 กว่าปี ที่ผมไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับพ่อใต้ชายคาเดียวกันนานๆ แต่คราวนี้ พ่ออยู่กับผมนานถึง 90 วัน พ่อในวัย 74 เพิ่งผ่านการบำบัดรักษาหัวใจอย่างชนิดลุ้นเส้นยาแดงผ่าแปดกันมา และต้องควบคุมตัวเองเรื่องการดื่ม กิน เคลื่อนไหว และเคร่งครัดกับขนาดจำนวนยารักษาอย่างชนิดห้ามขาดเกินเวลา
ชนกลุ่มน้อย
ไหนๆ ก็กอดกันแล้ว กอดต่ออีกครั้งเป็นไรไป ภูเขาลูกนั้นมีเถียงไร่ตั้งอยู่โดดเด่นและโดดเดี่ยว สองพ่อลูกชวนกันไปยังเถียงไร่ ที่นั่นคงสบายตา ดูลับหูลับตาคน ไม่มีใครไป พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว กลับพบกับไม้สามต้น ดูราวเป็นพี่น้องกัน ทรงพุ่มงามเหลือเกิน เหมือนก้อนเมฆย้อมสีเขียวเกิดเปลี่ยนใจอยากมาปักเป็นต้นไม้อยู่บนผืนดิน มองแล้วมองอีก ยังไม่อิ่ม “กอดดีกว่าพ่อ” เสียงนั้นบอก “พ่อกอดด้วย” นานอย่างนาน ผลัดกันกอดไม้สามต้นนั้น
ชนกลุ่มน้อย
 ขอทะลึ่งๆ เว่อร์ๆ อีกสักครั้งเถอะครับ ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ทันทีที่นึกอยากเขียน และโชว์รูปที่น่าจะอยู่ในอัลบั้มรูปส่วนตัว ว่างๆก็เอามาแบวางออกดูและรำลึกถึง มากกว่านำออกมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าสายตาสาธารณะ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า เบื่อๆ เซาๆ ซึมๆ ว่างมาก มาทำเรื่องดูดีกันมั้ยลูก   มา ม๊า มาทำซึ้งกันสักครั้งดีกว่ามั้ย"เอ้า เอาเลย กอดกันเลยลูก" พูดแค่นั้นเจ้าชายน้อยโผประจำการทันที ผมไล่ตามเก็บรูป"พ่อกอดมั้ย" เขาถามกลับมา"กอดสิ ต้องกอดแน่ๆ ว่างแล้วยัง" หมายถึงไม้ต้นนั้น หมายตาไว้เหมือนกัน และถูกรักหลงในเวลาอันรวดเร็ว"ถ่ายรูปมั้ย" เขายึดกล้องไปกดรูปวันนั้น…
ชนกลุ่มน้อย
ตลอดระยะเวลาเกือบ 20 ปี ที่ผมตระเวนท่องไปตามป่าเขาในภาคเหนือ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเผชิญหน้าจริงๆ กับพายุลมแรงที่หอบน้ำแข็งมาด้วย จนติดตรึงอยู่ในพายุน้ำแข็ง ไม่เห็นทางข้างหน้าและไม่เห็นทางข้างหลัง ขยับไปไหนไม่ได้ ราวกับทุกอย่างตกอยู่เหนือการควบคุม นอกจากยอมรับสภาพแล้วจำนนกับความเป็นไป
ชนกลุ่มน้อย
วันที่ 8 มีนาคม 2552 ผมนั่งเคียงข้างพ้อเลป่า ก่อนเดินทางกลับ ผมบอกว่า อีกสองสามอาทิตย์จะเข้ามาเยี่ยมอีกครั้ง เวลาผ่านไปสามอาทิตย์กว่า ตรงกับวันที่ 2 เมษายน 2552 พ้อเลป่าก็จากไปจริงๆ ผมไปถึงบ้านแม่แฮคี้ตอนบ่ายแก่ๆวันต่อมา บ้านไม้ริมถนนมีคนจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่บนบ้าน ไล่เรียงอออกมานอกประตูบ้าน ผู้เฒ่ากวีแห่งแม่แฮใต้จากไปจริงๆ รูปวางถ่ายไว้บนโลงไม้ รูปสูบไปป์ที่คุ้นเคย พร้อมดอกไม้สัญลักษณ์ของความอาลัย
ชนกลุ่มน้อย
 เมื่อฉันเริ่มจำความได้ ฉันเที่ยวเล่นกับพวกเพื่อนๆ ฉันรู้ว่า แม่เป็นคนทอเสื้อให้ฉันใส่ ฉันดีใจมาก ฉันสวมเสื้อตัวนั้นแล้วเดินนำหน้าคนอื่นๆ เวลานั้นฉันรู้สึกว่า ใบหน้าของตัวเองเต็มอิ่มไปด้วยความร่าเริงยินดี
ชนกลุ่มน้อย
ชนกลุ่มน้อย
 ไม่มองซ้ายขวาหน้าหลัง  เดินเข้าไปหาแล้วโอบกอด   "ได้กลิ่นมั้ย" ผมถาม"เหมือนน้ำมัน" เขาตอบ"ใช่  ในตัวเขามีน้ำมัน" .. บทสนทนาระหว่างโอบกอด  เป็นเช่นนี้จริงๆ