Skip to main content

Soy la sombra de una pena,
ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า


Soy el eco de un dolor.
ฉันคือเสียงสะท้อนของความปวดร้าว


Triste soledad, que me queda hoy.
แสนเศร้ากับสิ่งที่ทิ้งขว้างไปวันนี้


El recuerdo de que te amé
ความทรงจำที่เคยรักเธอ


Y una extraña desolación, eyy, eyyy.
และความร้าวลึกภายใน


Soy la sombra de una pena,
ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า


Soy el eco de un dolor.
ฉันคือเสียงสะท้อนของความเจ็บปวด


Quiero olvidar, quiero encontrar perdón.
อยากจะลืมและค้นหาทางให้อภัย


Ten piedad de mi corazón
เพื่อปลอบโยนหัวใจแห่งตน


Yo te imploro mi Señor.
พระเจ้าฉันได้โปรดช่วยด้วย


Borraré las tinieblas y esconderé mi llanto
ฉันจะกำจัดความมืดมนและซ่อนการสะอื้นไห้


El recuerdo que sufro se volverá un canto.
จะนำความทุกข์ทนมาร้องเป็นเพลง


Volveré a la vida, volveré a cantar, ya verá,
ฉันจะมีชีวิต ฉันจะขับขานท่วงทำนองอีกครั้ง และจะตาสว่างอีกครา


Volveré a la vida, volveré a cantar, ya verá .
ฉันจะมีชีวิต ฉันจะขับขานท่วงทำนองอีกครั้ง และจะตาสว่างอีกครา

(เพลง samba pa ti ของ Jose Feliciano โพล้เพล้ – แปล)

เดินไปถึงยอดเขา เหมือนยอดเขาไม่มีอยู่จริง
ฉันมองหาความสูง ไม่มีอะไรมากไปกว่าดวงตากับหัวใจ
เมฆปะทะหน้าผา หรือหน้าผาปะทะเมฆ ความพยายามปล่อยให้เมฆไหลท่วมป่าหิน
ความพยายามของดวงตากับหัวใจ
ลื่นล้มหกคะมำมาตลอดเส้นทาง ทางเส้นนี้ลื่น สูงชันและไม่มีใคร
ยอดเขามีจริงนั่นหรือ ฉันมองเห็นยอดเขาอื่น อีกยอดเขาและอีกยอดเขา
ลมเย็นพัดเมฆหมอกผ่านหน้าตาฉันไป
มันผ่านท่วงทำนองความเศร้าของฉันไปด้วย
ฉันปรารถนาให้ความยากลำบากได้ชำระล้างภายใน
ก้าวย่างแต่ละก้าว ความเงียบ เสียงป่า และลมหายใจเข้าออก
สัมผัสความหนักเหนื่อย ไม่เห็นที่มา เหมือนไม่มีดินแดนที่ไปถึง
ออกไปปีนยอดเขากับมิตรสหาย ถามหาสิ่งมีอยู่จริงบนยอดเขา
อาณาจักรแห่งนั้น มีเรื่องใดบ้างดำรงอยู่อย่างไม่เกินเลย
ใบไม้หนาเย็นเฉียบดื่มกินแสงดาวเดือนเป็นอาจิณ
ดื่มกินความยาวนานของความมืด
และแสงสว่างที่นำพาเมฆขาวผ่านมาด้วย
ลมบาดหิน’ มีอยู่ทุกวัน หินแหลมคมทะลวงเวิ้งว้างอากาศ
ยังมีลมบาดหินอยู่ทุกวัน ทุกคืน
เดินไปบนยอดเขา ถามหายอดเขา’ ถามหายอดเขายอดอื่นๆ
เหมือนยอดเขาไม่มีอยู่จริง ทุกอย่างเพียงให้พื้นที่ยืนต่อไปได้
เดินทางกลับ หรือไม่ก็มุ่งสู่ปลายยอดเขาอื่น
ไม่มีอื่นใดมากไปกว่าความว่างเปล่ากับลม
มองได้อย่างเดียว เราเอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง มองแล้วสบายใจ”
ฉันมองหาความสูง ไม่มีอะไรมากไปกว่าดวงตากับหัวใจ


-----------------------------

หมายเหตุ:
ลมบาดหิน’ สำนวนของอา’ รงค์ วงษ์สวรรค์
เดินไปบนยอดเขา ถามหายอดเขา’ วรรคหนึ่งในเพลงชื่อแสงดาว ของไวด์ซี๊ด
มองได้อย่างเดียว เราเอาอะไรไปไม่ได้สักอย่าง มองแล้วสบายใจ” คำพูดของ พ้อเลป่า


 

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ชนกลุ่มน้อย
พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ล้วงหนังสือ “เจ้าชายน้อย” ออกจากกระเป๋าสะพาย เป็นเล่มเดียวที่ติดตัวไปด้วยทุกครั้งที่ลูกชายเดินทางไปด้วย และไม่อาจรู้หรอกว่าจะได้เปิดอ่านในช่วงไหนเวลาไหน ลูกของพ่อคือหลานของปู่กำลังง่วนอยู่กับสมุด ดินสอ สีในกระเป๋าเช่นกัน เขาคงนึกอยากเขียนภาพ
ชนกลุ่มน้อย
เดินทางแบบกระเด็นกระดอนอยู่ในกระป๋องหนาหนักติดล้อ  และความยาวนานของระยะทาง  กว่า 5 ชั่วโมงไปให้ถึงใจกลางภูเขา  แต่ยิ่งคิดว่าเมื่อไหร่จะถึงใจกลางภูเขาตามมาตรวัดของแผนที่แผ่กางออกกว้าง  ยิ่งกลับเป็นเรื่องยากไปถึงใจกลางภูเขาที่อยู่ในใจ  ภูเขาเป็นทะมึนก่อกำแพงรายล้อม  
ชนกลุ่มน้อย
    เป็นเวลา 10 กว่าปี ที่ผมไม่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับพ่อใต้ชายคาเดียวกันนานๆ แต่คราวนี้ พ่ออยู่กับผมนานถึง 90 วัน พ่อในวัย 74 เพิ่งผ่านการบำบัดรักษาหัวใจอย่างชนิดลุ้นเส้นยาแดงผ่าแปดกันมา และต้องควบคุมตัวเองเรื่องการดื่ม กิน เคลื่อนไหว และเคร่งครัดกับขนาดจำนวนยารักษาอย่างชนิดห้ามขาดเกินเวลา
ชนกลุ่มน้อย
ไหนๆ ก็กอดกันแล้ว กอดต่ออีกครั้งเป็นไรไป ภูเขาลูกนั้นมีเถียงไร่ตั้งอยู่โดดเด่นและโดดเดี่ยว สองพ่อลูกชวนกันไปยังเถียงไร่ ที่นั่นคงสบายตา ดูลับหูลับตาคน ไม่มีใครไป พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว กลับพบกับไม้สามต้น ดูราวเป็นพี่น้องกัน ทรงพุ่มงามเหลือเกิน เหมือนก้อนเมฆย้อมสีเขียวเกิดเปลี่ยนใจอยากมาปักเป็นต้นไม้อยู่บนผืนดิน มองแล้วมองอีก ยังไม่อิ่ม “กอดดีกว่าพ่อ” เสียงนั้นบอก “พ่อกอดด้วย” นานอย่างนาน ผลัดกันกอดไม้สามต้นนั้น
ชนกลุ่มน้อย
 ขอทะลึ่งๆ เว่อร์ๆ อีกสักครั้งเถอะครับ ผมรู้สึกอย่างนี้จริงๆ ทันทีที่นึกอยากเขียน และโชว์รูปที่น่าจะอยู่ในอัลบั้มรูปส่วนตัว ว่างๆก็เอามาแบวางออกดูและรำลึกถึง มากกว่านำออกมาปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าสายตาสาธารณะ ก็ไม่มีอะไรมากไปกว่า เบื่อๆ เซาๆ ซึมๆ ว่างมาก มาทำเรื่องดูดีกันมั้ยลูก   มา ม๊า มาทำซึ้งกันสักครั้งดีกว่ามั้ย"เอ้า เอาเลย กอดกันเลยลูก" พูดแค่นั้นเจ้าชายน้อยโผประจำการทันที ผมไล่ตามเก็บรูป"พ่อกอดมั้ย" เขาถามกลับมา"กอดสิ ต้องกอดแน่ๆ ว่างแล้วยัง" หมายถึงไม้ต้นนั้น หมายตาไว้เหมือนกัน และถูกรักหลงในเวลาอันรวดเร็ว"ถ่ายรูปมั้ย" เขายึดกล้องไปกดรูปวันนั้น…
ชนกลุ่มน้อย
ตลอดระยะเวลาเกือบ 20 ปี ที่ผมตระเวนท่องไปตามป่าเขาในภาคเหนือ ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเผชิญหน้าจริงๆ กับพายุลมแรงที่หอบน้ำแข็งมาด้วย จนติดตรึงอยู่ในพายุน้ำแข็ง ไม่เห็นทางข้างหน้าและไม่เห็นทางข้างหลัง ขยับไปไหนไม่ได้ ราวกับทุกอย่างตกอยู่เหนือการควบคุม นอกจากยอมรับสภาพแล้วจำนนกับความเป็นไป
ชนกลุ่มน้อย
วันที่ 8 มีนาคม 2552 ผมนั่งเคียงข้างพ้อเลป่า ก่อนเดินทางกลับ ผมบอกว่า อีกสองสามอาทิตย์จะเข้ามาเยี่ยมอีกครั้ง เวลาผ่านไปสามอาทิตย์กว่า ตรงกับวันที่ 2 เมษายน 2552 พ้อเลป่าก็จากไปจริงๆ ผมไปถึงบ้านแม่แฮคี้ตอนบ่ายแก่ๆวันต่อมา บ้านไม้ริมถนนมีคนจับกลุ่มพูดคุยกันอยู่บนบ้าน ไล่เรียงอออกมานอกประตูบ้าน ผู้เฒ่ากวีแห่งแม่แฮใต้จากไปจริงๆ รูปวางถ่ายไว้บนโลงไม้ รูปสูบไปป์ที่คุ้นเคย พร้อมดอกไม้สัญลักษณ์ของความอาลัย
ชนกลุ่มน้อย
 เมื่อฉันเริ่มจำความได้ ฉันเที่ยวเล่นกับพวกเพื่อนๆ ฉันรู้ว่า แม่เป็นคนทอเสื้อให้ฉันใส่ ฉันดีใจมาก ฉันสวมเสื้อตัวนั้นแล้วเดินนำหน้าคนอื่นๆ เวลานั้นฉันรู้สึกว่า ใบหน้าของตัวเองเต็มอิ่มไปด้วยความร่าเริงยินดี
ชนกลุ่มน้อย
ชนกลุ่มน้อย
 ไม่มองซ้ายขวาหน้าหลัง  เดินเข้าไปหาแล้วโอบกอด   "ได้กลิ่นมั้ย" ผมถาม"เหมือนน้ำมัน" เขาตอบ"ใช่  ในตัวเขามีน้ำมัน" .. บทสนทนาระหว่างโอบกอด  เป็นเช่นนี้จริงๆ