ตรึกตรองอยู่นานก่อนจะเปิดกะโหลกหนาหนาของตัวเองออกเพื่อสำรวจดินแดนรกร้างและร้อนชื้น
ผมพบรอยเท้าสัตว์ป่าประหลาดจำนวนมากไม่อาจระบุจำนวนไม่อาจระบุรูปร่างหน้าตา
ไม่อาจระบุสายพันธุ์
และแน่นอน ย่อมไม่อาจระบุชื่อเรียก
รอยเท้าพวกนั้นเหยียบย่ำอลหม่าน บ้างก็วกไปวนมา บ้างก็เตลิดเปิดเปิงแล้วเลือนหายไป
สิ่งปลูกสร้างที่รอแสดงร่องรอยอารยะธรรมก็ไม่มีอะไรน่าสนใจจนพูดได้ว่าไม่มี
ไม่เคยมี และไม่จำเป็นต้องมี
กองกระดูกที่กองระเกะระกะปะปนกับกองกระดาษที่เมื่ออ่านดูแล้ว
เต็มไปด้วยบทกวีกากกากไร้รสนิยมไร้กลวิธีและไม่อาจเป็นบันไดให้ใครปีนป่ายสรวงสวรรค์
ไม่ก็เป็นบทเพลง ความเรียง หรือบันทึกที่ป่วยการจะใส่ใจ
แต่อาจเพราะขวดเหล้าขวดเบียร์และบ้องกัญชาจำนวนมากที่ยังเสือกแทงรากและเติบโตงอกงาม
ผมจึงได้แต่สันนิษฐานว่าแถวนี้แม่งเถื่อนเหมือนเคยถูกคนสติไม่สมประกอบยึดครอง
และปักป้ายประกาศ...
“อาณานิคมคนบ้า!”