ชัชชวย คนทน
วัยเด็กมักจะหลงเหลือความทรงจำไม่กี่อย่างไว้ในหัวเรา
ในวันที่โตจนหมาเลียกะโปกไม่ถึง (แต่ยังกระโดดงับถึง)
(ข้อนี้ท่านชายทั้งหลายต้องพึงระวังไว้ด้วย)
ความเงียบเป็นความทรงจำที่ชัดเจนที่สุดของผม
หลายคนบอกว่าผมเป็นคนเงียบ
ไม่ค่อยพูดค่อยจา
ญาติมิตรบอกว่าผมเป็นคนเงียบ
ราวกับว่าพวกเขาไม่น่าคบหา
บางทีมันก็จริง
บางคนก็ไม่น่าพูดจาด้วย
พวกเขาเอาแต่โทษผม โดยที่ไม่เคยทบทวนตัวเอง
มันไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย
ผมเงียบ…
บ่อยครั้งที่ผมไม่ได้ตั้งใจจะเงียบ
หากอาศัยความเงียบเป็นเกราะป้องกันตัวเอง
เมื่อต้องตกอยู่ในบรรยากาศและในกลุ่มคนที่ไม่คุ้นเคย
ในวงสนทนา ในสังคม ในประเทศ
ที่ผมเป็น “คนอื่น”
ผมกลายเป็น “ความเงียบ” ไปโดยปริยาย
ทั้งเขาและเรา
ทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ผมเงียบ...
กระทั่งโตขึ้นมา
อย่างน้อยหมาก็เลียไม่ถึงอย่างที่ได้บอกไปแล้ว
ความสัมพันธ์กับผู้คนรอบตัวที่ผมถักทอไว้ด้วยความเงียบตั้งแต่เด็กนั้น
กลายเป็นช่องว่าง
ช่องว่างที่ถ่างกว้างจนบ้างครั้งเราไม่อาจคลำทางกลับมาใกล้ชิดกันได้อีก
แม้จะพยายามมากเท่าไหร่
ความเงียบกลายเป็นช่องว่าง
และระยะห่างได้สร้างบาดแผล
บาดแผลของความเงียบ...
ไม่ว่าจะในฐานะผู้กระทำ หรือผู้ถูกกระทำ
ทุกวันนี้ผมบอกกับตัวเอง
พยายามอย่าให้บาดแผลของความเงียบเกิดขึ้นอีก
ไม่ว่ากับใครก็ตาม
ถ้าเส้นประสาทรับความรู้สึกยังทำงาน
เราต่างก็รู้ดีว่ามันเจ็บปวด...