คำปราศรัยของคุณสุเทพ ณ กปปส.บ่ายวันนี้ที่ศูนย์ราชการแจ้งวัฒนะ คือคำประกาศของขบวนการการเมืองแบบสู้รบของเสียงข้างน้อยที่ปฏิเสธความเสมอภาคทางการเมืองและการปกครองโดยเสียงข้างมาก
ผมนั่งฟังมาในรถระหว่างกลับบ้าน ข้อสังเกตแรกคือคำปราศรัยครั้งนี้ของสุเทพโดยเนื้อหา (แม้ว่าอาจไม่ใช่โดยน้ำเสียงลีลา) น่าจะเป็นคำปราศรัยที่สนธิ ลิ้มทองกุล ณ พันธมิตรฯ อยากจะเป็นผู้กล่าวเองและสามารถกล่าวได้แนวเดียวกันเป๊ะแต่ไม่มีโอกาสเพราะติดคดีและไม่ได้เป็นแกนนำม็อบกปปส.เที่ยวนี้
มี ๓ เรื่องสำคัญในคำปราศรัยของสุเทพที่พอจะช่วยให้เข้าใจม็อบกปปส.เที่ยวนี้ชัดเจนขึ้น
๑) สุเทพพูดชัดว่าอย่าว่าแต่ยึดกองบัญชาการตำรวจนครบาลและทำเนียบรัฐบาลได้ (ก่อนที่จะรีบถอยออกมาเพราะเจอทหาร) เลย ต่อให้นายกฯยิ่งลักษณ์ยุบสภาผู้แทนราษฎรและแถมด้วยลาออกจากตำแหน่งนายกฯ การต่อสู้ของกปปส.ก็ยังไม่ชนะ
จะชนะขั้นเด็ดขาดได้ สุเทพยืนยันว่าต้องจัดวางรากฐานระบบการเมืองประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขใหม่หมด กวาดล้าง "ระบอบทักษิณ" ให้หมดไป วางมาตรการหลักเกณฑ์ป้องกันเป็นหลักประกันไม่ให้เกิดปัญหา "ระบอบทักษิณ" ขึ้นมาอีกในอนาคต
สรุปก็คือข้อเรียกร้องต้องการของ กปปส. นั้นเกินไปกว่าที่จะทำได้ภายใต้ระบอบรัฐธรรมนูญ ๒๕๕๐ และเกินไปกว่าที่จะทำได้ด้วยวิถีทางเลือกตั้งประชาธิปไตยปกติธรรมดา สุเทพ ณ กปปส. ต้องการ "อำนาจตั้งแผ่นดิน" (ใหม่) Le pouvoir constituant เพื่อจัดวางระเบียบการเมืองใหม่หมดให้เป็นไปดังใจปรารถนาของตน
ทว่าอำนาจตั้งแผ่นดินนี้ ภายใต้ระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์เป็นของพระมหากษัตริย์ และภายใต้ระบอบรัฐธรรมนูญประชาธิปไตยเป็นของประชาชนและ/หรือผู้แทนจากการเลือกตั้งโดยชอบของประชาชน สุเทพกับกปปส.ปฏิเสธที่จะให้ประชาชน/ผู้แทนประชาชนใช้อำนาจนี้ ต้องการริบอำนาจมูลฐานที่สุดนี้จากประชาชน/ผู้แทนประชาชนมาเป็นของตนเองโดยสัมบูรณ์แล้วใช้ตามอำเภอใจแห่งตนโดยพลการ
นี่คือ อำนาจสัมบูรณาญาสิทธิ์เฉพาะกิจ (Ad Hoc Absolutism) ที่พันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยต้องการมาตลอด โดยขอให้ในหลวงทำ (นายกฯพระราชทาน, สภาประชาชนพระราชทาน, รัฐธรรมนูญปฏิรูปพระราชทาน ฯลฯ) ด้วยการอ้างมาตรา ๗ แห่งรัฐธรรมนูญ ทว่าพระองค์ทรงปฏิเสธอย่างหนักแน่นชัดเจนตั้งแต่เดือนเมษายน พ.ศ. ๒๕๔๙ แล้วว่านี่เป็นการทำให้พระองค์ทรงเดือดร้อน เป็นการปกครองแบบมั่ว ทำไม่ได้ มาครั้งนี้ สุเทพ ณ กปปส.จึงไม่ได้ขอพระราชทาน แต่คิดยึดอำนาจสัมบูรณาญาสิทธิ์นั้นจากประชาชน/ผู้แทนประชาชนมาทำเสียเองโดยพลการผ่านการเคลื่อนไหวมวลชนลุกขึ้นก่อกบฎแบบอนาธิปไตย ล้มรัฐบาล ล้มรัฐสภา ล้มรัฐธรรมนูญ แล้วจากนั้นสุเทพกับพวกจะตั้งนายกฯเอง ตั้งสภาประชาชนเอง และร่างรัฐธรรมนูญใหม่เอง มิฉะนั้นไม่เลิกต่อสู้
๒) สุเทพระบุมูลเหตุแห่งปัญหาการเมืองไทยออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าได้แก่ "ระบอบทักษิณ" และ/หรือ "ระบอบเผด็จการโดยทุน" ซึ่งเหลือวิสัยจะแก้ปัญหานี้ได้ผ่านระบอบเลือกตั้งประชาธิปไตย มีแต่ต้องหยุดระบอบเลือกตั้งประชาธิปไตยและหยุดภาคการเมือง/นักการเมืองไว้ชั่วคราวก่อน ใช้อำนาจสัมบูรณาญาสิทธิ์เฉพาะกิจเฉพาะกาลมาตั้งแผ่นดินใหม่ จัดระเบียบการเมืองใหม่ให้เสร็จเรียบร้อยก่อน จึงค่อยกลับเป็นประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุขตามปกติอีกครั้ง
สรุปคือสุเทพยืนกรานเด็ดขาดปัญหาอำนาจทุน แก้ไม่ได้ ไม่มีทางแก้ได้ ในกรอบประชาธิปไตยและรัฐธรรมนูญ มีแต่ต้องฉีกรัฐธรรมนูญและล้มประชาธิปไตยไปชั่วคราวก่อน จึงจะแก้ปัญหาอำนาจทุนได้ (เทียบกับข้อเสนอของผมทีให้แก้ปัญหาอำนาจทุน ถ่วงทานอำนาจทุนโดยอำนาจประชาชน ในกรอบเสรีประชาธิปไตย)
๓) เมื่อไล่เบี้ยไปถึงที่สุด สุเทพบอกว่าประชาธิปไตยหยุดอำนาจทุนไม่ได้ เพราะนายทุนใหญ่ซื้อเสียงการเลือกตั้งได้ทุกครั้ง (ซื้อ ซื้อ ซื้อ) เลือกตั้งตามระบอบประชาธฺปไตยเมื่อไหร่ กี่ครั้ง นายทุนก็ซื้อเสียงจนชนะเลือกตั้งอยู่ดี ไม่มีทางหยุดยั้งหรือถ่วงทานอำนาจทุนด้วยระบอบเลือกตั้งประชาธิปไตยได้
ข้อกล่าวอ้างของสุเทพนี้ unfalsifiable คือพิสูจน์ว่าไม่จริงหรือเป็นเท็จไม่ได้ มีการเลือกตั้งครั้งไหนในเมืองไทยหรือในโลกนี้หรือที่จะยืนยันได้ว่าไม่มีการซื้อเสียงเลยแม้แต่บาทเดียว/เสียงเดียว และถ้ามีแม้แต่น้อย ก็ถือว่าการเลือกตั้งใช้ไม่ได้ ประชาธิปไตยล้มเหลวหมด กระนั้นหรือ? เราไม่สามารถเถียงหรือบอกได้ชัดทางวิชาการหรือตัวเลขสถิติได้ว่าการเลือกตั้งครั้งไหน ซื้อไปกี่เสียง ถึงจะล้มเหลว ๑๐% หรือ? ๒๐% หรือ? ๒๕% หรือ? ๕๐% หรือ? ๗๕% หรือ? หรือว่า ๑๐๐% กันแน่?
นี่ไม่ใช่การปฏิเสธว่าไม่มีการซื้อเสียงในการเลือกตั้ง หรือปัญหาการซื้อเสียงไม่มีจริง มันมีแน่ แต่ถ้าเราใช้สิ่งนี้ไปเป็นเกณฑ์ลอย ๆ อย่างสมบูรณ์เพื่อปฏิเสธการเลือกตั้งทั้งหมดอย่างเบ็ดเสร็จแล้ว ก็ไม่มีระบอบประชาธิปไตยจากการเลือกตั้งที่ไหนจะผ่านการทดสอบรอดจากเกณฑ์สมบูรณ์แบบลอย ๆ นี้ได้ ก็ต้อง "เผด็จการโดยธรรม/ของคนดี" เท่านั้นจึงจะสู้กับอำนาจทุนได้ลูกเดียว
ผมกลับคิดว่าเรื่องของเรื่องไม่ใช่ปัญหาการซื้อเสียงเลือกตั้งของอำนาจทุน เท่ากับการไม่ยอมรับแก่นแท้ของประชาธิปไตยโดยสุเทพ ณ กปปส.และมวลชนเสียงข้างน้อยในประเทศที่ถูกสะกดตรึงด้วยวาทกรรมนี้ พวกเขาไม่ยอมรับว่า...
"เมื่อคนเราเท่ากัน อำนาจย่อมเกิดจากตัวเลข"
พวกเขารับไม่ได้ว่าคนเราเท่ากัน คนเราไม่เท่ากันหรอก คนอย่างพวกเขาดีกว่า ฉลาดกว่า รวยกว่า คนอย่างพวกเอ็งเลวกว่า โง่กว่า จนกว่า คนอย่างพวกเขาจึงไม่ขายเสียง แต่คนอย่างพวกเอ็งขายเสียง ไม่มีทางมีประชาธิปไตยได้ตราบที่พวกเอ็งที่เลวโง่จนเป็นเสียงข้างมาก เสียงข้างน้อยดีฉลาดรวยอย่างพวกเราไม่ยอมเว้ยเฮ้ย
และพวกเขาก็รับไม่ได้ว่าอำนาจจะเกิดจากตัวเลข ตัวเลขเสียงมากกว่ามีอำนาจมากกว่า ตัวเลขเสียงน้อยกว่ามีอำนาจน้อยกว่า สรุปคือพวกเขายอมรับการปกครองโดยเสียงข้างมาก (เหนือเสียงข้างน้อยอย่างพวกเขา) ไม่ได้นั่นเอง
พวกเขาคิดไม่ออกว่าจะสร้างแนวร่วมที่ทลายเส้นแบ่ง เสียงข้างมาก/เสียงข้างน้อย ในปัจจุบันอย่างไร ที่จะแปรข้อเสนอนโยบายปฏิรูปลดอำนาจทุนของพวกเขาให้กลายเป็นแนวนโยบายยอดนิยม ชนะใจเสียงข้างมาก ชนะเลือกตั้ง แล้วนำมาใช้ปฏิรูปประเทศ เพราะพวกเอ็งเสียงข้างมากโง่เกินกว่าจะยอมรับนโยบายฉลาด ๆ ดี ๆ อย่างของพวกเราได้ ส่วนพวกเราจึงต้องแพ้เลือกตั้งต่อไป เพราะที่เราแพ้เลือกตั้งเพราะพวกเราฉลาดดีและรวยเว้ยเฮ้ย
Mass Insurrection & Ad Hoc Absolutism จึงเป็นวิธีการและระเบียบอำนาจอันจำเป็นเพื่อคงอำนาจเสียงข้างน้อยของพวกเขาเหนือเสียงข้างมากเอาไว้ และต้องฝืน "ประชาธิปไตย" ในนาม "ความเป็นไทย" บ้าง, "ความดี" บ้าง, "ความฉลาด" บ้าง, "ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์" บ้างเท่านั้นเอง