Skip to main content

ตอนแรกตั้งใจจะตั้งชื่อบทความว่า “กวีพันธมิตร ฯ” แต่เห็นชื่อที่โดนใจวัยรุ่นกว่าในเวบบอร์ด “ฟ้าเดียวกัน” ว่า “กวีเกรียน” โดยคุณ Homo erectus (ซึ่งเคยเข้ามาวิพากษ์เชิงด่าผมอยู่เป็นประจำจนเลิกไปเอง) จึงตัดสินใจเปลี่ยนชื่อเพื่อให้เข้ากับสมัยนิยม


กวีเกรียน” ในความหมายของผมคือกวีที่ล้าหลัง คิดอ่านไร้เดียงสาเหมือนเด็กที่อ่อนต่อโลก วิเคราะห์สังคมไม่ออกเพราะไม่มีหลักคิดที่มั่นคง อ่านการเมืองไม่เป็นเพราะมัวแต่คิดว่านักการเมืองชั่วร้ายเลวทรามในขณะที่ประชาชนและข้าราชการ และพวกอภิสิทธิชนนั้นมีคุณธรรม จริยธรรม หรืออย่างน้อยก็มีมากกว่านักการเมือง


ขอบอกว่าความเชื่อและความเข้าใจข้างต้นเป็นสิ่งที่ผิดอย่างร้ายแรง เพราะที่จริงแล้วไม่ว่าจะเป็นพวกผู้ลากมากดีหรือกรรมกรแบกหาม ก็ไม่มีใครดีหรือเลวมากกว่านักการเมือง ทุกคนในฐานะที่เป็นคนต่างเลวหรือดีเหมือนกันหมด ส่วนผมชัดเจนในความเห็นของผมมานานแล้วว่า “ทุกคนเลวเหมือนกันทั้งนั้น”


กวีเกรียน” ไร้จุดยืนและหลักการ ชอบเต้นเร่า ๆ ไปตามกระแสข่าว ขาดทัศนะวิพากษ์แบบถึงรากถึงโคนจึงไม่สามารถผลักตรรกะออกไปจนสุด ทำให้มีเพดานทางการวิเคราะห์ที่แคบตื้น ไม่อาจวิพากษ์ได้อย่างเฉียบขาดแหลมคม ไม่มีความคงเส้นคงวาในการใช้เหตุผลหรือ “ใช้เหตุผลแบบเลือกปฏิบัติ”


ยกตัวอย่าง เช่น กลุ่ม “พันธมิตร ฯ” สามารถปั้นน้ำเป็นตัวด่ารัฐบาลในกรณีของคุณจักรภพ เพ็ญแขหรือในกรณีของคุณนพดล ปัทมะได้ แต่รัฐบาลปั้นน้ำเป็นตัวด่ากลุ่ม “พันธมิตร ฯ” หรือแม้แต่นำเสนอข้อเท็จจริงออกไป กลับเป็นสิ่งที่ไม่มีชอบธรรม ต้องมีการตรวจสอบ ข้าราชการหรือเจ้าหน้าที่ในองค์กรอิสระค่อย ๆ ยักยอกเงินมาสร้างบ้านราคา 50 ล้านบาทเป็นสิ่งไม่น่าเกลียด แต่ถ้านักการเมืองทำบ้าง ชาว “กวีเกรียน” จะรับไม่ได้


ทั้งหมดทั้งปวงที่กล่าวมาส่งผลให้ “กวีเกรียน” มองเห็นการกระทำและความคิดเห็นของกลุ่ม “พันธมิตร ฯ” เป็นอะไรที่ถูกต้องเหมาะสม พอถึงเวลาเลือกข้างจึงเลือกที่จะเข้าข้าง “พันธมิตร ฯ” โดยไม่ต้องรู้สึกละอาย


กวีเกรียน” ไม่เฉลียวใจเลยว่ากลุ่ม “พันธมิตร ฯ” นั่นแหละคือปัญหา คืออาการของโรคต่อต้านประชาธิปไตยที่มีอำนาจตุลาการ และทหาร เป็นฐานสนับสนุน “กวีเกรียน” มีจิตสำนึกผิดพลาดที่ไม่ตระหนักว่าสองสถาบันที่ว่านี้แหละคืออุปสรรคต่อพัฒนาการของระบอบประชาธิปไตย


การที่กวีเกรียนเลือกข้าง “พันธมิตร ฯ” ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะว่ารสนิยมทางการเมืองนั้นของใครก็ของมัน ไม่ว่ากัน บางคนสมาทานระบอบอมาตยาธิปไตยเพราะเชื่อว่าผู้ดีย่อมดีกว่าไพร่ บางคนสมาทานระบอบพ่อปกครองลูกเพราะเห็นว่าเป็นอะไรที่อบอุ่นใกล้ชิด บางคนพอใจกับระบอบอุปถัมภ์เพราะไม่เน้นเรื่องคุณธรรมความสามารถ ฯลฯ


แต่ประเด็นก็คือ “กวีเกรียน” และ “พันธมิตร ฯ” อ้างถึงประชาชนและประชาธิปไตยไม่ขาดปาก ทั้งที่เนื้อหาและประเด็นการเคลื่อนไหวนั้นกลับตรงกันข้าม!


บรรดารายชื่อกวีที่ขึ้นเวทีพันธมิตร ฯ หรือเป็นแนวร่วมนั้นล้วนแล้วแต่เป็นกวีแถวหน้าของเมืองไทยทั้งนั้น ยกตัวอย่างเช่น เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ (คนนี้ขาประจำ) อังคาร กัลยาณพงศ์ (ท่านนี้ไม่อยากแตะเลย) คมทวน คันธนู (ผมไม่ค่อยอ่านงานของเขานัก) ฯลฯ


เมื่อเห็นรายชื่อของกวีแถวหน้าแล้ว จึงคิดได้ว่าไม่ใช่เรื่องแปลกแต่ประการใดที่แวดวงกวีของไทยยังย่ำอยู่กับที่ ไม่มีพัฒนาการ ทำได้เพียงแค่โหนกระแสแกะสลักตัวอักษรไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีทิศทาง ผลที่เกิดขึ้นคือไม่ได้รับการเหลียวแลจากผู้อ่านและสังคม ผลัดกันเขียน เวียนกันอ่าน วานกันชม ในวงแคบ ๆ ไม่กี่คน ผลิตงานรวมเล่มออกมาเพื่อหวังรางวัลของโรงแรมโอเรียนเต็ล(ซีไรท์) เท่านั้น!


ผมไม่รู้ว่าการที่กวีนำบทกวีของตนเองขึ้นไปอ่านบทเวที “พันธมิตรฯ” หรือส่งบทกวีไปให้คนอื่นอ่านแทนนั้นจะได้ค่าจ้างมากน้อยเพียงใด หรือบรรดาศิลปิน “เพื่อชีวิต” ที่ขึ้นไปร้องเพลงให้พันธมิตร ฯ จะได้ค่าแรงมากน้อยเพียงใด เข้าใจว่าคงจะได้บ้าง


แต่รู้สึกใจหายและเสียดายครับ น่าใจหายและน่าเสียดายครับที่กวีใหญ่เหล่านี้ทำลาย ทำร้ายตนเอง เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ นั้น ไปไกลเกินกู่แล้วจริงๆ ความรู้สึกนึกคิดแบบอนุรักษ์นิยมเต็มเปี่ยมท่วมท้น


นอกจากจะขยันเขียนบทกวีให้ “พันธมิตร ฯ” แล้วเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ยัง “ซื้อ” แนวคิด “คลั่งชาติ” ว่าด้วยเรื่องการทวงสิทธิ “เขาพระวิหาร” เขาเป็นหัวขบวนเรียกร้องทวงสิทธิใน “เขาพระวิหาร” ร่วมกับบรรดาพวกผู้ดีและไม่ผู้ดีแถวสะพานมัฆวานโดยไม่ตระหนักถึงข้อเท็จจริงและความเป็นไปได้


ผมอยากจะบอกว่าแนวคิดชาตินิยมสุดขั้วหรือความคลั่งชาติแบบกลุ่มพันธมิตร ฯ นั้นเป็นแนวคิดที่คับแคบ เห็นแก่ตัว หากลองตัดส่วนได้เสียในฐานะที่เป็นคนไทยหรือคนเขมรออกไปแล้ว ก็จะคิดได้ว่า “เขาพระวิหาร” จะเป็นของใครก็ไม่ใช่ปัญหา ขอให้มันเป็นมรดกของมนุษยชาติก็พอ ! ทำไมกวีไม่คิดเช่นนี้เล่า!


ในบทความชิ้นต่อ ๆ ไปคงจะได้วิเคราะห์ถึงเนื้อหาของบทกวีบางชิ้น ส่วนบทความนี้ขอจบด้วยบทกวีของใครก็ไม่รู้อยู่ในเวบบอร์ดประชาไท (ต้องขออภัยผู้แต่งอย่างแรงที่ไม่ได้จดชื่อมาด้วย ใครรู้ช่วยบอกที) เขียนไว้ว่า

ความล้าหลังปรากฎในชนชั้นกลาง
ยืน เดิน นั่ง ตะโกนกันคลั่งบ้า
กู่ ปาวๆ เอาประเทศไทยคืนมา
คืนมาจากกำมือประชาชน!!!


บล็อกของ เมธัส บัวชุม

เมธัส บัวชุม
มหาชนสีแดงยื่นบันไดแห่งการยุบสภาให้นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ ปีนลงมาอย่างง่าย ๆ ชนิดที่บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น แต่ไม่เป็นผลอะไร ด้วยโมหะจริต นายอภิสิทธิ์  เวชชาชีวะ ดึงดันจะอยู่ในตำแหน่งต่อไปแม้ว่าจะต้องทำอะไรที่เสียเกียรติความเป็นผู้นำไปมากก็ตาม
เมธัส บัวชุม
การเคลื่อนพลของคนเสื้อแดงทั้งแผ่นดินน่าตื่นตาตื่นใจและอลังการสมการรอคอย แม้ว่าการมาทางเรือจะผิดจากความคาดหวังอยู่มากก็ตาม ผมยืนรอชมขบวนเรือของคนเสื้อแดงบนสะพานกรุงธนนานกว่า 3 ชั่วโมงพร้อมกับแดงคนอื่น ๆ เต็มสะพาน โบกไม้โบกมือ ไชโยโห่ร้องกับคนเสื้อแดงที่ขับรถผ่านไปมา
เมธัส บัวชุม
แม้ผลการตัดสินคดียึดทรัพย์เป็นสิ่งที่คาดการณ์ได้อยู่แล้ว แต่คนเสื้อแดงหลายคนยังรู้สึกเจ็บปวด บางคนถึงขั้นหลั่งน้ำตาทั้งที่เงินนั้นไม่ใช่เงินของตนเอง พวกอำมาตย์ พรรคประชาธิปัตย์และคนเสื้อเหลืองไม่มีทางเข้าใจได้เลยว่าที่คนเสื้อแดงหลั่งน้ำตานั้นไม่ใช่เพราะเสียดายเงินของอดีตนายก ฯ ทักษิณ  ชินวัตร ที่ถูกยึดไปอย่างไม่เป็นธรรม แต่เป็นเพราะรู้สึกเจ็บปวดที่ตนเองทำอะไรไม่ได้เมื่อเห็นความอยุติธรรมบังเกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาครั้งแล้วครั้งเล่า
เมธัส บัวชุม
ไม่ว่าผลการตัดสินคดียึดทรัพย์ (ปล้นทรัพย์อย่างถูกกฎหมาย) ที่มากที่สุดในประวัติศาสตร์ ของอดีตนายก ฯ ทักษิณ ชินวัตร จะออกมาเป็นอย่างไร การลุกฮือของคนเสื้อแดงก็ยังคงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เสื้อแดงจำนวนไม่น้อยอาจไม่ได้ยี่หระเลยกับทรัพย์สินของอดีตนายก ฯ ทักษิณ ชินวัตรเพราะนั่นเป็นราคาที่อดีตนายก ฯ ต้องจ่ายสำหรับการต่อสู้เรียกร้องประชาธิปไตย หลายคนจะได้เรียนรู้ว่าประชาธิปไตยนั้นถ้าไม่จ่ายด้วยเลือดและชีวิตก็ต้องจ่ายด้วยทรัพย์สินแสนแพง
เมธัส บัวชุม
 เมื่อความขัดแย้งระหว่างฝักฝ่ายต่าง ๆ เขม็งเกลียวแน่นใกล้ถึงจุดวิกฤติ ข่าวเกี่ยวกับการทำรัฐประหารก็ลอยมาจากทางโน้นทางนี้เป็นระยะ น่าเชื่อบ้าง ไม่น่าเชื่อบ้าง ราวกับว่ารัฐประหารเป็นทางออกเดียวในการจัดการปัญหา
เมธัส บัวชุม
การเข้าครอบครองที่ดินบนเขายายเที่ยงอย่างผิดกฏหมายขององคมนตรีคุณธรรมสูงอย่างสุรยุทธ์ จุลานนท์ นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดแม้แต่น้อย ไม่ใช่ข้อค้นพบที่น่าตื่นเต้น ไม่ใช่ความลับที่น้อยคนรู้ ชาวบ้านร้านตลาดในบริเวณนั้นต่างก็รู้กันเป็นอย่างดีว่าวิลล่าสวยงามบนเขายายเที่ยงนั้นเป็นของใคร
เมธัส บัวชุม
ผมค่อนข้างแปลกใจที่สังคมไทยยังไม่เกิดสงครามกลางเมืองขึ้น ว่าที่จริงสงกรานต์เลือดเมื่อปีกลายที่ผ่านมา เป็นโอกาสเหมาะไม่น้อยสำหรับการเกิดสงครามกลางเมืองซึ่งอาจจะจบลงด้วยการทำลายพลังประชาชนรากหญ้าและคนชั้นกลางฝ่ายก้าวหน้าลงอย่างย่อยยับ จนยากที่จะฟื้นกลับคืนมาใหม่ หรืออาจเป็นไปในทางกลับกันก็ได้หากประชาชนได้รับชัยชนะคือระบอบประชาธิปไตยจะขยับไปข้างหน้าอย่างก้าวกระโดด อำนาจของอำมาตย์จะถูกจำกัดวง พรรคประชาธิปัตย์ไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด?
เมธัส บัวชุม
-1- ฉันมีวิธีเผชิญหน้ากับอาการนอนไม่หลับด้วยการนอนลืมตาอยู่ในความมืด พยายามไม่คิดอะไร แต่ดวงความคิดของฉันก็ไหลลอยไปสู่เรื่องนั้นเรื่องนี้ หวนรำลึกไปถึงสถานที่และผู้คนที่ฉันเคยพานพบประหนึ่งว่าฉันเพิ่งจากผู้คนและสถานที่เหล่านั้นมา
เมธัส บัวชุม
เรื่องราวในชีวิตของคนเราสามารถนำมาเขียนแต่งเป็นนิยายได้ทั้งนั้น โดยการใส่พล็อตหรือท้องเรื่องเข้าไป ตีความให้ดูน่าสนใจ แล้วเสาะหา(สร้าง)ข้อมูลเพื่อยัดลงไปในพล็อตที่วางไว้โดยอาจหยิบเพียงบางช่วงบางตอนของชีวิตก็ได้
เมธัส บัวชุม
คงไม่เป็นเรื่องน่าประหลาดใจแต่ประการใดที่เราได้เห็นปัญญาชนสยาม ปัญญาชนสาธารณะอย่างสุลักษณ์ ศิวรักษ์ ไปออกโทรทัศน์ของทาง ASTV “รายการรู้ทันประเทศไทย” ที่มีเจิมศักดิ์ ปิ่นทอง นักวิชาการผู้หากินกับวาทกรรม “ชาวบ้าน” มายาวนาน งนี้เพราะหลายคนซึ้งแน่แก่ใจแล้วว่าบั้นปลายชีวิตของสุลักษณ์ ศิวรักษ์ ผู้หลงตนนั้นโน้มเอียงไปทางเผด็จการ หรือไปทางศักดินามากเสียยิ่งกว่าจะยืนข้างชาวบ้านอย่างที่เขาพร่ำพูดถึงเสมอ
เมธัส บัวชุม
หากผมบอกว่าชาตินิยมเป็นแนวคิดที่ใช้ไม่ได้แล้ว บางคนคงโต้แย้ง ผมจึงต้องเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่ให้กว้าง ๆ ว่า ชาตินิยมเป็นแนวคิดที่ไม่เพียงพอสำหรับการทำความเข้าใจความเป็นไปของสังคมการเมืองในโลกปัจจุบัน ไม่เพียงพอสำหรับการใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่าความหมายและรู้เท่าทันความเปลี่ยนแปลง
เมธัส บัวชุม
รถไฟไทยเป็นอย่างที่เป็นอยู่มานาน โดยแทบไม่มีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงอะไรเลยตั้งแต่เริ่มสร้างในสมัยรัชกาลที่ 5 ทั้งนี้เพราะความเสื่อมโทรมของรถไฟให้ประโยชน์แก่คนหลายกลุ่ม รวมทั้งสหภาพแรงงานรัฐวิสาหกิจแห่งประเทศไทย ดังนั้นแนวคิดใด ๆ ก็ตามที่จะทำให้รถไฟเปลี่ยนไปจึงถูกต่อต้านแม้จะมีผลการวิเคราะห์วิจัยรองรับอยู่จำนวนมาก