ฤดูฝน….เท่าที่พอจะจดจำสัมผัสได้ หลายปีมานี้ สายฝนเหือดหายไปจากฟ้ามากมายนักแล้ว แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์เปลี่ยนแปรสภาพไป
หลายปีก่อน....นับไปนับมา มันก็เลยเลขหลักสิบปีขึ้นไปแล้ว ในหมู่บ้านกลางขุนเขาแห่งหนึ่ง ป่าตะวันตกอันอุดมสมบูรณ์นั้น ฝนเริ่มตกลงมาตั้งแต่เดือนพฤษภาคม ผืนดินท้องถนนเฉอะแฉะ เละลื่น ณ ช่วงเวลานั้น แสงแดดห่างหายไปจากหมู่บ้าน ผ่านวันไปแต่ละวัน ท่ามกลางสายที่ฝนสาดเท ผ่านวันไปทุกวันเช่นนั้น เริ่มต้นจากฤดูเพาะปลูก ผัก พืชพรรณ และข้าว งอกงาม เติบโต
จากฤดูหนึ่ง ผ่านไปสู่ฤดูหนึ่ง ในฤดูเดียวกันนั้น จากปลูก มาเป็นเก็บหญ้า ถางหญ้าในไร่ วันทุกวันผ่านไป ถางหญ้าในสายฝน เปียก แฉะ หนาว กับกองไฟ วันแล้ววันเล่าผ่านไป ที่สุดแล้วช่วงเวลาแห่งฝนก็สิ้นสุดลง ฟ้าร้องคะนองครืนครั่น ลั่นสะท้านสะเทือนสั่งลา สายฝนสุดท้ายแห้งหายไป สายลมอ่อนโชยผ่าน แล้วลมหนาวก็มาเยือน นั่นคือสัญญาณเคลื่อนเข้าสู่ฤดูเก็บเกี่ยว
นั่นก็คงเป็นภาพธรรมดาที่ไม่ได้มีสิ่งใดแปลก หรือพิเศษไป แต่ก็หมายใจว่าจะเล่าเรื่องฤดูฝน...
ที่หมู่บ้าน..... จากพฤษภา มิถุนา กรกฎา ล่วงสู่เดือนสิงหา เข้ากันยา และอาจล่วงเข้าถึงเดือนตุลา สายฝนตกลงมา มองฟ้า ไม่เหลือสีฟ้า เพราะบนฟ้ามีแต่เมฆ ผ่านล่วงพฤษภาไม่เท่าไหร่ ผู้คนก็เริ่มคุ้นชินกับสภาวะทั้งหลายนั้น หลายคนใส่รองเท้าบูทยาง หลายคนพกผ้าพลาสติก แล้วแต่ใครถนัดแบบไหนก็ว่ากันไป จนถึงขั้นบางคนก็ตากฝนได้ทุกวัน ว่าก็โดยเฉพาะเวลาไปทำงานในไร่ นี่ยังไม่รวมถึงอาหาร ที่ทั้งหมดในระหว่างนั้นกินกันแต่หน่อไม้
มีบางวันไม่กี่วัน ที่เมฆฝนเคลื่อนหากจากภูเขาออกไป แสงแดดโผล่ลอดทิวไม้ หรือช่องเขาลงมา วันนั้นช่างเป็นวันอันแสนงาม วิเศษสุด เด็กวิ่งออกไปเล่นที่ลานโล่ง แม้จะยังชื้นแฉะ แต่ก็มีแดด เสื้อผ้าที่ตากอยู่ใต้ถุนบ้าน ถูกย้ายออกมาตากที่ราวด้านนอก กลิ่นแดดในช่วงเวลานี้หอมกรุ่น ยิ่งแล้ว บางขณะลมก็พัดมาเบาๆ หอบเอากลิ่นดิน กลิ่นป่ามาผสมแดด นั่นเป็นวันอันแสนสุขทีเดียว....
แล้วเราก็พบว่า หลายปีต่อมา ฤดูฝนมิได้เป็นเช่นฤดูฝนเช่นเดิมอีกแล้ว เมื่อฤดูฝนจะมีฝนผ่านมาไม่กี่คราวไม่กี่ครั้ง แล้วก็อาจไม่ได้โหมกระหน่ำเหมือนก่อนอีกแล้ว เราจึงพบแดดได้บ่อยๆ เราได้เห็นท้องฟ้าสีฟ้า เราได้กินอาหารที่หลากหลายกว่าหน่อไม้ เราสามารถเดินทางออกนอกหมู่บ้านได้แม้ว่ามันจะเป็นช่วงกลางฤดูฝน เราไม่ต้องเข็นรถเหมือนเมื่อปีก่อน เราไม่ต้องถางหญ้าตากฝน แล้วเราก็ไม่แน่ใจว่า เราดำรงชีพอย่างสะดวกสบายขึ้นหรือเปล่า
เรื่องราวผ่านไปหลายปีแล้ว จนกระทั่งฤดูฝนนี้ ไม่รู้ว่าหมู่บ้านเป็นอย่างไร แต่ฝนของปีนี้ ทำให้เรานึกถึงฝนเมื่อคราวกระโน้น แม้เราจะเห็นแดดอยู่อย่างต่อเนื่อง แม้ฝนจะไม่ได้ตกทั้งวัน และเราไม่ต้องกินแต่หน่อไม้ แต่ก็รับรู้ได้ว่าปีนี้ฝนตกมาก และนั่นมันน่ากลัว เพราะฝนตกมากหนนี้ มันไม่ได้อยู่บนพื้นฐานของความอุดมสมบูรณ์เหมือนก่อนแล้ว แต่มันเป็นฝนมากที่วิปริตผิดธรรมชาติไป จะกี่วัน จะกี่เดือนจากนี้ ที่เราจะได้ยินข่าวอุทกภัย เหมือนดังที่เกิดต่อเนื่องมาหลายปี