ยามหมอกขาวห่มคลุมดอย และลมหนาวพัดมาเยือนเมืองเหนือคราใด ทำให้ผมอดครุ่นคำนึงถึงวิถีเก่าๆ เมื่อครั้งเที่ยวท่องไปตามภูเขา ทุ่งไร่ สายน้ำ และชุมชนของพี่น้องชนเผ่านั้นไม่ได้
แน่ละ ในเส้นทางที่ย่ำไปนั้น มักเจอทั้งเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้ พานพบ และหยุดทบทวนดูภาพผ่านในบางสิ่ง และละทิ้งภาพผ่านในบางอย่าง แต่โดยรวมแล้ว ไม่ว่าจะเป็นทุกข์สุข สดชื่นรื่นรมย์ หรือปวดปร่าในห้วงลึก เราไม่อาจเกลี่ยทิ้งไปได้ เพราะนั่นล้วนคือวิถีแห่งความจริงทั้งสิ้น...
0 0 0 0 0
ร่วมกว่าสามสิบชีวิตที่หลบหนีความสับสนวุ่นวายของผู้คนล้นหลามและเครื่องยนต์อึงอลก่นคำรามในวิถีเมืองใหญ่ ทุกคนต่างพกพาหัวใจใส่เป้พาชีวิตไต่ไปตามถนนบนภูเขา ที่สูงทอดยาวสลับทับซ้อนกันเรียงราย เพื่อแสวงหาความบริสุทธิ์ สงบ เรียบง่ายของธรรมชาติ และผู้คนชนเผ่าบนดอยสูง
เช้านั้น, แดดส่องใส ท้องฟ้าสีฟ้าเข้ม อากาศสดสะอาด สายลมฤดูหนาวพัดโชย
เรา- - ลัดเลาะไปตามดงป่าที่รกครึ้มร่มรื่นชื่นเย็น สัมผัสกับกรุ่นกลิ่นหอมของป่า
เป้าหมายนั้นคือ ‘มูเส่คี ป่าสนวัดจันทร์’ อยู่ในเขตพื้นที่อำเภอแม่แจ่ม จังหวัดเชียงใหม่
ในแผ่นพับเชื้อเชิญของ ‘สานใจคนรักป่า’ ได้บอกไว้ว่า เป็นกิจกรรมสัญจรสู่ต้นน้ำ มุ่งหวังที่จะสร้างความเข้าใจต่อสังคม ในเรื่องที่กลุ่มชาวบ้านจากชุมชนหลายแห่ง ได้พยายามทำหน้าที่ในการดูแลรักษาป่า หุบห้วย ดงดอยในภาคเหนือ และต้องการได้รับการสนับสนุนจากทุกคนในสังคม ที่เห็นความสำคัญในการดูแลรักษาป่า
นี่เป็นครั้งแรก ที่ชีวิตผมมีโอกาสได้สัมผัสกับผืนป่าสนวัดจันทร์
ซึ่งก่อนหน้านั้นรู้จักรับรู้เพียงเรื่องราวของป่าสนธรรมชาติในหนังสือในเสียงเพลงและบทกวี
และรับรู้ถึงตำนานการต่อสู้ของพี่น้องชนเผ่าปวาเก่อญอที่ได้ร่วมกันปกป้องรักษาผืนป่าสนสดเขียวผืนนี้มานานและนาน ด้วยวิถีและจิตสำนึกของเผ่าพันธุ์ที่บรรพบุรุษคอยสั่งสอนให้ลูกหลานรู้จักรักและหวงแหน ธรรมชาติ ผืนดิน ผืนป่า และสายน้ำ เช่นดั่งชีวิตตน
เพียงแค่ยินเสียงแผ่วแผ่วเบาของผู้เฒ่าปวาเก่อญอคนหนึ่ง เล่าให้ฟังว่า- -ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว รัฐเคยคิดจะให้นายทุนสัมปทานตัดต้นไม้ต้นสนให้หมดทั้งผืนป่า ตัดโค่นป่าสนที่กำเนิดเติบใหญ่ขึ้นเองตามธรรมชาติ โดยธรรมชาติ นับแสนๆ ไร่
ใครกันบ้างหนอ…ได้ยินได้ฟังเรื่องราวเช่นนี้ หัวใจคุณจะไม่ปวดร้าว!!
“โอ มนุษย์เราช่างโหดร้ายต่อแม่แห่งธรรมชาติเพียงนี้เชียวหรือ!?...” ใครคนหนึ่งรำพึงอยู่อย่างนั้น
ในห้วงนั้น ผมหยิบ”สานใจคนรักป่า” เล่มเก่า ในถุงย่ามออกมาอ่านครุ่นคำนึงถึงคำเขียน ของ ’รงค์ วงษ์สวรรค์ พญาอินทรีแห่งดอยสูง ผู้พำนักอยู่กับมวลธรรมชาติสงัดและสงบ ณ สวนทูนอิน บนดอยโป่งแยง
กับงานที่ชื่อ “คนเป่าขลุ่ยผู้เอกา“…ในบทท้ายสุด- - -
ฯลฯ คนเป่าขลุ่ยวางเลาลงบนปุยแห้งของตะไคร่ สแปนิช มอสส์
ควานมือลงในย่ามล้วงขวดเหล้า40 ดีกรี ออกมารินลงในกระบอกไม้ไผ่บง
เหล้านั้นดองกับเถาตะค้านและว่านโด่ไม่รู้ล้ม
ใบหน้าของเขาปริยิ้ม กับการได้ยินหนอนขับขานกวีว่า…
กู,ชีวิตกูเกิดในดินและบนดิน,
มึงอย่าบอกว่ามึงเกิดในขี้,
ผู้ทรยศกับดิน,
ผู้ทรยศกับรังไข่และมดลูกของแม่แห่งโลก,ฯลฯ
ผ่านไปนานหลายนาน- - จนถึงบัดนี้ ป่าสนวัดจันทร์ผืนนั้น ยังคงดำรงอยู่อย่างอุดม…
ว่ากันว่า หากพี่น้องชนเผ่าปวาเก่อญอหลายหมู่บ้านในเขตป่าสนวัดจันทร์ ไม่รวมพลัง ไม่ร่วมกันเรียกร้องต่อสู้ เพื่อรักษาสิทธิในการปกป้องดูแลป่าผืนนั้นแล้ว ป่านนี้, ทั้งสนชรา สนหนุ่ม ลูกหลานแห่งธรรมชาติที่หยัดยืนตระหง่านอยู่นับแสนๆไร่ คงถูกโค่นฆ่าล้มตายลงจนหมดสิ้น!!
ด้วยหัวใจอันมืดดำและมือแห่งอำนาจอันฉ้อฉล ของมนุษย์กลุ่มหนึ่งในนาม“รัฐแห่งนายทุน”