Skip to main content

 

 

 

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากดิน

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากน้ำ

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากป่า

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากอากาศ

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากแสงแดด

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากสายลม

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากต้นไม้

ตัวหนังสือเขาเดินทางมาจากเศษถ่านสีดำ

ขีดเขียนไว้ตรงข้างฝาบ้าน

ขีดเขียนเพื่อให้โลกรับรู้...

ธรรมชาติ

คน

ชีวิต

จิตวิญญาณ

 

 

ย่ำค่ำชราแล้ว,

ใบไม้แห้งร่วงปลิวห่มคลุม

สายลมป่าครวญ

บทกวีอื่อทา ขับขาน

เตหน่า ขับกล่อมบรรเลง

 

สองเมษา สองพันห้าร้อยห้าสิบสอง

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่ป่า

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่น้ำ

พ้อเลป่าเดินทางคืนสู่ดิน

หากถ้อยคำนั้นยังก้องในหุบเขา

 

ชีวิตมาจากดิน วันหนึ่งต้องกลับลงไปในดิน

เหมือนเมฆเหมือนหมอก เดี๋ยวมีเดี๋ยวก็หาย”

 

ถึงตายไป แต่หนังสือนั้นยังพูดได้

ตัวหนังสือไม่มีวันตาย”*

 


  • ถ้อยคำของพ้อเลป่าที่มักบอกกับทุกคนที่ไปเยือนรังแม่แฮใต้

  • ภาพโดย: สุวิชานนท์ รัตนภิมล

 

 

บล็อกของ ภู เชียงดาว

ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
   
ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
  จู่ๆ คุณก็รู้สึกเหนื่อยเพลีย ข้างในเหมือนว่างโหวง ไม่สดชื่นรื่นรมย์เหมือนแต่ก่อน มือเท้าชา ร่างกายอ่อนแรง สมองมึนงง คิดโน่นลืมนี่อยู่อย่างนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่คุณก็หลีกหนีห่างจากเมืองอันสับสน ไกลจากผู้คนของความอึงอล มาอยู่ในหุบเขาสงบเงียบแบบนี้  
ภู เชียงดาว
  1.
ภู เชียงดาว
-1- หลังการเก็บเกี่ยวข้าว นวดข้าว ขนข้าวมาเก็บไว้ในหลอง(ยุ้งฉาง)ของชาวนา ไม่นาน ท้องทุ่งเบื้องล่างก็ดูเปิดโล่ง มองไปไกลๆ จะเห็นตอซังข้าว กับกองฟางสูงใหญ่กองอยู่ตรงนั้น ตรงโน้น กระนั้น ท้องทุ่งก็ไม่เคยหยุดนิ่ง มันมีชีวิต มีการเคลื่อนไหวอยู่อย่างต่อเนื่องตลอดเวลา เท่าที่เขาเฝ้าดู ในหน้าแล้ง หลังฤดูกาลเก็บเกี่ยว คนเลี้ยงวัวประจำหมู่บ้านคงมีความสุขกันถ้วนหน้า พวกเขารู้ดีว่าจะทำอย่างไงหลังจากชาวนาขนข้าวขึ้นหลองเสร็จเรียบร้อย คนเลี้ยงวัวจะรีบปล่อยฝูงวัวสีขาวสีแดงหลายสิบตัวลงไปในทุ่งโดยไม่ต้องบอกเจ้าของนา ไม่มีใครว่า ปล่อยให้มันเล็มยอดอ่อนจากตอซังข้าว บ้างก้มเคี้ยวเศษฟางข้าว…
ภู เชียงดาว
เกือบค่อนปีที่ข้าตัดสินใจหันหลังให้กับใบหน้าของเมืองใหญ่ มุดออกมาจากกล่องของความหยาบ แออัดและหมักหมม ถอยห่างออกมาจากความแปลก แยกออกมาจากความเปลี่ยน สลัดคราบมนุษย์เงินเดือน สลัดความเครียดที่สะสม สลัดทิ้งซึ่งพันธนาการ ตำแหน่ง หน้าที่การงาน และความโลภ ที่นับวันยิ่งพอกพูนสุมหัวใจข้า - - กระชาก ขว้างทิ้งมันไว้ตรงนั้น อา,ทุกอย่างช่างหน่วงหนักและเหน็ดหน่าย - -ย้อนถามตัวตน ข้าระเหระหนเดินทางมาไกลและแบกรับสัมภาระมากเกินไปแล้ว !