เมฆหนากดทับอยู่เบื้องบน เบื้องล่างนั้นต้องทนหนาวเยือกเย็น

อึงคะนึงทึ่งงงโลกสับสน

เมฆหนากดทับอยู่เบื้องบน

เบื้องล่างเล่าต้องทนหนาวเยือกเย็น

หญ้าเคยเอนเล่นล้อก็รานลู่

รับรู้ท้นทุกข์ด้วยขุกเข็ญ

เคยดำรงชีวิตอย่างที่เป็น

กลับเห็นเป็นอื่น ในคืนตื่นไฟ

เมฆหนากดทับผิดธรรมชาติ

เหมือนมีดกรีดบาดเฉือนเลือดแดงไหล

ฟ้าสีฟ้ากลายเทาหม่นในใจ

ก่อนเม็ดฝนหล่นพรำสายในชีวี

เหนื่อยไหมฟ้า...

โชคชะตาบีบรัดมิอาจหนี

อึดอัดงัดง้างอยู่อย่างนี้

ในเวลา นาที รอเผชิญผจญ

ฟ้าทั้งมวลคร่ำครวญล้วนหนักอึ้ง

อึงคะนึง ขึงโศก โลกสับสน?

เมฆหนากดทับอยู่เบื้องบน

เบื้องล่างเล่าต้องทนหนาวเยือกเย็น!