Skip to main content

20080307 ภาพประกอบ (1)

20080307 ภาพประกอบ (2)

เธอมิใช่ผู้หญิงที่สูงศักดิ์
หากคือหญิงผู้แน่นหนักรักยิ่งใหญ่
รักในอิสรภาพ ความเป็นไท
รักต่อสู้ เพื่อสิ่งยากไร้- -ในสังคม

เธอมิใช่เป็นเจ้าหญิงในตำนาน
หากทำงานกับปัญหาอันหมักหมม
กระชากแหวก กรอบมายา ค่านิยม
เพียรเพาะบ่มความแกร่งกล้า- -พยายาม

เธอเฝ้าเรียน เฝ้าฝืนและตื่นรู้
แม้อยู่ท่ามกลางสายตาที่เหยียดหยาม
หากเธอยังต่อสู้กับความเสื่อมทราม
แม้จักผ่านกี่ห้วงยามความเลวร้าย !

ใช่,และเธอไม่ได้ต่อสู้เพื่อตัวเอง
หากเปล่งเสียงร้องปกป้องชนทั้งหลาย
เพื่อภราดรภาพ เสรีภาพของหญิงชาย
เพื่อเปล่งแสงแห่งความหมาย- -ความเท่าเทียม !

เธอคือหญิงนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่
มีจิตใจกล้าหาญชาญยอดเยี่ยม
เธอประกาศยืนหยัด...“ความเท่าเทียม”
ให้เต็มเปี่ยมคุณค่าความเป็นคน !

“ความเท่าเทียม ใช่มาจากประกาศิตเบื้องบน
หากเราได้มันจากผลของการต่อสู้ !!” *



* ถ้อยคำของหญิงนักรบของขบวนการซาปาติสตา ของชาวพื้นเมืองในเม็กซิโก

เขียนขึ้นด้วยแรงบันดาลใจหลังอ่านบทความของ ‘ภัควดี วีระภาสพงษ์’  : 8 มีนาคม วันสตรีสากล          ในหนังสือเนื่องในวันสตรีสากล,กลุ่มประชาธิปไตยเพื่อรัฐสวัสดิการ,มี.ค.2551

ที่มาภาพ
www.psunews.net/409200713333.jpg
www.oknation.net/blog/home/blog_data/145/6145/images/Zapagirlrgb.jpg









บล็อกของ ภู เชียงดาว

ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
   
ภู เชียงดาว
 
ภู เชียงดาว
  จู่ๆ คุณก็รู้สึกเหนื่อยเพลีย ข้างในเหมือนว่างโหวง ไม่สดชื่นรื่นรมย์เหมือนแต่ก่อน มือเท้าชา ร่างกายอ่อนแรง สมองมึนงง คิดโน่นลืมนี่อยู่อย่างนั้น ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทั้งๆ ที่คุณก็หลีกหนีห่างจากเมืองอันสับสน ไกลจากผู้คนของความอึงอล มาอยู่ในหุบเขาสงบเงียบแบบนี้  
ภู เชียงดาว
  1.
ภู เชียงดาว
-1- หลังการเก็บเกี่ยวข้าว นวดข้าว ขนข้าวมาเก็บไว้ในหลอง(ยุ้งฉาง)ของชาวนา ไม่นาน ท้องทุ่งเบื้องล่างก็ดูเปิดโล่ง มองไปไกลๆ จะเห็นตอซังข้าว กับกองฟางสูงใหญ่กองอยู่ตรงนั้น ตรงโน้น กระนั้น ท้องทุ่งก็ไม่เคยหยุดนิ่ง มันมีชีวิต มีการเคลื่อนไหวอยู่อย่างต่อเนื่องตลอดเวลา เท่าที่เขาเฝ้าดู ในหน้าแล้ง หลังฤดูกาลเก็บเกี่ยว คนเลี้ยงวัวประจำหมู่บ้านคงมีความสุขกันถ้วนหน้า พวกเขารู้ดีว่าจะทำอย่างไงหลังจากชาวนาขนข้าวขึ้นหลองเสร็จเรียบร้อย คนเลี้ยงวัวจะรีบปล่อยฝูงวัวสีขาวสีแดงหลายสิบตัวลงไปในทุ่งโดยไม่ต้องบอกเจ้าของนา ไม่มีใครว่า ปล่อยให้มันเล็มยอดอ่อนจากตอซังข้าว บ้างก้มเคี้ยวเศษฟางข้าว…
ภู เชียงดาว
เกือบค่อนปีที่ข้าตัดสินใจหันหลังให้กับใบหน้าของเมืองใหญ่ มุดออกมาจากกล่องของความหยาบ แออัดและหมักหมม ถอยห่างออกมาจากความแปลก แยกออกมาจากความเปลี่ยน สลัดคราบมนุษย์เงินเดือน สลัดความเครียดที่สะสม สลัดทิ้งซึ่งพันธนาการ ตำแหน่ง หน้าที่การงาน และความโลภ ที่นับวันยิ่งพอกพูนสุมหัวใจข้า - - กระชาก ขว้างทิ้งมันไว้ตรงนั้น อา,ทุกอย่างช่างหน่วงหนักและเหน็ดหน่าย - -ย้อนถามตัวตน ข้าระเหระหนเดินทางมาไกลและแบกรับสัมภาระมากเกินไปแล้ว !