ฝนยังตกพรำๆ ลมพัดเอื่อยในคืนนี้ ชายคนนั้นนอนหลับอยู่หน้าร้านนาฬิกาที่มีราคาแพงที่สุดยี่ห้อหนึ่ง หน้าท้องของเขาเหมือนจะมีแผลสดเปิดออกมาให้เห็น แม้แสงไฟจะมืด แต่รอยแผลนั้นปรากฏให้เห็นเด่นชัดเกินจะลืมได้
ผมเห็นคนตายข้างถนนมาแล้วหลายปีก่อน เมื่อคราวเดินทางด้วยรถไฟไปสุรินทร์ เช้าวันนั้นอากาศเย็น ตนไร้บ้าน คนสัญจรต่างอาศัยชานและร่มเงงาของสถานีหัวลำโพงพักเอาแรง เมื่อผมเดินย้อนคนกลับมาพบว่าคนที่นอนรอบชายคนหนึ่งแตกตื่น เพราะเขาเสียชีวิตในเช้าวันนั้น เช้าที่อากาศเย็นสบาย แต่น่าสลดที่เขาตายใจกลางกรุง
บทสนทนาคืนนี้ ส่วนหนึ่งจึงอยู่ที่ว่าผมไม่เคยพบเห็นบรรยากาศแบบนี้มาก่อนในชีวิต ไม่เคยมีปีไหนที่ถนนข้าวสารจะเงียบเชียบอย่างนี้ ถึงจะเปิดกิจการแต่ก็ดูเหมือนป่าช้า ส่วนคนค้าขายที่เคยคึกคักถึงเช้าก็หายไปหมด
มิไยที่ตอนเราเดินผ่านร่างของชายไร้บ้านที่เอ่ยถึงตอนต้น ว่าเขาต้องการอะไรบ้างหนอ เขาต้องการความช่วยเหลือไหม เขาเข้าถึงโรงพยาบาลและยารักษาอาการไหม ฯลฯ
ทั้งหมดนี้ มีคนสัญญาว่าบ้านเมืองจะดีในไม่ช้า แต่ถึงเวลาเข้าปีที่แปด ตอนนี้คงเหลือเพียงพลเอก เปรมที่อยู่ในอำนาจนานกว่าเขาและพวก (เปรมอยู่ในอำนาจ 2523-2531 ขณะที่ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ อยู่ในอำนาจหลังฉาก 2500-2502 และ 2502-2506 ขณะที่ถนอม กิติขจร เป็นนายกฯ เผด็จการ 2506-2512 จนมีรัฐธรรมนูญ 2511 และการเลือกตั้งในปี 2512)
ผ่านมาถึงวันนี้ พวกเขายังลอยหน้าลอยตา สั่งสอนประชาชน พร้อมกับคนจำนวนหนึ่งที่เห็นดีเห็นงาม ยอมให้คนพวกนี้เถลิงอำนาจ
เพื่อนๆ ผม บางคนบอกว่า ใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ทำงานหนักเหมือนเดิม และเขารังเกียจนักการเมืองอย่างถึงที่สุด
แต่เขาทนกับสภาพเช่นว่านี้ได้โดยไม่ปริปาก
ผมไม่รู้ว่าชายที่นอนขดอยู่หน้าร้านค้านั้นจะมีชีวิตได้อีกกี่วัน เขาจะทรมานไปกว่านี้กี่มากน้อย
ไม่ว่าใครมาเป็นนายกฯ เขาก็ยังลำบากอย่างนั้นหรือ
ผมอยากฟังคำตอบจากเขา มากกว่าลมปากจากเพื่อน
บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ตรุษจีนปีนี้ผมไม่ได้กลับบ้าน คงอยู่เงียบๆ เหมือนเคย แต่บรรยากาศของตรุษจีนของชาวจีนโพ้นทะเลไม่ว่าที่ไหนๆ ก็จะต้องมีเสียงของเติ้งน้อยเป็นเพลงประกอบราวกับเพลงบังคับของเทศกาล อดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงความเก่าความหลังที่ชีวิตวกวนพาไปเดินเล่นไกลถึงนิวยอร์ค
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมเคยเขียนงานชุด จริยธรรมของการพบพาน (The Ethics of Encounter) เอาไว้เมื่อหลายปีก่อน เพื่อนำเสนอสิ่งที่เป็นไปได้ในสถานการณ์ของการเชิญหน้า ว่าในการปะทะสังสรรค์กันของมนุษย์กับคนแปลกหน้าย่อมเกิดภาวะพิเศษ ซึ่งอาจนำไปสู่สงครามหรือสันติภาพก็ได้ หลายปีมานี้ผมพบว่าปัญหาหนึ่งของสังคมไทยก็คือการปะทะกั
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมได้รับชวนจากมิตรสหายท่านหนึ่งให้เข้ามาเขียนบล็อกที่นี่ หลังจากไปโพสต์ต่อท้ายข่าวซุปเปอร์แมนลาออกจากเดลี่เทเลกราฟไปเขียนบล็อก ผมบ่นไปทำนองว่า อยากออกไปทำงานอย่างอื่นบ้าง มิตรสหายท่านนั้นเลยยื่นข้อเสนอที่ยากปฏิเสธ
เพราะผมอ่านข่าวในประชาไทอยู่นานแล้ว ก็อยากมีส่วนร่วมด้วย ประการหนึ่ง