คืนนี้ ดึกแล้วครับ
ช่วงเวลาตีสามกว่าๆ ควรเป็นเวลาที่ผมจะได้นอนหลับอย่างสงบ
แต่ไม่รู้ทำไม? คืนนี้จึงเกิดความรู้สึกว่าอยากจะรวมเล่มบันทึก "ธรรมใจ ไดอารี่" นี้ให้เสร็จ
ผมไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
เพราะหลายเรื่องที่บันทึกไปแล้ว มันเกิดจาก "ความไม่รู้" ของตัวเองหลายๆ อย่าง
เมื่อได้กลับไปอ่านแล้วก็รู้สึกดีใจ และชื่นชมตัวเองนิดๆ ว่าที่ผ่านมาก็ทำ "เหตุ" ให้เกิดเยอะ
วันนี้ "ผล" จึงค่อยๆ ปรากฏทีละนิดๆ
ผมตั้งชื่อบันทึก ตอนนี้ว่า "กว่าจะรู้ตัวเป็น"
ที่ตั้งชื่อแบบนี้ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ผมจะ "รู้สึกตัว" ได้บ่อยๆ นะครับ
บางทีผมก็มีเผลอ มีเพ่ง มีประคอง สลับๆ คละกันไป
ตอนนี้ก็ดูจิตไปเรื่อยๆ
มีทั้งแบบจริงจัง แบบผ่อนคลาย
แต่ทำแล้วมีความสุข ระลึกรู้ได้บ่อยๆ
เท่านี้ก็น่าจะรู้สึกตัวได้บ้าง
ณ เวลานี้ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมยังต้อง "เพียร" และ "อดทน" ให้มาก
เพราะบนเส้นทางในการแสวงหาที่สุดแห่งทุกข์นี้ ยังอีกยาวไกล
วันข้างหน้าจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้
แต่วันนี้ เราทำให้เกิด "เหตุ" ก็พอ
ส่วน "ปัจจัย" จะนำไปสู่ "ผล" อะไรนั้น ก็เป็นเรื่องของสิ่งเหล่านั้นแหละครับ
คืนนี้อาจเป็นคืนสุดท้ายที่ผมจะมีชีวิตอยู่ก็ได้
มันจึงทำให้ผมเห็นว่าเวลาที่เหลืออยู่นี้สำคัญมากที่จะต้องทำอะไรบางอย่าง
ให้เสร็จ, เพื่อประโยชน์คนอื่นและตัวเอง
ณ ขณะนี้ ผมพบว่า ทุกๆ สิ่งล้วนไม่เที่ยง
ดังนั้น ในห้วงเวลาที่เรายังมีลมหายใจอยู่
จึงเป็นช่วงเวลาที่สำคัญที่สุด ณ ปัจจุบันขณะ...
หากท่านใด สนใจรับ บันทึก "ธรรมใจ ไดอารี่" ตอน กว่าจะรู้ตัวเป็น (ฉบับธรรมทาน)
ติดต่อผมทาง E-Mail นี้ครับ:
kuumpaphan@hotmail.com