ในแต่ละวันชีวิตคนเราก็มีเวลา 24 ชั่วโมง เหมือนกัน ไม่มีใครมีเวลามากหรือน้อยไปกว่ากัน ทว่าอยู่ที่ว่าใครจะจัดสรรเวลาให้กับตัวเองมากน้อยเพียงใด ทั้งเรื่องงาน เรื่องส่วนตัว และอื่นๆ อีกมายมาย ซึ่งการจัดระดับความสำคัญของภารกิจระหว่างวันแต่ลัอย่างนื้ถือเป็นเรื่องที่ช่วยให้วันแต่ละวันผ่านไปอย่างมีคุณประโยชน์
ยิ่งเวลาภาวนา หรือ ดูกายดูจิต ระหว่างวัน ก็เป็นเรื่องที่หลายคนยิ่งต้องกลับมามองตัวเองว่าแต่ละวันเรามีสติรู้สึกตัวบ่อยครั้งเพียงใด เราได้เรียนรู้ความเป็นจริงของกายและใจในระหว่างวันบ่อยครั้งแรกไหน เพราะสิ่งนี้เป็นเรื่องที่สำคัญมากสำหรับคนที่ภาวนา
เพราะหากเราแยกการภาวนาออกจากชีวิตระหว่างวัน โดยมองว่าการภาวนาคือการเข้าวัด เข้าป่า หรือ เป็นการนั่งหลับตา นั่งขัดสมาธิ เพียงอย่างเดียว ก็ยิ่งทำให้เราห่างไกลการรู้สึกตัวอย่างมากทีเดียว และอาจทำให้เราไม่สามารถเผชิญกับเรื่องราวต่างๆ ระหว่างวันด้วยการมีสติรู้สึกตัวเลยก็ว่าได้
เมื่อตอนเริ่มต้นภาวนาแรกๆ ผมเข้าใจผิดว่าต้องนั่งหลับตาภาวนาอย่างเดียว และทำตอนเช้าและเย็นก็พอ แต่กลายเป็นว่าระหว่างวันทั้งวันใจผมก็หลงไปกับความคิด ความปรุงแต่งต่างๆ จนแทบจะนับครั้งได้เลยว่าวันทั้งวันนั้นแหละที่หลงไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวอะไรเลย
ต่อจากนั้นผมก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า แท้แล้วเราภาวนาก็ต้องเอามาปฏิบัติในชีวิตของเราให้ได้ เราควรจะทำให้การใช้ชีวิตของเราแต่ละขณะ เป็นการภาวนาไปด้วย และหลังจากนั้นผมก็ได้มีโอกาสภาวนากับครูบาอาจารย์และฟังธรรมเทศนาจากท่านและก็พบว่า การภาวนาในชีวิตระหว่างวันนี้แหละคือสิ่งที่สำคัญที่สุด
ธรรมที่แท้จริงอยู่ที่การภาวนาในชีวิตประจำวัน ไม่ใช่แค่ช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งเท่านั้น เพราะใจเราหลงตลอดเวลา ฉะนั้นหากเรารู้สึกตัวบ่อยๆ ก็จะช่วยให้เราเกิดสติได้บ่อยๆ ใจจะได้เท่าทันไปเผลอหลงไปทำตามกิเลสที่เข้ามาเยือน
ทั้งนี้ ผมมองว่าการภาวนาก็มีทั้งในรูปแบบและภาวนาระหว่างวัน ซึ่งก็สามารถที่จะนำมาประยุกต์เข้ากับชีวิตของคนแต่ละคนได้อย่างเหมาะสมและการภาวนาในชีวิตประจำวันนี้ควรจะเป็น “งานประจำ” ของเรา มากกว่าที่จะคิดว่าการภาวนาคือ “งานอดิเรก” หรือทำชั่วครั่ง ชั่วคราว นานๆ ที นานๆ ครั้งก็พอ
ที่สุดแล้ว ใจของเรานี้มันหลงใหลปรุงแต่งฟุ้งซ่านไปแต่ละขณะที่เราหายใจเข้าออก ฉะนั้นแล้ว หลักชีวิตสำหรับตัวผมที่ได้ก็คือการเจริญสติภาวนาคือรู้กายรู้ใจตามความเป็นจริงในชีวิตระหว่างวัน และหากมีเวลาบ้างก็จัดแบ่งเวลาสักช่วงหนึ่งให้ได้ภาวนาในรูปแบบ และไปภาวนาตามสถานที่ที่สงบเหมาะแก่การเปลี่ยนแปลงบรรยากาศ และสร้างความหลากหลายในการภาวนาให้กับตัวเอง
เหมือนดังมีใครบางคนบอกว่าขอให้การหายใจเข้าออกแต่ละครั้งเป็นการระลึกถึงกาย ขอให้การเดินแต่ละก้าวเป็นการเดินจงกรม ขอให้การเคลื่อนไหวแต่ละครั้งทำให้เห็นกายเคลื่อนไหว ขอให้ความทุกข์ใจ โกรธ หงุดหงิด ไม่พอใจ ฯลฯ เป็นบททดสอบให้เห็นความจริงของใจแต่ละขณะๆ เพียงเท่านี้ชีวิตระหว่างวันก็ผ่านพ้นไปอย่างมีประโยชน์