มีนา
ฉันดีใจ...ที่เธอมีคนดูแลระหว่างการเดินทาง แม้ว่าเราจะเดินทางเพื่อไปปฏิบัติธรรม คนส่วนมากเขาก็มองว่าเราเติบโตมาในสังคมที่เห็นว่าการชวนดื่มเหล้า การกินอาหารร่วมกันเป็นการให้เกียรติกับผู้มาเยือน การที่เธอกล้าปฏิเสธและอธิบายความเป็นตัวเธอ นับว่าเป็นความกล้าที่จะบอกความเป็นตัวตนด้านดีของตัวเอง
คนจำนวนมากเกรงใจคนอื่นอย่างน่าเป็นห่วง ฉันเอง...บางครั้งยังไม่กล้าที่จะบอกถึงความเป็นตัวตน หรือความคิดจริงๆ ในเรื่องงาน หลายครั้งเป็นข้อจำกัดขององค์กร สถาบัน และเส้นแบ่งหลายๆ อย่างที่ทำให้เรา...ไม่กล้า ไม่กล้าที่จะบอกว่า เราอยากทำงานเพราะคิดถึงคนที่ลำบาก แต่องค์กรของเราอาจจะต้องการทำงานเพื่อตอบสนองคนที่ให้เงินเรามาทำงาน คนส่วนมากก็เป็นเช่นนั้น
หากเพิ่มเรื่องความเกรงใจเข้าไปด้วย โดยที่ไม่ได้ตระหนักรู้ว่า แท้จริง ความเกรงใจนั้นเกิดขึ้นเพราะเราเกรงใจเขา หรือทำไปเพราะอยากให้เขาเกรงใจเราเช่นเดียวกัน...
อาหารที่บำรุงกายเนื้อของเรา มีส่วนจริงที่เนื้อสัตว์ เหล้า จะทำให้เราเสริมพลังงานค่อนข้างมาก นอกจากการที่เราต้องการงดเนื้อสัตว์เพื่อให้ปฏิบัติได้ดี สิ่งสำคัญคือการลดความกังวลของเรานั่นเอง เรายังดีที่เป็นคนธรรมดา กล้าที่จะบอกว่าเราเลือกที่จะไม่กินอะไร หากเป็นพระ แม้จะไม่อยากกินแต่พุทธบัญญัติก็จะต้องรับและฉันท์อาหารที่คนนำมาถวายอยู่ดี หลายวัดจึงต้องบอกว่าหลักปฏิบัติของแต่ละที่เป็นอย่างไร เพื่อให้คนทำบุญไม่ต้องเบียดเบียนสัตว์เพื่อมาทำบุญ
คนธิเบตที่นับถือศาสนาพุทธ ก่อนที่ประเทศจีนจะเข้ามาปกครองก็กินเนื้อสัตว์ แต่เขาไม่ได้ฆ่าสัตว์ เขารอให้สัตว์เหล่านั้นตายเอง จากที่ถึงอายุขัยของมัน อุบัติเหตุ จึงจะนำมาเป็นอาหาร เอาเข้าจริงแล้วมนุษย์ก็ไม่ได้พัฒนาตนเองขึ้นมาด้วยพันธุกรรมที่เป็นสัตว์ที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร โรค ภัย ไข้ เจ็บ สมัยใหม่หลายๆ อย่างจึงเนื่องมาจากอาหารที่เกินความต้องการของร่างกายจริงๆ
การเดินทางของพันธกุมภาให้ถึงวัดป่าสุคะโตเต็มไปด้วยความท้าทายมากมาย เมื่อก่อน...ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันคงขอแอบหลับ แอบเที่ยว หาข้ออ้างอะไรมากมาย ก่อนที่จะไปให้ถึงจริงๆ อย่างที่เธออาจจะเรียกว่า “มาร” เราอาจจะได้ยินเสมอว่ามารที่น่ากลัวที่สุดก็คือตัวเรานั่นเอง ความขี้เกียจของฉันก็เป็นมารตัวหนึ่ง ความกลัว ความกังวล ความเครียดก็เป็นมาร ที่อาจจะทำให้เธอเดินทางไปไม่ถึงวัดป่าสุคะโต
...หลายครั้ง ความกลัวที่เราพบเจอ มันเป็นความกลัวที่อยู่ในใจเรา ความกลัวในสิ่งที่เราไม่สามารถคาดหมาย คาดคิด รู้ก่อน หลายครั้งความกลัวเป็นสิ่งที่มาจากปัจจัยแวดล้อมภายนอก ดังเช่น รถเสีย ฝนตกหนัก ซึ่งเป็นภัยแวดล้อมจากธรรมชาติ แต่ก็ยังไม่อาจเอาชนะได้ หากเป็นภัยหรือมารที่อยู่ในใจ บางครั้ง...ฝนปรอยเพียงเล็กน้อยก็อาจทำให้คนเปลี่ยนใจ ไม่ไปทำบุญที่วัด ทั้งๆ ที่วันพระก็มีวันเดียวใน 7-8 วัน
ความกลัว ความไม่กล้าหาญของเราที่ต้องเผชิญกับคนหรือสิ่งที่เราต้องทำ มันมาจากในใจเรามากกว่าสิ่งอื่นๆ หากเปรียบกับการทำงานแล้ว บางคนกลัวที่จะต้องเกิดความขัดแย้งในที่ทำงาน กลัวที่จะต้องเผชิญหน้ากับหัวหน้า เพื่อนร่วมงาน หรือลูกน้อง ไม่ว่าคนๆ นั้นจะอยู่ตรงจุดไหนของโครงสร้างการทำงาน หากเป็นคนกลัวความขัดแย้งก็จะไม่เผชิญหน้า
ฉันเองเคยเป็นคนที่กลัวความขัดแย้งมาก กลัว...ว่าคนอื่นๆ จะไม่รัก ไม่เป็นขวัญใจเพื่อนที่ทำงานหรือใครๆ แล้วฉันก็รู้สึกขัดแย้งกับความคิดภายในของตัวเอง ฉันเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่า ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆ ในสิ่งที่เห็นด้วยกับทีมที่ทำงานด้วยกัน หรือจริงๆ แล้วฉันคิดอีกอย่างหนึ่ง...แล้วฉันก็พบว่า ฉันมีความคิดอีกอย่างหนึ่ง คิดที่จะทำงานโดยที่ให้ประโยชน์กับคนจริงๆ หากเป็นบริษัทที่ผลิตสินค้า ฉันก็อยากให้สินค้านี้มีคุณภาพ ราคายุติธรรม และไม่เอาเปรียบคนซื้อมากเกินไป และเป็นสินค้าที่ใช้ดี ซึ่งสร้างความสบายใจให้กับฉันและมีความสุขกับงานเพิ่มขึ้น
ความกลัวที่จะเผชิญหน้า นอกจากสะท้อนความอ่อนแอภายนอก สิ่งที่อยู่ภายในใจคือ ความกลัวว่าตนเองจะไม่เป็นที่รักของเพื่อนร่วมงาน นาย ลูกน้อง ไม่ว่าคนๆ นั้นจะมีอำนาจหรือไม่ก็ตาม บางครั้งอาจต้องปรับแนวคิดการทำงานให้มีความกล้ามากยิ่งขึ้น ด้วยการนึกถึงกลุ่มเป้าหมาย การโต้เถียงหรือการมีความขัดแย้งในการทำงานบ้างเพื่อสร้างความเข้าใจกับเพื่อนร่วมงาน และแสดงออกในสิ่งที่ตนเองคิดจริงๆ นอกจากนั้นยังอาจจะปรับความเข้าใจที่เพื่อนมีต่อเราอีกด้วย
การทำสิ่งใดก็ตาม ทั้งงาน การปฏิบัติธรรม เราต่างต้องเรียนรู้ และทบทวนตัวตนด้านในของเรา ไม่ว่าเราอยู่ตรงไหนของสังคม เราเองก็เป็นผู้หนึ่งที่ช่วยให้สังคมนี้ขับเคลื่อนไป แต่จะขับเคลื่อนไปอย่างไร เราต่างมีส่วนร่วมสร้าง แม้เป็นจุดเล็กๆ จุดหนึ่งก็ตาม...การปฏิบัติธรรมของคนๆ หนึ่งอย่างพันธกุมภาก็เช่นกัน...