ครอบครัวเราก็เคยมีสวนยาง
แต่ตอนหมดลู่ทางพ่อ “บอกขาย”
เพื่อเปลี่ยนเป็นค่าหมอก่อน
รักษามะเร็งร้ายอยู่หลายปี
สวนยางก็ค่อยเปลี่ยนเป็นค่า
ค่ากับข้าวค่าปลาค่าโน่นค่า
ค่อยค่อยเปลี่ยนเป็นฝันบันด
จนวันล่วงขวบปียางหมดไป
พ่อก็เคยกรำแรงเหนื่อย “บนควน”
ยุคป่าล้วนอัดตื้นอยู่เต็มใ
อุดมการณ์คนดาวแดงดั่งฟอนไฟ
พ่อก็สู้ด้วยหัวใจเสมอมา
จนห้วงกาลผ่านผันลูกเติบใหญ
ยางพาราไม่แตกใบในวงหน้า
พ่อหันมาปลูกข้าวแต่งผืนนา
ไม่นานรวงก็แต้มทา “ทุ่งลานโย”
แน่ล่ะ, ครอบครัวเรามีผืนนา...
แต่เมื่อการศึกษามาอวดโอ่
รัฐก็ริบที่ทางก่อนคุยโว
ว่าจะสร้างให้ใหญ่โต “มหาวิทยาลัย”
เหลือแผ่นดินผืนสุดท้ายของ สปก.
มรดกที่ทอดทอความหวังใหม่
หวังเพื่อเลี้ยงครอบครัวเรา
จึงเลือกปลูกหัวใจกับปาล์มน
บล็อกของ ปรเมศวร์ กาแก้ว
ปรเมศวร์ กาแก้ว
พ่อกับแม่กลับบ้านไปหลายวันแล้ว ผมกับบ่าวปรับตัวเข้ากับเพื่อนๆ และสภาพแวดล้อมที่นี่ได้ดีมากขึ้น ไอ้หมีกับไอ้ตาลก็คุ้นเคยกับเราดี ไม่เห่าคิดว่าเราเป็นคนแปลกหน้าเหมือนเก่าแดดเช้าสาดสีขาวจากขอบฟ้า ไก่ขันแจ้วๆ ตอบกันเหนือยุ้งข้าวมาแต่ไกล ย่าปลุกเราตั้งแต่เช้าขณะที่ลมอุ่นแห่งท้องทุ่งกำลังพัดโบยหมอกเช้า เรางัวเงียพลิกตัวไปมาก่อนลุกขึ้นไปล้างหน้าแปรงฟัน “บ่าวๆ ๆ ๆ น้องๆๆ” จ้อยมาตามเราตั้งแต่เช้า“วันนี้ที่ศาลาจะมีการประชันตอกลูกยาง ไปกันนะ ต้องสนุกแน่ๆ” จ้อยชวน“ไปๆๆ ไอ้เสือสมิงของผมต้องชนะแน่ๆ”…
ปรเมศวร์ กาแก้ว
แม่ของบอยออกไปนาตั้งแต่เช้า พร้อมกับที่พ่อกับแม่ของผมกลับบ้านไปพอดี เมื่อคืนเรานอนกันที่บ้านของบอยจึงมีเรื่องเล่าสู่กันฟังมากมาย บ่าวกับผมเล่าเรื่องของเล่นสนุกๆ ให้บอยฟัง โดยเฉพาะเรื่องวีดีโอเกม คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เน็ต บอยนั่งฟังตาโตเป็นไข่ห่าน ผมกับบ่าวก็สนุกกับเรื่องราวกลาง
ปรเมศวร์ กาแก้ว
“สาวไปไหน”พ่อหมายถึงอาของผม ก็น้องสาวของพ่อนั่นเอง คนปักษ์ใต้นิยมเรียกพี่หรือน้องสาวของตัวเองว่าสาว อาของผมจึงมีชื่อว่าสาวตั้งแต่นั้นย่าบอกว่าอาสาวออกไปนาตั้งแต่เช้ายังไม่กลับมาหรอก ส่วนเจ้าบอยก็ตามไปด้วย“เดี๋ยวก็ขึ้นเที่ยง”ย่าหมายความว่าสักครู่ตะวันตรงหัว อาสาวก็กลับมาพักเที่ยง กินข้าวกินปลาที่บ้าน แล้วก็ลงนาต่อในตอนบ่าย บางวันที่อาสาวนำข้าวห่อไปด้วย ขนำกลางทุ่งข้างต้นม่วงก็เป็นที่พักหลบแดดเที่ยงได้อย่างดีไอ้หมีกับไอ้ตาลเห่าลั่นดังไปรอบบ้าน มันกระดิกหางเล่นอยู่วุ่นวาย ผมเห็นหญิงวัยกลางคนเดินนำเด็กชายตัวเล็กมาแต่ไกล…