ค ร อ บ ค รั ว เ ร า ก็ เ ค ย มี

ครอบครัวเราก็เคยมีสวนยาง
แต่ตอนหมดลู่ทางพ่อ “บอกขาย”
เพื่อเปลี่ยนเป็นค่าหมอก่อนแม่ตาย
รักษามะเร็งร้ายอยู่หลายปี

สวนยางก็ค่อยเปลี่ยนเป็นค่ายา
ค่ากับข้าวค่าปลาค่าโน่นค่าหนี้
ค่อยค่อยเปลี่ยนเป็นฝันบันดาลมี
จนวันล่วงขวบปียางหมดไป

พ่อก็เคยกรำแรงเหนื่อย “บนควน”
ยุคป่าล้วนอัดตื้นอยู่เต็มใฝ่
อุดมการณ์คนดาวแดงดั่งฟอนไฟ
พ่อก็สู้ด้วยหัวใจเสมอมา

จนห้วงกาลผ่านผันลูกเติบใหญ่
ยางพาราไม่แตกใบในวงหน้า
พ่อหันมาปลูกข้าวแต่งผืนนา
ไม่นานรวงก็แต้มทา “ทุ่งลานโย”

แน่ล่ะ, ครอบครัวเรามีผืนนา...
แต่เมื่อการศึกษามาอวดโอ่
รัฐก็ริบที่ทางก่อนคุยโว
ว่าจะสร้างให้ใหญ่โต “มหาวิทยาลัย”

เหลือแผ่นดินผืนสุดท้ายของ สปก.
มรดกที่ทอดทอความหวังใหม่
หวังเพื่อเลี้ยงครอบครัวเราต่อไป
จึงเลือกปลูกหัวใจกับปาล์มน้ำมัน...