ความตายแปลกหน้าผ่านเข้ามาในฤดูลมฝน
ร่างชราผ่ายผอมบนแคร่ไม้ ผ่อนแรงลมหายใจลงช้า ๆ ........
ท่ามกลางแววตาซบซม
และเสียงลมกรีดใบไม้เฉื่อยเรื่อย
น้ำตาข้างหนึ่งไหลลามลงร่องเนื้อผิว
เลียแป้งขาวบนแก้มตอบ
มือข้างหนึ่งบีบกำมืออีกข้างของหลานชายคนเล็ก
เราตื่นอยู่ในห้วงของความชั่วคราว
ขณะเราล้วนต้องการความยั่งยืนและตลอดไป
....นิรันดร....ของชีวิต
ลมฝนมิอาจกระหน่ำข้ามภพ, ห้วงเวลา
ความตายเป็นอนิจจัง
เรารู้ ... แต่ทุกอย่างก็ปราศนาการไป
นั่นเพราะความหลงลืมในอัตตา
ว่าความตายมิอาจจากพราก และชีวิตเป็นของเรา
เราล้วนคิดไปเองว่าเป็นเช่นนั้น
แท้แล้ว ค ว า ม ต า ย ไ ม่ เ ค ย แ ป ล ก ห น้ า
เราต่างสนิทชิดเชื้อ, ไม่เคยแปลกแยกอยู่บนเส้นชีวิต
แม้ลมหายใจโรยรินอยู่เบื้องหน้า
ในห้วงเวลาที่ผีเสื้อหยุดวาดปีกแต้มสี
พรุ่งนี้กำลังจะผ่านเข้ามา...
ขณะที่ห้วงลมหายใจกำลังผ่อนลงช้า ๆ
ภวัง!.... "ย่ากำลังจะตาย" ลอยก้องอยู่ในหัวใจ
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ผมอยากกล่าวถึงพรรคการเมืองผมอยากกล่าวถึงพรรคการเมือง……พ ร ร ค ก า ร เ มื อ ง
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ภาพรวมของปัญหา
ปรเมศวร์ กาแก้ว
โอกาสดีที่ผมได้กลับมาราไวย์ และภูเก็ตอีกครั้งหนึ่งหลังจากห่างหายภูเก็ตมาหลายปี
ปรเมศวร์ กาแก้ว
เมื่อพบปีกบาง ๆ ที่ฉันทำหล่นหายไป
แววตาฉันยิ้ม และเหมือนฉันได้ชุบหัวใจ
ให้พบกับท้องฟ้าสดใสอีกครั้ง
เป็นวันพิเศษ
ที่จะได้พบเจ้าดอกไม้ ได้ตามหาทุกเวลาที่หล่นหายไป
เป็นปีกบาง ๆ อันแสนวิเศษ
มีเธอเคียงข้าง อันตรายใดเล่าจะยั่งยืน
ต่อจากนี้ไป ฉันจะดูแลเธอด้วยรัก
จะปกป้องและเป็นที่ยึดเหนี่ยวให้เธอเอง
เธอเป็นปีกบาง ๆ อันแสนวิเศษ
เป็นหนึ่งเดียวมาตราบทุกคืนวัน
มิอาจผันแปรเป็นอื่น
ฉันจะไม่ทำให้เธอหล่นหายอีก ฉันสัญญา
แมลงปอตัวน้อยอย่างฉัน
จะดูแลเธออย่างดี
เพราะเธอเป็นปีกบาง ๆ อันแสนวิเศษ
ดาลใจจากบทกวีของน้องสาว "ann5111113010" ใน "yos jazz"
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ฉันจะยอมรับทุกอย่างไว้คนเดียว
จะไม่ยอมให้เธอทนทุกข์
หวังเพียงให้เธอต่อสู้กับโชคชะตาที่เล่นตลกกับเรา
และปลดปล่อยความเศร้าทิ้งไป
คิดหรือว่าฉันปรารถนาความปวดร้าว
คนอื่นต่างตั้งความหวังกับฉันและเธอ
ใครบ้างอยากผิดหวังซ้ำ
ไม่เลย....
ยามเธอโอบกอดฉัน...ฟ้าก็สดใส
เมฆขาวชุ่มเย็นในสายลม
ฉันไม่เคยเจออย่างนี้
แม้พรุ่งนี้มีอะไรให้ต้องคิด
เธอก็จะพาฉันกางปีกบินไป
ให้ฉันรู้จักชีวิต
ให้ฉันลืมความโศกเศร้าปวดร้าว
ในนาทีอันยาวนาน...ไม่มีวันหวนคืน
เพราะนั่นคือเรา
อะไรก็ไร้ความหมายเมื่อเราต้องเดินคนละทาง
เธอบอกเองว่าฉันเป็นใคร
แม้ฉันจะไม่ยอมแพ้....เธอก็เหมือนกัน
สุขใจที่เคยพเนจรไปด้วยเธอ
ฉันรู้,…
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ดอกหญ้าแห่งเกาะโคบ วันแดดโอบลมรื่นรวยแต่งริ้วบานกรีบสวยชูดอกชื่นระรื่นลม ดอกหญ้ากลางทะเลอวยเสน่ห์ดูน่าชมชวนแมลงมาดอมดมต่อความงามสะพรั่งงาม …
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ไก่แจ้สีขาวขันคำ เหนือยุ้งเก่าคร่ำบอกกาลนานสมัยรุ่งแล้วเจื้อยแจ้วแว่วไกล ปลุกชีวิตให้ตื่นพบวิถีครรลองชาวนาทำนาช่ำชอง เรียบง่ายเรืองรองหาผักหาปลาปรุงกินหว่านกล้าเป็นข้าวแต่งดิน หล่อเลี้ยงชีวินช่วยเก็บช่วยเกี่ยวผลพันธุ์สืบทอดวิถีแบ่งปัน แต่โบราณอันเกื้อกูลน้ำมิตรน้ำใจจึงมีข้าวเหลืองอำไพ …
ปรเมศวร์ กาแก้ว
ในวันที่ฝนเดือนห้ากำลังโหมแรงไปทั่ว ละอองฝนชุ่มหลงฤดูอาจทำให้ผู้เฒ่าแห่งหมู่บ้านรู้สึกได้ว่า องค์ความรู้เรื่องฤดูกาลและช่วงเวลา "ฝนแปดแดดสี่" ตามลักษณะภูมิประเทศคาบสมุทรของภาคใต้ได้คลาดเคลื่อนไปบ้างแล้ว ด้วยเพราะทางเดินของลมฝนทั้ง 2 ฝั่งทะเล (โดยภาวะปกติแล้ว ภาคใต้และลุ่มทะเลสาบจะมีฤดูฝนยาว 8 เดือน ต่อด้วยฤดูร้อน 4 เดือนในรอบ 1 ปี) ที่ถ่ายทอดกันมาจากคนรุ่นก่อนแปลกหูแปลกตาไปจากอดีตบ้างแล้ว