ความตายแปลกหน้าผ่านเข้ามาในฤดูลมฝน
ร่างชราผ่ายผอมบนแคร่ไม้ ผ่อนแรงลมหายใจลงช้า ๆ ........
ท่ามกลางแววตาซบซม
และเสียงลมกรีดใบไม้เฉื่อยเรื่อย
น้ำตาข้างหนึ่งไหลลามลงร่องเนื้อผิว
เลียแป้งขาวบนแก้มตอบ
มือข้างหนึ่งบีบกำมืออีกข้างของหลานชายคนเล็ก
เราตื่นอยู่ในห้วงของความชั่วคราว
ขณะเราล้วนต้องการความยั่งยืนและตลอดไป
....นิรันดร....ของชีวิต
ลมฝนมิอาจกระหน่ำข้ามภพ, ห้วงเวลา
ความตายเป็นอนิจจัง
เรารู้ ... แต่ทุกอย่างก็ปราศนาการไป
นั่นเพราะความหลงลืมในอัตตา
ว่าความตายมิอาจจากพราก และชีวิตเป็นของเรา
เราล้วนคิดไปเองว่าเป็นเช่นนั้น
แท้แล้ว ค ว า ม ต า ย ไ ม่ เ ค ย แ ป ล ก ห น้ า
เราต่างสนิทชิดเชื้อ, ไม่เคยแปลกแยกอยู่บนเส้นชีวิต
แม้ลมหายใจโรยรินอยู่เบื้องหน้า
ในห้วงเวลาที่ผีเสื้อหยุดวาดปีกแต้มสี
พรุ่งนี้กำลังจะผ่านเข้ามา...
ขณะที่ห้วงลมหายใจกำลังผ่อนลงช้า ๆ
ภวัง!.... "ย่ากำลังจะตาย" ลอยก้องอยู่ในหัวใจ
ผมอยากกล่าวถึงพรรคการเมืองผมอยากกล่าวถึงพรรคการเมือง……พ ร ร ค ก า ร เ มื อ ง