แสงส่องใจ

     เมื่อ ความมืด ปรากฏชัด
สว่างจัดผลัดลับหาย
ความหวังที่พร่างพราย
ก็หายวับไปกับตา

     ยังมีดวงดาวน้อย

ส่องแสงลอยในเวหน

ยิ่งค่ำมืดมนมา

แสงกลับจ้าท้าเมฆิน

 

     รัตติกาล แม้มืดมัวหม่น

ทว่า...หัวใจคน มิเคยสิ้น

เดือนดาว พร่างพราวแสง อยู่อาจิณต์

อรุณรุ่ง นกผกผิน งดงามนัก

 

     ดวงตะวันทอแสงส่องโลกหล้า

ปลุกชีวา ที่หลับใหล ได้ตระหนัก

"เ ธ อ เ ห็ น ท้ อ ง ฟ้า นั่ น ไ ห ม?" พริ้มทายทัก

แล้ว ความรัก - ชีพรักก็ฉ่ำบาน !

 

+ "วั ง ฝั น วั ง ก วี"

ฤดูฝน, 22 กันยายน 2551,
ราตรี ณ "สุ ด สะ แ น น"

ล้านนาอิสระ, เชียงใหม่.

+ "แ ส ง ดา ว   ศ รั ท ธา มั่ น"