มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรักมาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
เหล้าจอกนี้รินให้เพื่อนดื่มกิน
ดื่มเถิดเพื่อนเชิญดื่ม, ดื่มเถิดเพื่อน
เพื่อย้ำเตือนความหลังครั้งเก่าก่อน
ปลุกมันจากหลับใหลตกตะกอน
เราจะย้อนกาลเวลาไปด้วยกัน
นั่น, ทางเกวียนดินแดงยังภูสูงทางที่เราเคยมุ่งร่วมฟันฝ่า
ใต้แสงดาวบางคืน, มีน้ำตา
ร่ำบทเพลงเยียวยาหัวใจกัน
นั่น, ผู้เฒ่าจากดอยไกล
ตะแกเคยยิ่งใหญ่ในเย่อหยิ่ง
ปลูกผัก ปลูกหญ้า หากิน
รวยร่ำมิรู้สิ้นไม่อดตาย
นั่น, ปญากะญอ
ผู้เรียงร้อยถักทอในวิถี
อยู่กับป่า รักษ์ป่า มานานปี
บัดนี้, บัดนี้ โดนทำลาย
จำได้ไหม..บางคืนหนาวเหน็บหนาว
มีเพียงเหล้าและเสียงเพลงคอยกล่อมขวัญ
เจ้านกเถื่อนตะลอนคืนแรมตะวัน
ยังยิ้มเย้ยคืนวันอันร้าวราน
ดื่มเถิดเพื่อนเชิญดื่ม, ดื่มเถิดเพื่อน
ดื่มให้เหมือนพรุ่งนี้โลกหยุดหมุน
ดื่มให้โลก ให้ชีวิตที่อาดูร
เราสิ้นสูญศรัทธาแล้วหรือไร
มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรัก
มาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
จะไม่มีเหล้าจอกสุดท้ายสำหรับเรา
เกาะพยาม ระนอง
ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์
.jpg)
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง