มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรักมาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
เหล้าจอกนี้รินให้เพื่อนดื่มกิน
ดื่มเถิดเพื่อนเชิญดื่ม, ดื่มเถิดเพื่อน
เพื่อย้ำเตือนความหลังครั้งเก่าก่อน
ปลุกมันจากหลับใหลตกตะกอน
เราจะย้อนกาลเวลาไปด้วยกัน
นั่น, ทางเกวียนดินแดงยังภูสูงทางที่เราเคยมุ่งร่วมฟันฝ่า
ใต้แสงดาวบางคืน, มีน้ำตา
ร่ำบทเพลงเยียวยาหัวใจกัน
นั่น, ผู้เฒ่าจากดอยไกล
ตะแกเคยยิ่งใหญ่ในเย่อหยิ่ง
ปลูกผัก ปลูกหญ้า หากิน
รวยร่ำมิรู้สิ้นไม่อดตาย
นั่น, ปญากะญอ
ผู้เรียงร้อยถักทอในวิถี
อยู่กับป่า รักษ์ป่า มานานปี
บัดนี้, บัดนี้ โดนทำลาย
จำได้ไหม..บางคืนหนาวเหน็บหนาว
มีเพียงเหล้าและเสียงเพลงคอยกล่อมขวัญ
เจ้านกเถื่อนตะลอนคืนแรมตะวัน
ยังยิ้มเย้ยคืนวันอันร้าวราน
ดื่มเถิดเพื่อนเชิญดื่ม, ดื่มเถิดเพื่อน
ดื่มให้เหมือนพรุ่งนี้โลกหยุดหมุน
ดื่มให้โลก ให้ชีวิตที่อาดูร
เราสิ้นสูญศรัทธาแล้วหรือไร
มาเยี่ยมเยือนเพื่อนเก่าคนเคยรัก
มาไถ่ถามว่าเหนื่อยหนักและท้อไหม
กับชีวิตกับเรื่องราวความเป็นไป
จะไม่มีเหล้าจอกสุดท้ายสำหรับเรา
เกาะพยาม ระนอง
ปราโมทย์ แสนสวาสดิ์
.jpg)
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า