แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน
\\/--break--\>
เมื่อยามนึกเหว่ว้า ที่อุรา
บทกี่บาทย่ำหนา กลั่นว้าง
เหมือนฝุ่นที่ไร้อา - รมณ์นิ่ง
ว้าง..ยิ่ง ว่าง..วาง..สร้าง กว่ารู้สึกถึง ฯลฯ
(๑) คาร์บอนตะกอนนั้น จุดจำนรรจ์ จำสรรค์พึ่ง
ฤๅ ตื้น หรือลึกซึ้ง เพียงแผ่วเผย สัมผัสกราย ฯ
(๒) บทบาท ยามยาตรเยื้อง ซาบซึมเฟื่อง ยามผันผาย
ผิดนัก ‘ผิ’ หว่านปราย ถึงปลงตก อุทก..อุทธรณ์ ฯ
(๓) น้ำใจสหายหรือ ชื่อโอกาส อุทาหรณ์
ฤๅ หมาเหงาข่าวจร ที่ร่ำหวน รัญจวนร้อง... ฯ
(๔) สติเหมือนโหนกเนื้อ มันเด่นเหนือ เรือนร่างรอง
เพียงไถใส่คราดคล้อง ยังแผกเพี้ยน รอยไถแปร ฯ
(๕) แปรปรวนต่างปรวนแปร ฤๅ คำแง่ ง่ายงามแท้
แม่พันธุ์ไม่ดูแล รับแต่ผล ค้นแต่เอา ฯ
(๖) หรืออย่างพวกทางเลือก ที่กลั้วเกลือก เปลือกแก่นเหงา
ทัศนาเด็ดเบา ๆ ยอดคิด ติดงาม ทรามวัย ฯ
(๗) เมื่อฝุ่นเมืองไร้ราก ยอม จากพราก เล่ห์ – เฉไฉ
ย่อม ชัดแจ่มโดยใจ ย้อม ที่ย่ำอยู่รู้เย็น ฯ
(๘) เป็นสายสวรรค์ สายรุ้ง ตามผดุง เติมแต่งเช่น -
แม้เปลี่ยวว้างลึกเห็น ระลึกสร้าง โดยทางทุน ฯ
(๙) บทตะกอน ย้อนนึก เคยรู้สึก ฤๅ เกื้อหนุน
อย่างนี้น่ะ นาบุญ เนื้อชีวิต จะติดตาม ฯ
(๑๐) ประกาศฉบับอึ้ง ถึงทุกถ้อยแถลงถาม
ว่าต่าง ช่างนิยาม ความขัดข้อง หมองอารมณ์ ฯ
(๑๑) ขออภัยในน้ำนึก - น้ำหมึกกระดาษ วาดถม
เติมคับแค้น ระทม ฤๅ อิ่มหนำ ย้ำอีกที ฯ
(๑๒) ‘เสือกระดาษ’ หวาดว้าง ตามลายสร้าง พิถันพิถี
ฝุ่นเมือง ย่ำอยู่นี่ ทุกข์กลัดหนอง ร้องกล่าวกลืน ฯ
(๑๓) พลเมืองชีวิต อาจอุทิศ-ใฝ่-ใคร่-ฝืน
ผ่านมา..เมื่อวานซืน จะถึง - ซึ่งความเป็นไท ฯ
(๑๔) ปล่อยใจอันพรั่งเพ้อ ที่พลั้งเผลอ ง่ายดายไว้
วางขอบกั้นใดใด เพื่อก้าวนั้น กลั่นบทเรียน! ฯลฯ
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง