โลกทัศน์ของข้า
มืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรี
เหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...
ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไป
แต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
ภายในวัยวัยแห่งข้า
ระหว่างเวลาที่ดอกไม้ยังผุด ผลิ แย้ม โรยรา
กลีบใบ ทุกกลีบใบร่วง..ก่ายทับซับซ้อน
หรือว่าความหนักอึ้งในวลีที่จะเอื้อนเอ่ยแห่งข้า - -
ไม่เผย ผลิ แย้มกรายสัมผัส
เปลวแห่งความร้อนรุ่ม หรือว่าโลกทัศน์แห่งข้า
แห่งศักดิ์ศรี แห่งความว่างไร้
ถ้าจะเอื้อนเอ่ยวลีต่อดวงใจ
แม้..ต้องหวาดหวั่นยิ่ง..
ระหว่างชีวิต.
ณรงค์ยุทธ โคตรคำ
บล็อกของ กวีประชาไท
กวีประชาไท
ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล
หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้
เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน
สวนทางกับฝูงนก…
ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย
ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม?
เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น
กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า
กวีประชาไท
*หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น
วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร
ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน
เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว ไม่รู้อยู่ไหน ฯลฯ
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้ เป็นไฉน คนแต่ละคนไย ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง