เผาไหม้...

โลกทัศน์ของข้า
มืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรี
เหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...
ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไป
แต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน

ภายในวัยวัยแห่งข้า
ระหว่างเวลาที่ดอกไม้ยังผุด ผลิ แย้ม โรยรา
กลีบใบ ทุกกลีบใบร่วง..ก่ายทับซับซ้อน
หรือว่าความหนักอึ้งในวลีที่จะเอื้อนเอ่ยแห่งข้า - -
ไม่เผย ผลิ แย้มกรายสัมผัส
เปลวแห่งความร้อนรุ่ม หรือว่าโลกทัศน์แห่งข้า
แห่งศักดิ์ศรี แห่งความว่างไร้
ถ้าจะเอื้อนเอ่ยวลีต่อดวงใจ
แม้..ต้องหวาดหวั่นยิ่ง..
ระหว่างชีวิต.

               ณรงค์ยุทธ  โคตรคำ