Skip to main content

 

 

กูเขียนกวีตอนตีสาม
ด้วยอาการป่วยไข้
เหล้าหมด
..กูกำลังจะบ้า
ควันพืชพันธุ์ที่สูบได้ทำให้กูล่องลอย
แสงจันทร์เดือนมีนา
..ร้อนระยำ
กูคิดถึงมึง
..ไอ้มนุษย์ดาวอังคาร
โลกกูกำลังละลาย
!
มึงย่อมรู้
..เพื่อนมึงย่อมรู้
ฝันร้ายยังเกาะกุมหัวใจกู

กูและมันต่างสกปรกพอกัน
ให้ชักตายต่อหน้า
..เมื่อคืนกูฝันถึงกะหรี่ราคาถูกคนนั้น
หล่อนสมสู่กับนักการเมืองโสโครกบนสวรรค์

หล่อนครางจนแผ่นดินร้าวแยก

น้ำกามทะลักออกมาเป็นสีเลือด
ก่อนฟ้าสาง

ผีร้ายพากูย่ำ
..
ผ่านรอยทางเกวียนเก่าๆ
, ซากศพคนพ่ายแพ้ยังคงลอยอึดเน่า
แม่น้ำสัจจะรอคอยการค้นพบ
หมายเหตุของกลียุค
, เมื่อนานมาแล้วคนหนุ่มสาวถูกแขวนคอ
สังเวยดอกผลแห่งความชิงชังและหวาดกลัว

บนเส้นทาง
..
ท้องถนนประชาชนถูกชี้นำโดยนักวาทกรรมไต่ต้าว

ท้องถนนเต็มไปด้วยหัวคะแนนเจ็ดหมื่นล้าน

ชนชั้นกลางผู้น่ารัก
..ยังฝันหวานถึงสันติภาพแบบลมๆแล้งๆ
ในเมืองขันทียังเรืองอำนาจ
, ในเมืองท็อบบู๊ตทฬิมยังเรืองอำนาจ
แน่นอน
..ประชาชนอย่างกูไม่เคยมีบ้านหรูบนภูสูง
คนจนก็คือคนจน
, กรรมกรก็คือกรรมกร, ชาวนาก็คือชาวนา
นักการเมืองก็คือนักการเมือง
, ศักดินาก็คือศักดินา
ผีร้ายบอกกูว่า
..เสียงปืนและความตายเท่านั้น
จึงฝ่าผ่านสถานการณ์เช่นนี้
มึงเห็นเหมือนผีร้ายไหม
..ไอ้มนุษย์ดาวอังคาร
ถุย
ประชาธิปไตยเฮงซวย!
ถุย
ประเทศเฮงซวย!
เหล้าหมด
..พืชพันธุ์ที่สูบได้หมด
กูนอนรอความตาย
, ความตายกำลังเดินทางมา                                                                                    

                                              ปราโมทย์   แสนสวาสดิ์

 

 

บล็อกของ กวีประชาไท

กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
    พฤศจิกาห่าถล่ม เมืองก็จมใต้บาดาล หรือคนมันสามานย์ ที่สั่งฟ้าถล่มเมือง  
กวีประชาไท
    ท้องทุ่งระบัดเขียวขึ้นในบัดดล หลังเม็ดฝนทะลุรอยเมฆรั่วลงมาได้ เด็กน้อยติดปีกถลาลิ่วออกสู่ลาน สวนทางกับฝูงนก… ที่ร่อนคว้างสู่ชายคาดั่งนักรบแตกพ่าย ไม่ใช่สายฝนทำร้ายเจ้าใช่ไหม? เปล่าเลย..สายฝนฉ่ำเย็นอยู่เช่นนั้น กระสุนสังหารต่างหากซุ่มยิงเราหมายครองฟ้า  
กวีประชาไท
  *หัวใจแม่ แหลกสลาย ในวันนั้น วันลูกฉัน ถูกเข่นฆ่า ล่าสังหาร ภาพที่เห็น เป็นที่รู้ กู่ประจาน เมื่อมีการ ยิงสลาย ฝ่ายชุมนุม
กวีประชาไท
ลมผ่าวพัดบ่ายแล้ง            เคลื่อนไหวไม้พุ่มดอกบางใบ              ร่วงแล้วลมแล้งเคลื่อนรอยไหน      เผยผ่านไม้มิ่งฝุ่นเมืองแก้ว             ไม่รู้อยู่ไหน  ฯลฯ
กวีประชาไท
   
กวีประชาไท
โลกทัศน์ของข้ามืดบอดอยู่ในปากท้องและศักดิ์ศรีเหมือนว่าหนักอึ้งในทุก ๆ วลีที่จะเอื้อนเอ่ยถึง...ลมรำเพยก็เคลื่อนห่าง..ไกลออกไปแต่ข้างในนี้สิ – มีรอยรุ่มร้าวลึกก่ายทับซับซ้อน
กวีประชาไท
 
กวีประชาไท
คลี่กระดาษประเทศนี้              เป็นไฉน คนแต่ละคนไย                      ซ่านซ้อน เหมือนล้อเล่นซ่อนไย             จับจ่อ จรดฤๅ โครง เก่า กร่อน ผุ ย้อน          ยิ่งล้ำหยั่งเหลือ ฯลฯ
กวีประชาไท
เธอตายในเดือนกุมภาเวลาตะแบกบานเต็มต้นลมหวนระรานกลีบบางร้าวรนที่สุดร่วงหล่นบนวิถีเดินทาง
กวีประชาไท
แด่...ทรัพย์สินเจ็ดหมื่นหกพันล้านของพณฯ ท่าน