วันนี้ขับรถกระบะสีเขียว
รุ่น พ.ศ. 2537 ออกจากบ้านทุ่งแป้ง อำเภอสันป่าตองราว 8.00 น.เศษ มีจุดหมายปลายทางที่บ้านวัยทองนิเวศน์ อำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ คนนั่งซ้ายมือเป็นขาประจำ มีหน้าที่นั่งคุยเป็นเพื่อนไม่ให้คนขับรถง่วง บางเวลาก็นั่งเฝ้ารถกรณีผมเข้าห้องสมุดที่ต่างๆ คอยซื้ออาหารกลางวัน เครื่องดื่มบำรุงคนขับรถ เป็นฝ่ายสวัสดิการ บางทีทำเกินหน้าที่ กลายเป็นฝ่ายก่อความสงบภายในรถ สร้างความเครียดแก่คนขับแทนการผ่อนคลาย สาเหตุจากให้เฝ้ารถนานๆ เมื่อผมกลับจากค้นคว้าในห้องสมุดมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ หน้าเธอจะบึ้งก้มหน้า ออกอาการบ่นว่าร้อนบ้าง หิวกาแฟเย็นๆหวานๆบ้าง วันใดไม่อยากไปนั่งเฝ้ารถนานๆ พอขึ้นรถจะเปิดฉากโจมตีด้วยอาวุธพิสัยใกล้ทันที อาทิเช่น
“ เหม็นอะไรในรถ ? กลิ่นเหมือนฉี่คน ?”
“ เปิดแอร์เลขอะไรเนี่ย ? ไม่เย็นเลย ไม่เห็นไปเปลี่ยนน้ำยาแอร์เหมือนใครเขาสักที ใช้มากี่ปีแล้ว .”
“ ดูซิ ! ที่วางเท้ามีแต่ขี้ฝุ่น บนนี่ ที่วางของหน้ารถ มีผงฝุ่นจับเต็มไปหมด ไม่เอารถไปดูฝุ่นล้างรถ เหมือนคนอื่นบ้างเลย ?.”
ผมชำเลืองมองหน้าเธอ อ้วนขึ้น ผิวพอได้ขาวใกล้เคียงตอนยังวัยสาว การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายเป็นเรื่องปรกติ แต่ที่เปลี่ยนไป เธอพูดเก่งในเรื่องจุกจิก อะไรขวางตาต้องบ่นไม่มียั้ง ต่างกับช่วงคบหาดูใจกัน พูดน้อยไม่ขัดคอ ถ้าขัดก็แย้งน้ำเสียงราบเรียบ รูปร่างรึโปร่งเพรียว คิดถึงตัวเอง ส่องกระจกยามเช้า เปลือกตาสองข้างตก หนังใต้ตาหย่อนกว่าเดิม มุมปากสองข้างเช่นกัน ตีนกาไม่มี ทำให้พอยิ้มได้เล็กน้อย เอียงข้างดูเอวแขม่วท้องช่วยเล็กน้อยก็ยังหลามพอสมควร กาลเวลาไม่ปราณีผู้ใดในใต้หล้าเลยนะ โอ...ฟ้าดินเจ้าเอ๋ย
รถวิ่งจากอำเภอสันป่าตอง
ถึงเชียงใหม่ ระยะทางประมาณ 33 กิโลเมตร แวะหาลูกชายคนเล็กที่บ้านในซอยซิ้นเชียงหลี ถนนราชวงค์ นัดหมายกันว่า จะให้ลูกชายคนเล็กขับรถแทน จากเชียงใหม่ไปบ้านวัยทองนิเวศน์ อำเภอแม่แตง เชียงใหม่ ระยะทางราว 44 กิโลเมตร เพราะผมขับต่อไม่ไหว มันล้าและเพลีย ให้ลูกชายขับรถแทนก็มีปัญหาเล็กน้อย สูงวัยอย่างผมไม่ชอบนั่งรถที่ขับเร็ว อยากนั่งปล่อยอารมณ์ชมวิวข้างทาง รถวิ่งสัก 60-70 กิโลเมตรต่อชั่วโมงกำลังดี อยากหลับก็หลับไป แต่ลูกเป็นวัยรุ่น ความเร็วขั้นต้นต้อง 80-90 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ถ้าให้แกพอใจต้อง 100 กว่ากิโลเมตรต่อชั่วโมง
ผมต้องคอยบอกให้แกขับช้าอีกนิดเป็นระยะๆ บางทีแกชะลอโดยกันชนด้านหน้า ห่างรถคันหน้าไม่ถึงคืบ ผมร้องบอก บ่อยๆเข้าแกชักรำคาญ
“ พ่อบ่นอะไรก็ไม่รู้ มองซ้ายมองขวา ยุกๆยิกๆ กวนสมาธิคนขับ ไม่เชื่อมือกันก็มาขับเอง.”
ผมเคยจ้างคนขับรถแทนหลายครั้ง หาคนยากมาก ล่าสุดได้คนแก่วัย 70 กว่ามาขับ แกขับไปเรื่อยๆ ผมนั่งสบายอารมณ์ แต่พอกลับบ้านเย็นหน่อย แสงแดดลดลง ลีลาการขับแกเปลี่ยนไป แซงรถข้างหน้าหวาดเสียวมาก ข้างรถผมแทบเสียดสีรถอีกคัน ยังไม่พอครับ ขับรถจี้คันหน้าแทบกันชนหน้าจูบอีกคัน มาทราบทีหลังว่า ถ้ามืดค่ำลงหูตาแกไม่ดี
รถวิ่งสู่อำเภอแม่แตงถึงกิโลเมตรที่ 41 กว่าเล็กน้อย
จึงเลี้ยวขวาที่ปากทางเข้าเขื่อนแม่งัด ลูกชายบังคับรถแล่นขึ้นเนินอีก 2 กิโลเมตร ถ้าพ้นเนินข้างหน้า จะเป็น “ศูนย์ฟื้นฟูอาชีพคนพิการหยาดฝน” ถัดขึ้นไปเป็นโรงพยาบาลอำเภอแม่แตง จังหวัดเชียงใหม่ ผมบอกให้ลูกเลี้ยวขวา เข้าสู่ “บ้านวัยทองนิเวศน์.”
บล็อกของ ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
เสียงร้องเพลงดังขึ้นพร้อมกับอิเล็กโทน
แต่ยังไม่ปรากฏตัวผู้ร้อง เร้าใจผู้ชมให้อยากเห็นหน้ายิ่งนัก ครู่เดียว บนเวทีปรากฏร่างผู้ชาย 2 คน หญิง 2 คน เดินออกมาจากหลังเวที คนแรกเดินถือไมค์ร้องนำออกมา แนวเพลง “พรศักดิ์ ส่องแสง” กล่อมผู้ชมด้วยเพลงยอดฮิตในอดีต “เมียเด็ก” เสียงดีพอใช้ได้ทีเดียว เพ่งดูชัดๆเป็นหัวหน้าคณะช่างซอ สิงห์คำนั่นเอง ยังคงสวมชุดเดิม ช่างซออีก 3 คนเต้นเป็นหางเครื่อง สะบัดแข้งขาหมุนตัวพอใช้ได้ ช่างซอหญิงทั้ง 2 คน เปลี่ยนนุ่งกางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อแขนกุดสีสดใส …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ผู้ใหญ่บ้านเดินมาหน้าเวที
ยื่นใบแดงให้ฝ่ายชาย 1 ใบ ฝ่ายหญิงอีก 1 ใบ ผู้รับก้มไหว้ในท่าที่คิดว่าสวยที่สุด ยังไม่พอ ผู้ขับซอทั้ง 4 คน ประกอบด้วย สิงห์คำ แจ่มจันทร์ ก้าน ผ่องพรรณ คนหลังนี่เนาวรัตน์จ้องดูเธอมากกว่าใคร เธอสวยทันสมัยถูกใจมาก ทุกคนช่วยกันขับซออ้อนรายต่อไป มีรายชื่อในสมองมากมาย รวมทั้งในกระดาษและที่มีคนกระซิบบอกอีกหลายชื่อ เป็นช่วงเวลาเป็นเงินเป็นทองของพวกเขา …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ใครบ้างไม่ชอบ
ความสวยงาม คนสวยคนหล่อ ดวงอาทิตย์ขึ้น ทะเลหมอกยอดดอย อาหารอร่อย กาแฟรสเข้ม ทะเลกับหาดทราย สวนดอกไม้นานาพันธุ์ เสียงนกร้อง น้ำตกสาดซัดหินผา สายลมต้องใบไม้ผะแผ่ว ระฆังชายคาโบสถ์วะแว่ว และเสียงมนุษย์ที่ขับขานเป็นท่วงทำนองเสียงเพลง ผมชอบฟังเพลงตั้งแต่เด็ก ร้องเพลงเมื่อเรียนชั้นประถมศึกษา พอโตก็ร้อง เคยร้องกับวงดนตรีครูดอย ชื่อวง “สนเกี๊ยะ” คนร้องกับดนตรีไปคนละทาง เรียกว่าร้องไม่เป็นสรรพรส ทำให้นักดนตรีวุ่นวายทั้งวง เขาคงกลัวจะเสียชื่อ …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ความหนาวเย็นแห่งฤดูหนาว
จากไปโดยไม่ล่ำลา ลมร้อนพัดเข้ามาแทน แม้ไม่เชื้อเชิญ ระหว่างรอยต่อปลายกุมภาพันธ์ ได้ยินเสียงนก “ปิ้ดจะลิว”(นกกรงหัวจุก) ส่งเสียง “ปิ้ดจะลิวๆ” ตอนเช้าตรู่ ยังไม่เห็นตัวเสียงมาก่อน นกจี๋เจี๊ยบ(นกกางเขน)ส่งเสียงแหลมสูงเจื้อยแจ้วประชัน จักจั่นเป็นฝูงส่งเสียงแซ่สนั่นที่ต้นสักข้างบ้าน ไม่เห็นตัวอีกเช่นกัน เหมือนนักร้องลูกทุ่งดัง ระดับหัวหน้าวง ต้องร้องอยู่หลังม่านเวทีสักท่อนหนึ่งก่อน แล้วจึงค่อยเดินตัวตรงมาดเท่ในชุดสากล ปรากฏตัวต่อมิตรรักแฟนเพลง น้ำแม่ขานที่คั่นระหว่างบ้านทุ่งแป้ง(อำเภอสันป่าตอง) …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
พอทราบข่าว
ผลการประกวดภาพยนตร์แห่งชาติ สุพรรณหงส์ ครั้งที่ 20 ประจำปี 2553 ณ ศูนย์การค้า เซ็นทรัลเฟสติวัล พัทยา บิช เมื่อค่ำวันที่ 6 มีนาคม 2554 ว่า ผู้ได้รับรางวัล ผู้แสดงนำหญิงยอดเยี่ยม เป็นสาวน้อยวัย 18 ปี หน้าตาใสๆ น่ารัก ชื่อ “หนูนา” หนึ่งธิดา โสภณ(160 ซ.ม./44 กก.) จากหนังเรื่อง “กวน มึน โฮ” เธอสามารถทำคะแนนนำสาวพลอย เฌอมาลย์ สาวสวยเข้มฝีมือจัดจ้าน ที่แสดงเรื่อง “ ชั่วฟ้าดินสลาย” จากบทประพันธ์ของ “เรียมเอง” หรือ มาลัย …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ผมสูดปากเบาๆ
มันแสบตาแทบลืมไม่ขึ้น น้ำตาเริ่มไหล
“ลุงขยับหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด ให้คางวางบนแผ่นพลาสติก หน้าผากชิด นั่งนิ่งๆนะครับ.” หมอหนุ่มเริ่มหมุนกล้องที่ติดกับส่วนที่ผมวางคาง ปรับกล้องจนผมรู้สึกว่าผิวเลนซ์กล้องมันแทบติดดวงตา แสงไฟสว่างจ้าเข้มลำเล็กพุ่งเข้าดวงตา หมอตรวจทั้งสองข้าง ปากก็พูดพึมพำ
“ความดันตาปรกติ”
หมอปรับระยะกล้องตรวจใหม่ บอกผมให้วางคางบนแผ่นพลาสติก ส่วนหน้าผากชิดติดกับแผ่นเหล็กข้างหน้า ฝ่ามือผมทั้งคู่วางบนโต๊ะเพื่อทรงตัว หมอส่องกล้องตรวจตาทีละข้างอีกรอบ ให้ผมกลอกตามองข้างบน แล้วมองล่าง…
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ฟลอเรนซ์ ไนติงเกล
รอหมอนานๆน่าเบื่อ
ส่วนใหญ่นั่งเงียบที่แถวเก้าอี้ หูคอยฟังนางพยาบาลเรียกพบหมอ ส่วนตานั้นจับจ้องดูความเคลื่อนไหวของนางพยาบาล บางคนฆ่าเวลาด้วยการพูดคุยกับคนข้างเคียง ได้ยินนางพยาบาลที่ประจำห้องตรวจรียกชื่อคนไข้เป็นระยะๆ แล้วผายมือให้นั่งรอคิวที่เก้าอี้ข้างประตูห้องตรวจ นั่งรอหมอนานๆไม่รู้ทำอะไร ผมฆ่าเวลาโดยมองดูสิ่งรอบๆตัวให้สบายตา ดูพยาบาลชุดขาวสะอาด ผิวขาวสะอาดสะอ้าน คนนี้หน้าสวย คนนั้นตาสวย คนนี้พูดเพราะ ทุกคนเคลื่อนไหวตลอด บ้างก้มหน้าพิมพ์ข้อมูลที่โต๊ะคอมพิวเตอร์ …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
วันนี้ขับรถยนต์
จากบ้านทุ่งแป้ง อำเภอสันป่าตอง เวลา 7.32 น หมอนัดตรวจตา ที่โรงพยาบาลสวนดอก(มหาราช) เชียงใหม่ เป็นช่วงเวลาเร่งรีบของทุกคน บ้างรีบไปทำงาน บ้างรีบไปเรียนหนังสือ ถนนจึงมากมายด้วยรถรา พอวิ่งเข้าเขตตัวอำเภอสันป่าตอง รถเริ่มติด และติดหนาแน่นขึ้นเมื่อวิ่งเข้าเขตอำเภอหางดง เริ่มเข้าสู่ตัวเมืองเชียงใหม่ รถจักรยานยนต์วิ่งกันหวาดเสียว วิ่งเร็ว แซงซิกแซกซ้ายขวา รถวิ่งเลียบตามคูเมืองด้านนอก ไปช้าๆ ผ่านหน้าโรงพยาบาลสวนดอกแล้ว เคลื่อนตัวช้ามาก ถนนมีเท่าเดิม รถมากขึ้นทุกๆวัน…
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ผมขับรถออกจากบ้าน
คุณแม่จันทร์สม สายธารา เลี้ยวซ้ายปากซอย มุ่งตรงกลับบ้าน อดนึกถึงคำพูดของ พ่อครูคำผาย นุปิง ศิลปินแห่งชาติ ประเภทเพลงพื้นบ้าน-ขับซอ ปี พ.ศ. 2538 ที่ปรากฏในอินเตอร์เน็ต หัวข้อ “ ซอพื้นบ้านล้านนา คุณค่าแห่งดนตรีที่ถูกเมิน”
“ ยุคนี้ไม่ใช่ยุคของซออีกต่อไป ในอดีตซอได้รับความนิยมเป็นอย่างมาก ในหมู่บ้านล้านนาไปที่ไหนๆก็มีซอ ซอสมัยก่อนได้เงินหลักร้อย ซึ่งถือว่าสูงมากในเวลานั้น แตกต่างจากตอนนี้ที่มีเด็กรุ่นใหม่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น ที่สนใจจะเรียนซอกันอย่างจริงจัง กลุ่มคนฟังในปัจจุบัน …
ถนอมรัก เดือนเต็มดวง
ลองอ่านความหมาย
คำว่า “รัก” ของนักเขียนเอเชียชาวญี่ปุ่น เจ้าของรางวัลโนเบลปี ค.ศ.1968 เขาคือ ยาสึนาริ คาวาบาตะ กล่าวในงานเขียนของเขาชื่อ “เสียงแห่งขุนเขา”