โลกใบเล็ก # ๓ เปลือก

บุ้งตัวนี้คงมีพิษร้ายมาก ฉันรู้สึกอย่างนั้น จากหนามแหลมๆ ที่พวงพุ่งออกมารอบตัวมัน และจากประสบการณ์ในวัยเด็กที่เคยเอามือไปโดนตัวบุ้ง แล้วคันคะเยอไปทั้งสัปดาห์ แถมมือยังบวม แสบๆ อีกด้วย

ตอนเด็กๆ แม่จึงพร่ำสอนเสมอ บุ้งหน้าตาแบบนี้มีพิษร้าย มันกินไม่ได้ จับมาเล่นไม่ได้ และสำคัญที่สุดให้หลีกเลี่ยงระวังอย่าได้สัมผัส เมื่อจำมาตลอด ดังนั้นฉันจึงระวังที่สุดที่จะเดินย่องเข้าไปขอถ่ายรูปในระยะใกล้

เจ้าบุ้งจากที่นิ่งๆ อยู่ คงรู้สึกได้ถึงคนแปลกหน้า มันยิ่งพองตัวอวดหนามให้ตั้งชูชันขึ้นมาอีก ความซุ่มซ่ามของฉันที่เอาตัวไปโดนกิ่งไม้ให้ไหวๆ เผลอทำให้มันตกใจมากกว่าเดิม พอมันขยับหันหัวมา ความตกใจทำให้ฉันรีบถอยตัวหนี

กลายเป็นว่า ฉันเผลอไปเหยียบรังมดเข้า ตายทีเดียว 10 ตัวรวด ยังไม่พอ ยังเผลอเหยียบหอยทากที่นอนเล่นอยู่บนพื้นแตกดังกร๊วบ ไปอีก 1 ตัว

"แย่จัง" ฉันคิด เพราะความกลัวเกินกว่าเหตุแท้ๆ เชียว

ฉันตั้งหลักใหม่ จ้องมองตัวบุ้งนั้นอย่างพิจารณา สีของมันสวยดี มีลวดลายน้ำตาลเข้มและน้ำตาลอ่อน ผิวของมันนุ่มๆ หยุ่นๆ หากไม่มีหนามพวกนั้น มันก็คงดูน่ารักไม่น้อย ฉันเคยเห็นบุ้งบางตัวมีสีสันสดใสฉูดฉาดมาก แม่บอกว่ายิ่งสีสวยเท่าไหร่ให้รู้ว่ามันมีพิษเยอะ อย่าชะล่าใจเด็ดขาดเพราะเด็กน้อยที่หมู่บ้านเคยโดนตัวบุ้งจนต้องเข้าโรงพยาบาลมาแล้ว เพราะมีอาการแพ้เข้าไปในระบบหายใจ อาการหนักเกือบเอาชีวิตไม่รอด

เจ้าบุ้งตัวนี้ชอบกินใบไม้ ใบที่มันเกาะอยู่คือต้นอ่อนของผักเซียงดา ซึ่งเป็นผักมีรสขม เพื่อนฉันบางคนเบือนหน้าหนีให้ผักชนิดนี้ ฉันเลยแอบหัวเราะขำๆ ว่าเจ้าบุ้งตัวนี้สงสัยชอบกินของขม มันค่อยๆ ไต่ไปหาใบอ่อน แต่มันไม่ยอมกัดกินเหมือนอย่างเคย คงเพราะมันรู้แล้วว่าตอนนี้มีอยู่มายืนอยู่ด้วย

ฉันถ่ายรูปอย่างทุลักทุเล เพราะอยากถ่ายรูปให้เห็นเต็มตัว เห็นรายละเอียด เห็นในสิ่งที่เป็นธรรมชาติของมัน อยากบันทึกเอาสิ่งที่เป็นความกลัววัยเด็กไว้ดูเล่น ความพยายามของฉันที่ผสมความกลัว กลับทำให้มันตกใจมากขึ้นไปอีก มันหันหัวกลับ และทำท่าจะหนีไปให้ไกล

ดังนั้น ฉันจึงเพิ่งคิดได้ว่า ความกลัวของฉันนั้นมันก็แค่นิดเดียว อยากเข้าใกล้มันเอง ก็ต้องกลัวมัน แต่มันไม่ได้อยากใกล้ฉันสักหน่อย ถ้าหากถือไม้เล็กๆ สักอันเขี่ยมันร่วงจากกิ่งไม้ มันก็คงใจหวิวๆ ลอยล่องตกไปนอนเจ็บอยู่บนพื้นก็เท่านั้นเอง ดังนั้นคนตัวใหญ่อย่างฉันควรจะกลัวอะไรกับบุ้ง

ฉันคิด จากนั้นขยับขาเปลี่ยนมุมเล็กน้อย เพื่อยื่นกล้องเข้าไปให้ใกล้ที่สุด เตรียมกดชัตเตอร์ แต่แล้วความซุ่มซ่ามหนที่สองก็ทำให้เผลอเอากล้องไปโดนเข้ากับหนามเล็กๆ ของมัน

เจ้าบุ้งโกรธน่าดู เหมือนจะหันมามองหน้าฉัน แล้วพองตัวขึ้นอีกเท่านั้น คราวนี้หนามชูชันพวกนั้นเหมือนจะยาวออกมาอีก แค่ระยะไม่ถึง 1 เซนติเมตร ก็จะเกี่ยวเข้ากับนิ้วของฉันแล้ว

คันคะเยอๆๆ แสบๆๆ แน่ๆ ฉันคิด รีบถอยตัวเองผละออกมา

อีกแล้ว !! ที่ฉันเผลอเหยียบเข้ากับรังมด หันไปมองอีกที คราวนี้มีหอยทากตายคาเท้าไปอีก 2 ตัว ทำไมมาอยู่แถวนี้เยอะจังก็ไม่รู้ ฉันนิ่งไป ยืนมองซากชีวิตเหล่านั้นในสวนเล็กๆ หลังบ้าน แล้วก็ค่อยๆ เดินถอยออกมาอย่างรู้สึกผิด

มันเป็นแบบนี้เอง เจ้าบุ้งกำลังสอนฉันอยู่แน่ๆ หรืออาจจะเป็นฝูงมดและหอยทากที่ให้บทเรียนกับเราว่า สิ่งที่ดูน่ากลัวที่สุด มันทำให้เราระวังตัวเสมอ ระวังว่าจะถูกทำร้าย เหมือนใครในชีวิตที่เรารับรู้ว่าเขาร้าย มีฤทธิ์มาก ต้องระวังที่จะคบหาหรือเข้าใกล้

แต่กับคนดีๆ กับสิ่งธรรมดาสามัญที่ไม่ได้แสดงความโหดร้ายออกมา เรากลับไม่รู้จักระวังมันเลย บางครั้ง เราก็ทำร้ายจิตใจของคนดีๆ โดยไม่รู้ตัว เพราะคิดว่าเขาคงไม่เป็นไร เราเผลอแสดงความไม่เกรงใจกับคนที่เขาใจดีที่สุด เพราะแน่ใจว่าเขาจะไม่เป็นไร จนบางทีสุดท้าย เราอาจจะต้องเสียเพื่อนดีๆ ไปสักคน เพราะมัวแต่ระวังอะไรที่มันใหญ่กว่า แล้วลืมรักษาสิ่งเล็กๆ ระหว่างกันและกันไป

"ขอโทษนะเจ้ามดและหอยทาก"

ฉันมองร่างแน่นิ่งพวกนั้นอย่างเสียใจ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจ้าบุ้งพิฆาตที่ยังพองหนามออกมา แล้วบอกว่า

"ฉันจะไม่ยุ่งกับเจ้าแล้ว"

............................