ชีวิต

Normal 0 false false false EN-US X-NONE TH MicrosoftInternetExplorer4 "ภาพผู้เขียน โดย ตุ๊ - ช่ออัญชัน กันทะปินตา ที่ยิปซีบาร์" ในกาลครั้งหนึ่ง มีภิกษุรูปหนึ่งพบอุปสรรคในการทำสมาธิ เมื่อไหร่ก็ตามที่พยายามเข้าสมาธิจะมี แมลงมุมยักษ์ปรากฏขึ้น ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถกำจัดมันออกไปได้  

  เสียงร้องเพลงดังขึ้นพร้อมกับอิเล็กโทน แต่ยังไม่ปรากฏตัวผู้ร้อง เร้าใจผู้ชมให้อยากเห็นหน้ายิ่งนัก ครู่เดียว   บนเวทีปรากฏร่างผู้ชาย 2 คน หญิง 2 คน เดินออกมาจากหลังเวที คนแรกเดินถือไมค์ร้องนำออกมา แนวเพลง “พรศักดิ์ ส่องแสง” กล่อมผู้ชมด้วยเพลงยอดฮิตในอดีต “เมียเด็ก” เสียงดีพอใช้ได้ทีเดียว เพ่งดูชัดๆเป็นหัวหน้าคณะช่างซอ สิงห์คำนั่นเอง ยังคงสวมชุดเดิม ช่างซออีก 3 คนเต้นเป็นหางเครื่อง สะบัดแข้งขาหมุนตัวพอใช้ได้ ช่างซอหญิงทั้ง 2 คน เปลี่ยนนุ่งกางเกงขาสั้นสีขาว เสื้อแขนกุดสีสดใส ช่างซออีกคนยังอยู่ในชุดเดิม พอหัวหน้าคณะซอร้องครบ 2 เพลง ช่างซอก้าน โชว์น้ำเสียงแนวคุณ “ไมค์ ภิรมย์พร” อ้ายหนุ่มขวัญใจแรงงาน ถือว่าเสียงสอบผ่าน ต่อไปเป็นคิวของแจ่มจันทร์ ปล่อยลีลาน้ำเสียงแนวราชินีลูกทุ่งผู้ล่วงลับ คุณ “พุ่มพวง ดวงจันทร์” ส่วนผ่องพรรณคนสวยนั้น ยังคงร้องเพลงได้ดีเหมือนการขับซอ เธอมาในแนวน้อง “ตั๊กแตน ชลดา” ในเพลงสุดฮิต “ไม่ใช่แฟนทำแทนไม่ได้” ยังไม่พอ เธอยังตอกย้ำหัวใจคนบ้านทุ่งแป้ง ให้จดจำกล่าวขวัญถึง ในเพลงยอดฮิตของ “หญิง ธิติกานต์” เพลงนั้นคือ “จันทร์” เนื้อร้องยังจำกันติดปากได้...” จันทร์คืนแรม วับแวมอยู่บนปลายฟ้า คงล้าอ่อนแรง ทอแสงแหว่งเว้าครึ่งดวง...” เนาวรัตน์นั่งฟังนักร้องคนต่อไปอีกครู่หนึ่ง  เริ่มง่วงนอนอยากพักผ่อน  อายุมากนั่งนานไม่ไหว  เบื่ออะไรง่าย   ลุกขึ้นเดินผ่านวัยรุ่นชายหญิง 4-5 คน ที่ยืนคุยกันข้างรถจักรยานยนต์ เสียงพูดคุยกัน ทำให้เขาหายง่วงนอน

    โลกอันอ้างว้าง ทุกอย่างเหมือนความฝัน หมุนไปผ่านไปทุกวัน แปรผันสลายอยู่ทุกโมงยาม  

    ผู้ใหญ่บ้านเดินมาหน้าเวที   ยื่นใบแดงให้ฝ่ายชาย 1 ใบ   ฝ่ายหญิงอีก 1 ใบ   ผู้รับก้มไหว้ในท่าที่คิดว่าสวยที่สุด   ยังไม่พอ   ผู้ขับซอทั้ง 4 คน ประกอบด้วย   สิงห์คำ   แจ่มจันทร์   ก้าน   ผ่องพรรณ   คนหลังนี่เนาวรัตน์จ้องดูเธอมากกว่าใคร   เธอสวยทันสมัยถูกใจมาก   ทุกคนช่วยกันขับซออ้อนรายต่อไป   มีรายชื่อในสมองมากมาย   รวมทั้งในกระดาษและที่มีคนกระซิบบอกอีกหลายชื่อ   เป็นช่วงเวลาเป็นเงินเป็นทองของพวกเขา   สิงห์คำส่งเสียงอ้อนขอเงินภรรยาผู้ใหญ่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านรีบตะโกนบอกว่า   กระเป๋าเดียวกัน ได้ยินเสียงเฮชอบใจ   รายต่อไปเป็นพ่อแม่ของสามเณรชุติพงศ์ที่อุปสมบทเป็นพระสงฆ์วันนี้   และที่คณะขับซอหมายตา   บรรดาผู้ที่นั่งดื่มสำราญอารมณ์กับผู้ใหญ่บ้านนั่นเอง ภรรยาผู้ใหญ่บ้านตะโกนบอกผู้ขับซอให้เรียกผู้นั่งดื่มในวงเหล้าไปให้รางวัล “ต่อไปเป็นแม่เลี้ยงจันทร์สมเน้อ”                 

  ใครบ้างไม่ชอบ ความสวยงาม คนสวยคนหล่อ ดวงอาทิตย์ขึ้น ทะเลหมอกยอดดอย อาหารอร่อย กาแฟรสเข้ม ทะเลกับหาดทราย สวนดอกไม้นานาพันธุ์   เสียงนกร้อง น้ำตกสาดซัดหินผา    สายลมต้องใบไม้ผะแผ่ว ระฆังชายคาโบสถ์วะแว่ว และเสียงมนุษย์ที่ขับขานเป็นท่วงทำนองเสียงเพลง ผมชอบฟังเพลงตั้งแต่เด็ก ร้องเพลงเมื่อเรียนชั้นประถมศึกษา พอโตก็ร้อง เคยร้องกับวงดนตรีครูดอย ชื่อวง “สนเกี๊ยะ” คนร้องกับดนตรีไปคนละทาง เรียกว่าร้องไม่เป็นสรรพรส ทำให้นักดนตรีวุ่นวายทั้งวง เขาคงกลัวจะเสียชื่อ ต่อจากนั้นก็ชักเข็ด พอชักลืมไปบ้าง ก็หันมาร้องในห้องน้ำ ร้องเองฟังเอง ต่อมาเปลี่ยนมาเป็นผู้ฟังดีกว่า  

ความหนาวเย็นแห่งฤดูหนาว จากไปโดยไม่ล่ำลา ลมร้อนพัดเข้ามาแทน แม้ไม่เชื้อเชิญ ระหว่างรอยต่อปลายกุมภาพันธ์ ได้ยินเสียงนก “ปิ้ดจะลิว”(นกกรงหัวจุก) ส่งเสียง “ปิ้ดจะลิวๆ” ตอนเช้าตรู่ ยังไม่เห็นตัวเสียงมาก่อน นกจี๋เจี๊ยบ(นกกางเขน)ส่งเสียงแหลมสูงเจื้อยแจ้วประชัน จักจั่นเป็นฝูงส่งเสียงแซ่สนั่นที่ต้นสักข้างบ้าน ไม่เห็นตัวอีกเช่นกัน เหมือนนักร้องลูกทุ่งดัง ระดับหัวหน้าวง ต้องร้องอยู่หลังม่านเวทีสักท่อนหนึ่งก่อน แล้วจึงค่อยเดินตัวตรงมาดเท่ในชุดสากล ปรากฏตัวต่อมิตรรักแฟนเพลง น้ำแม่ขานที่คั่นระหว่างบ้านทุ่งแป้ง(อำเภอสันป่าตอง) กับบ้านสบอาว(อำเภอดอยหล่อ) เริ่มแห้ง ผิวน้ำเหมือนหยุดนิ่ง คล้ายคนป่วยหนัก หายใจรวยรินใกล้สิ้นลม   

  ผมรู้จัก ม.ล.ศักดิ์สิน เกษมสันต์ หรือที่เราเรียกกันสั้นๆว่า คุณด้วง หรือ ด้วง ในฐานะศิลปินอิสระที่มีความสามารถที่แสดงให้เห็นเด่นชัดเท่าที่ผมได้ประจักษ์อยู่ 4 ประการ นั่นคือเป็นคนเขียนรูป เป็นคนเขียนบทกวี เป็นนักแสดงสดๆที่เราเรียกกันว่าเปอร์เฟอร์แมน และเป็นนักดนตรีที่มีความถนัดในสไตล์แบบเร็กเก้ที่น่าทึ่ง  

พอทราบข่าว ผลการประกวดภาพยนตร์แห่งชาติ สุพรรณหงส์ ครั้งที่ 20 ประจำปี 2553 ณ ศูนย์การค้า เซ็นทรัลเฟสติวัล พัทยา บิช เมื่อค่ำวันที่ 6 มีนาคม 2554 ว่า ผู้ได้รับรางวัล ผู้แสดงนำหญิงยอดเยี่ยม เป็นสาวน้อยวัย 18 ปี หน้าตาใสๆ น่ารัก ชื่อ “หนูนา” หนึ่งธิดา โสภณ(160 ซ.ม./44 กก.) จากหนังเรื่อง “กวน มึน โฮ” เธอสามารถทำคะแนนนำสาวพลอย เฌอมาลย์ สาวสวยเข้มฝีมือจัดจ้าน ที่แสดงเรื่อง “ ชั่วฟ้าดินสลาย” จากบทประพันธ์ของ “เรียมเอง” หรือ มาลัย ชูพินิจ(ผู้เขียน นิยายผจญภัยลี้ลับในป่า “ล่องไพร”) เป็นนิยายที่ถูกสร้างเป็นหนัง/ละครหลายครั้ง ผู้เขียนเคยดูหนังเก่า ยุคคุณชนะ ศรีอุบล แสดงเป็นพระเอก เรื่องราวบีบอารมณ์เหลือเกิน สร้างใหม่กำกับการแสดงโดย ม.ล.พันธุ์นพ เทวกุล(หม่อมน้อย) ผู้กำกับชั้นครู   หนูนาขึ้นเวทีรับรางวัล ผู้แสดงนำหญิงยอดเยี่ยม ประจำปี 2553 ไปครอบครอง แสดงว่าเธอต้องมีดีมากพอทีเดียว เพราะเพิ่งผ่านการแสดงมาไม่เท่าไร วัยรุ่นน้อยคนนักจะทำได้

 

  "นางแบบ มาลานชา ตากล้อง Tou Paycheck" ท่านเคยพบไหมว่า ในบางครั้งเราไม่สามารถปล่อยเรื่องราวใน อดีต ให้ผ่านพ้นไป หรือไม่สามารถยุติความวิตกกังวลเกี่ยวกับ อนาคต ลงได้ เมื่อไหร่ที่รู้สึกเช่นนั้น ข้าพเจ้าจะนึกถึงนิทานเซ็นที่โด่งดังเรื่องหนึ่ง   วันหนึ่ง ขณะกำลังเดินผ่านป่ารกชัฏ ชายคนหนึ่งได้พบเข้ากับเสือดุร้ายตัวหนึ่ง เขาออกวิ่งสุดชีวิต โดยมีเสือไล่ตามมา

   

    ผมสูดปากเบาๆ มันแสบตาแทบลืมไม่ขึ้น น้ำตาเริ่มไหล “ลุงขยับหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด ให้คางวางบนแผ่นพลาสติก หน้าผากชิด นั่งนิ่งๆนะครับ.” หมอหนุ่มเริ่มหมุนกล้องที่ติดกับส่วนที่ผมวางคาง ปรับกล้องจนผมรู้สึกว่าผิวเลนซ์กล้องมันแทบติดดวงตา แสงไฟสว่างจ้าเข้มลำเล็กพุ่งเข้าดวงตา หมอตรวจทั้งสองข้าง ปากก็พูดพึมพำ “ความดันตาปรกติ” หมอปรับระยะกล้องตรวจใหม่ บอกผมให้วางคางบนแผ่นพลาสติก ส่วนหน้าผากชิดติดกับแผ่นเหล็กข้างหน้า ฝ่ามือผมทั้งคู่วางบนโต๊ะเพื่อทรงตัว หมอส่องกล้องตรวจตาทีละข้างอีกรอบ ให้ผมกลอกตามองข้างบน แล้วมองล่าง มองซ้าย มองขวา เป็นว่าจบการตรวจ หมอทำปากขมุบขมิบ กรอกข้อมูลลงในเอกสารคนไข้ของผม