"ได้กลิ่นมั้ย" ผมถาม
"เหมือนน้ำมัน" เขาตอบ
"ใช่ ในตัวเขามีน้ำมัน" ..
บทสนทนาระหว่างโอบกอด เป็นเช่นนี้จริงๆ
"ถ้ามันมีกลิ่นแสดงว่ามันไม่ล้มง่ายใช่มั้ย" โดนประโยคสงสัยเข้าเต็มๆ
"ล้มยากหรือล้มง่าย มีกลิ่นหรือไม่มีกลิ่น มันก็น่าโอบกอด"
สองคนกอดต้นไม้คนละต้น
"นิ่มมั้ย" ผมถาม
"แข็งจะตาย"
"แต่ต้นนี้นิ่มมากๆ"..
วิชาสัมผัส ทั้งสัมผัสนอกและสัมผัสใน ออกจะเป็นเรื่องเข้าใจยาก แต่วิชาโอบกอด กลับง่ายดายเหลือเกิน
"กอดต้นไม้"
ผมได้ยินครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน ถึงขบวนการเคลื่อนไหวโอบกอดต้นไม้ในแถบเทือกเขาหิมาลัย ประเทศอินเดีย ปกป้องต้นไม้ด้วยการโอบกอดต้นไม้ ให้รอดพ้นจากคมเลื่อยคมมีดของผู้รุกราน
เรียกกันในชื่อขบวนการชิปโก้ และคำขวัญของเขา
"หากขวานฟันลงมา ขอให้ฟันลงมาที่ร่างกายเรา ก่อนที่ต้นจะถูกโค่น"
ขบวนการที่ได้รับอิทธิพลจากมหาตมะ คานธี เคยกล่าวไว้ว่า "มนุษย์จะต้องใช้ชีวิตอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ หากไม่ต้องการเดินทางไปสู่หายนภัย"
เป็นความรักและความศรัทธา ที่จะให้ความเขียวชะอุ่มอยู่บนโลก
หลายปีต่อมา เด็กชายในบ้านคาบข่าวมาบอก พูดตาโตๆว่า วันนี้นะ คุณครูพาเด็กๆไปกอดต้นไม้ โรงเรียนนั้นชื่อหมีน่ารัก (kiddy bear) ขบวนการคิดดี้แบร์โอบกอดต้นไม้ นำเด็กนักเรียนไปกอดต้นไม้กลางเมืองเชียงใหม่ ทั้งกอด ทั้งนอนดูกิ่งก้านใบ สื่อสารของความรู้สึก ทั้งวาดรูปติดมาด้วย
มันตราตรึงใจเจ้าตาโตๆ ภูมิใจกับการกอดต้นไม้ตลอดมา
และนับแต่นั้น การกอดต้นไม้ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งของเรา
มีโอกาสไปใกล้ต้นไม้เมื่อไหร่ เราชวนกันไปกอดต้นไม้ ครั้งแล้วครั้งเล่า เริ่มต้นจากไม้ใกล้บ้าน ไม้ไกลบ้าน จนถึงไม้กลางป่า ถามไถ่ความรู้สึกกัน ถ่ายเทสัมผัสภายในให้กัน
"พ่อได้ยินมันยืนร้องไห้" ผมพูดแล้วเด็กชายรีบถาม เพราะอะไรเหรอ
"ถนนขยายกว้างออกไป ต้องตัดมันทิ้ง"
"ถ้าเรามีถนนใหญ่ขึ้น แสดงว่าต้นไม้ร้องไห้" เจ้าเด็กชายพูดชัดถ้อยชัดคำ
นานวัน ผมยิ่งรับรู้ว่า ภาวะโอบกอด ช่างเต็มไปด้วยพลังชีวิต ออกไปจากชีวิตของเรา ไปสู่ชีวิตอื่น เห็นดวงตาผู้อื่น เห็นสรีระผู้อื่น และทัศนียภาพในการมองเห็นก็เปลี่ยนไปด้วย
"หลับตา ให้รู้ว่า เรากำลังโอบกอดสิ่งที่ดีที่สุด ให้รู้สึกว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน"
ผมยังได้ยินเสียงตื่นเต้นดีใจของเด็กชายในบ้านด้วย โดยเฉพาะยามเจอแมลงแปลกๆ หนอน ซากงู ซากจักจั่น มดแมงตามเปลือกไม้
ต้นไม้กลางป่าต้นหลังสุดที่เด็กชายโอบกอดก็คือต้นสนสามใบ
ผมบอกเขาว่า ต้นสนหนึ่งต้น มีอีกหลายชีวิตอยู่ในตัวมัน ทุกอย่างเติบโตออกมาจากหนึ่ง เป็นสอง สาม สี่ ห้า ต่อเนื่องเรื่อยไป
เขาหลับตาพริ้ม ฟังเสียงภายในต้นสน