เพลง พ้อเลป่า
คำร้อง-ทำนอง ลีซะ ชูชื่นจิตสกุล
ปัญญาแผ่นดินของโลกป่า ที่ผู้คนเข้าใจว่าถึกเถื่อน
กำเนิดอักษรแห่งทุ่งเขา เสียงผู้เฒ่าดังก้องกังวาน
เขียนเรื่องโลกป่าด้วยสองมือ สื่อเรื่องราวชีวิตในเผ่าพันธุ์
จารึกชีวิตด้วยสีขาว ให้โลกรู้ปัญญาของโลกป่า
พ้อเลป่า ผู้เฒ่าแห่งแม่แฮ
เขียนชีวิต เขียนแผ่นดินด้วยเลือดเนื้อ
พ้อเลป่า ผู้เฒ่าแห่งแม่แฮ
เขียนชีวิต เขียนแผ่นดินด้วยวิญญาณ โฮ...
จากมือที่หยิบถ่านไม้ขีด เป็นเรื่องราวรอยเท้าเหนือทุ่งเขา
เกิดเป็นนักเขียนบ่ต้องตาย นักเขียนตายคนเกิดเป็นร้อยคน
คน คนต้องตาย แต่คนไม่ตายได้ต้องเขียนหนังสือ
ขับโลกให้เคลื่อนด้วยอักษรเป็นตำนานนักเขียนแห่งทุ่งไร่
*** เราร้องเพลงร่วมกัน ลีซะ ,สุวิชานนท์ ,ชิ สุวิชาน ,ดึ๊พอและคือวา
ร้องเพลงอำลาผู้เฒ่าพ้อเลป่า
ในตอนใกล้เที่ยง วันจันทร์ที่ 6 เมษายน 2552
ณ สุสานแม่แฮใต้
บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย
ชนกลุ่มน้อย
ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกับบัวหิมะ นาทีเผชิญหน้าราวกับพบนักบวชในป่าหินบนความสูงของยอดเขา 2,100 เมตร ยอดเขาที่ผมบอกผ่านจอไม่ได้เสียด้วย จึงไม่อาจเขียนรายละเอียดใดๆ อันบอกถึงถิ่นพำนักที่อยู่ของดอกไม้บนหินชนิดนี้
ชนกลุ่มน้อย
กระท่อมของลุงชวนเสพติด ผมนั่งๆเดินๆนอนๆในแบบของมนุษย์ถ้ำ กระท่อมปีกไม้อีกหลังหนึ่งอยู่ใกล้ลำเหมือง ลำเหมืองที่ไหลมีชีวิตผ่านดงกล้วย เลาะกอไผ่ หายเข้าไปในสวนผลไม้ ความเงียบของกระท่อมน่าหลงใหลเหลือเกิน
ชนกลุ่มน้อย
เหมือนคนฟื้นจากป่วยไข้ต่อเนื่องมานาน พอไปยืนอยู่กลางไร่ยางโตน
เครื่องยนต์ที่ผ่านโรงซ่อมมาใหม่หมาด ก็ถูกทดสอบชิ้นส่วนแตกหักที่ประกอบขึ้นมาใหม่ กลไกภายในเริ่มเข้ารูปรอย ให้กลับมาใช้งานอย่างเดิมได้อีกครั้ง
พบลุงในช่วงเวลาภายในผมอย่างนั้น …
ชนกลุ่มน้อย
โลกของเขาช่างแตกต่างจากคนอื่น ยากจะถามหาเหตุผลด้วยซ้ำว่า ผลน้ำเต้าแก่แกะเม็ดในออกไป เอามารวมกับลำไม้ไผ่เล็กๆ เปิดรูตามปล้อง กลายเป็นเครื่องดนตรีที่เรียกว่า “ฟูหลู” หรือแคนน้ำเต้าได้อย่างไร และสิ่งนั้นนำพาเรื่องใดมาสู่ตัวเขาบ้าง
ชนกลุ่มน้อย
Soy la sombra de una pena,
ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า
ชนกลุ่มน้อย
I've been lately thinking
พักนี้ฉันมักคิดถึง
About my lifes time
ช่วงชีวิตของฉัน
All the things I've done
สิ่งที่ทำลงไปแล้ว
ชนกลุ่มน้อย
ถนนสายนี้เกิดขึ้นมาในความเงียบเปลี่ยว ผมผ่านไปทุกครั้ง สวนทางกับรถแล่นผ่านไปมาน้อยมาก ผมยืนอยู่บนตำแหน่งข้างถนนปากทางเข้าบ้านแม่ป๋าม ขวามือไปเชียงใหม่ ซ้ายมือไปพร้าว อำเภอที่ดูราวติ่งเนื้อโด่เด่สุดเอื้อมของจังหวัดเชียงใหม่ ไม่มีเหตุผลจำเป็นพอที่ใครคนหนึ่งจะผ่านไปหา หากไม่จำเป็นด้วยเลือดเนื้อถิ่นเกิด หรือหน้าที่การงาน
ชนกลุ่มน้อย
When I was young, my Dad would say Come on Son let's go out and play
เมื่อยังเยาว์วัย พ่อจะบอกมานี่มาลูก ออกไปเล่นนะ
Sometimes it seems like yesterday
อย่างกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
And I'd climb up the closet shelf When I was all by my-self
และฉันจะปีนชั้นตู้เสื้อผ้าเมื่ออยู่คนเดียว
Grab his hat and fix the brim Pretending I was him
คว้าหมวกของเขามาใส่ และทำตัวเป็นพ่อ
no matter how hard I try
แต่ไม่ว่าจะพยายามหนักเท่าไหร่
No matter how many tears I cry
แต่ไม่ว่าจะร้องไห้มากเพียงใด
No matter how many years go by
แต่ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป
I still can't say good-bye
ฉันยังไม่สามารถบอกลา
He…
ชนกลุ่มน้อย
ผมกลับมาเดินทางสู่ “คู่มือมนุษย์” ของ ท่านพุทธทาสภิกขุ ด้วยความรู้สึกอย่างท่องเดินทางไปในธรรม ในช่วงเวลาวิกฤติชีวิตไล่ตามสั่นคลอน เกิดภาวะความไม่ปกติ จนดูราวกับว่า อากาศรอบตัวมืดดำลงฉับพลันอีกครั้งหนึ่ง
ชนกลุ่มน้อย
"ได้" พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ตอบเพียงแค่นั้น ลูกของพ่อคือหลานของปู่ก็ลิงโลด "ได้ขึ้นภูเขาแล้ว ได้ไปภูเขา...""ลูกต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะ" พ่อของลูกคือลูกของพ่อบอกแล้วเงียบคิด"มีอะไรเหรอ""เราไปร่วมงานคุณตานะ จำได้มั้ย คุณตาที่ให้ปูแม่น้ำ""จำได้ๆ แต่มันตายหมด เหลือสองตัว คุณพ่อเอาไปปล่อยในสระพืชไร่มอชอ"