x

การเดินทางของนักรบที่ไม่มีใครรู้จัก

ชนกลุ่มน้อย

เป็นอีกนามปากกาหนึ่งของเขา- -นักเขียนรางวัลลูกโลกสีเขียว ในนาม "หญ้าน้ำ ทุ่งขุนหลวง" หรือ "สุวิชานนท์ รัตนภิมล" และอีกหลายนาม ผู้เป็นทั้ง กวี นักดนตรี นักเดินทาง และนักเขียนที่มีผลงานออกมาอย่างต่อเนื่องในห้วงขณะนี้ เขาเป็นหนุ่มใต้ที่เติบโตมากลางสวนยาง เป็นนักกรีดยาง

ทว่าครั้นเติบโตเติบใหญ่ วิถีกลับพลิกผันให้เขาออกย่ำย่างท่องทางไกล จากใต้จรดเหนือ ไต่ตามขอบตะเข็บชายแดน เขาเรียนรู้วิถีของคนเล็กๆ ที่เผชิญชีวิตบนผืนแผ่นดินที่ร้องไห้ สัมผัสโลกที่ทุรนทุราย และเขาสัมผัสกับพรมแดนใจของคนเหล่านี้อย่างรู้รส รู้ลึกอย่างยิ่ง

ทุกวัน เขายังใช้รูปแบบชีวิตที่เงียบง่าย แต่ไม่เคยหยุดนิ่งซ้ำๆ รอยเดิม เดินทาง เขียนหนังสือ เขียนเพลง ร้องเพลง เลี้ยงลูก บางห้วงเราอาจพบเห็นเขาพาตัวเองออกไปปลอบปลุกใจผู้คนที่กำลังเรียกร้องและโหยหาความหวัง ความงาม ความดี เสรีภาพ ภราดรภาพ และสันติสุข.

จับมือไวโอลิน ไปอำลา อา'รงค์ วงษ์สวรรค์

พอออกมาจากห้องฝึกเรียนไวโอลินกลางเมืองเชียงใหม่  ผมบอกเจ้า 9 ขวบว่าไปเยี่ยมคุณลุงหน่อยนะ   เจ้าเก้าขวบถามทันทีที่ไหน  ผมตอบกลับวัดเจดีย์หลวง  ไปทำอะไรเหรอ เขาสงสัย  อยากไปเยี่ยม พ่อไม่ได้เข้าไปนานแล้ว
\\/--break--\>
พื้นที่บริเวณท้ายวัดเงียบเปลี่ยว  บ่ายโมงกว่าๆ แดดร้อนๆหนาวๆของหน้าหนาว  ไม่มีลมพัด แต่เหมือนมีลมพัดไหวใบหูกวางอยู่ตลอดเวลา  จนใบร่วงกราวเกลื่อนพื้น 

ประตูเหล็กไม่ได้ล็อคกุญแจ  ผมลากประตูแรงๆจนเกิดช่องแค่เดินเข้าไปได้  สถานเก็บอาอยู่ใต้ร่มเงาหูกวางแผ่นกิ่งกว้างมาก  เราเดินฝ่าใบหูกวางแห้งๆเข้าไป  เจ้า 9 ขวบไม่พูดใดๆสักคำ  เดินตามเงียบเชียบ

สองพ่อลูกนั่งลงพนมมือ  บอกอาว่า มาเยี่ยม คิดถึง  เจ้าลูกชายมีเสียงไวโอลินมาฝากด้วย  อาลองฟังดู  ปีนี้เขา 9 ขวบแล้วครับ


เจ้า 9 ขวบ เปิดกล่องไวโอลินอย่างว่าง่าย  ตั้งคันชัก(โบ) แล้วสีกับยางสน  จากนั้นก็ติดตั้งที่รองหลังไวโอลิน  พร้อมเล่น 
บรรทัดเที่ยงตรงมาจากห้องฝึกเรียน  เริ่มด้วยวอร์มเสียง  
เสียงไวโอลินดังขึ้นในกำแพงซีเมนต์  ใต้เงาหูกวาง  เนื้อเสียงเรียบเรื่อยสูงต่ำหนักเบา  คลอเคลียไปกับลมหายใจ


เพลงแรกดังขึ้น  ผมแทบน้ำตาคลอ  ผมเห็นสายตาของอา  มองจ้องด้วยความสนใจ  แทบไม่กระพริบตา  ไม่มีคำพูด  คำพูดตรึงอยู่ในสายตา 

นานหลายนาที  อาอยากพูดอะไรออกไป??

เพลงที่สอง เพลงที่สามและเพลงที่สี่   ดังต่อเนื่องติดต่อกันไป  เสียงไวโอลินยามบ่ายบนที่พักสุดท้ายของ อา' รงค์  วงษ์สวรรค์  ผมหมดคำพูด  พูดใดๆไม่ออก  มองดอกไม้ในภาชนะ  กระถางต้นไม้มีต้นไม้  และเหล่าใบไม้ร่วงหล่นลงราวกับรอยเท้าที่ย่างเข้ามาคารวะ  มากมายอย่างไม่มีที่สิ้นสุด


เจ้า 9 ขวบ  เล่นไวโอลินอย่างไม่ขวยเขิน  ไม่แปลกที่แปลกถิ่น
ผมบอกอาว่า  เขาชอบไวโอลิน  ผมอยากให้เขาได้ที่หลบภัยดีๆ  เก็บไว้กับตัวเองในยามที่ต้องออกไปต่อสู้ตามลำพัง

ในกระเป่าผมพก "ระบำนกป่า" อยู่หลายวันแล้ว  อ่านด้วยใจเชิญชวนควบคู่ไปกับ "ผกานุช บุรีรำ"
"เพชรเป็นตัณหาเร้นลับ แต่ประกายของมันไม่แอบแฝง"
...

"เศร้า? หล่อนรู้สึกเศร้าบ้าง
ใครสามารถทำลายความเศร้าได้นอกจากหล่อน
สมบัติในตัวหล่อนหมายถึงสติปัญญา
แน่นอน-สมบัติซึ่งหล่อนไม่ยินยอมให้ใครขโมย
หล่อนรับสภาพความเปลี่ยนแปลงในชีวิตโดยไม่ครั่นคร้าม..."

ไล่คำประโยค อาโปรยคำออกมาแต่ละคำด้วยความรู้สึกขบเคี้ยวอย่างไม่รีบร้อน  สิ้นเสียงไวโอลิน ความเงียบอาลัยก็จู่โจมเข้าปกคลุมทั่วอาณาบริเวณ

 

บล็อกของ ชนกลุ่มน้อย

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (2) ทุ่งหญ้าเก็บดอกไม้

ชนกลุ่มน้อย
 

ดอกไม้ในหินบนภูเขาต้องห้าม (1) บัวหิมะ

ชนกลุ่มน้อย
  ผมไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกับบัวหิมะ นาทีเผชิญหน้าราวกับพบนักบวชในป่าหินบนความสูงของยอดเขา 2,100 เมตร ยอดเขาที่ผมบอกผ่านจอไม่ได้เสียด้วย จึงไม่อาจเขียนรายละเอียดใดๆ อันบอกถึงถิ่นพำนักที่อยู่ของดอกไม้บนหินชนิดนี้

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (2) กระท่อมของลุง แดดไม่กลืนเงาต้นไม้

ชนกลุ่มน้อย
  กระท่อมของลุงชวนเสพติด ผมนั่งๆเดินๆนอนๆในแบบของมนุษย์ถ้ำ กระท่อมปีกไม้อีกหลังหนึ่งอยู่ใกล้ลำเหมือง ลำเหมืองที่ไหลมีชีวิตผ่านดงกล้วย เลาะกอไผ่ หายเข้าไปในสวนผลไม้ ความเงียบของกระท่อมน่าหลงใหลเหลือเกิน

ออกเดินไปเสพความสำเร็จของคนอื่นบ้าง (1) กับลุงแห่งไร่ยางโตน

ชนกลุ่มน้อย
  เหมือนคนฟื้นจากป่วยไข้ต่อเนื่องมานาน พอไปยืนอยู่กลางไร่ยางโตน เครื่องยนต์ที่ผ่านโรงซ่อมมาใหม่หมาด ก็ถูกทดสอบชิ้นส่วนแตกหักที่ประกอบขึ้นมาใหม่ กลไกภายในเริ่มเข้ารูปรอย ให้กลับมาใช้งานอย่างเดิมได้อีกครั้ง พบลุงในช่วงเวลาภายในผมอย่างนั้น …

หลังภูเขาใหญ่มีฉากเต้นรำ

ชนกลุ่มน้อย
    โลกของเขาช่างแตกต่างจากคนอื่น ยากจะถามหาเหตุผลด้วยซ้ำว่า ผลน้ำเต้าแก่แกะเม็ดในออกไป เอามารวมกับลำไม้ไผ่เล็กๆ เปิดรูตามปล้อง กลายเป็นเครื่องดนตรีที่เรียกว่า “ฟูหลู” หรือแคนน้ำเต้าได้อย่างไร และสิ่งนั้นนำพาเรื่องใดมาสู่ตัวเขาบ้าง

"ยืนอยู่บนยอดเขา ถามหายอดเขา" ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

ชนกลุ่มน้อย
Soy la sombra de una pena, ฉันคือท่วงทำนองแห่งความเศร้า

หลับลึกกลางสายฝน ชีวิตมันช่างยอดเยี่ยม 'บทกวี ผู้ภาวนา และสัญญา'

ชนกลุ่มน้อย
I've been lately thinking พักนี้ฉันมักคิดถึง About my lifes time ช่วงชีวิตของฉัน All the things I've done สิ่งที่ทำลงไปแล้ว

รถพร้าว

ชนกลุ่มน้อย
 ถนนสายนี้เกิดขึ้นมาในความเงียบเปลี่ยว ผมผ่านไปทุกครั้ง สวนทางกับรถแล่นผ่านไปมาน้อยมาก ผมยืนอยู่บนตำแหน่งข้างถนนปากทางเข้าบ้านแม่ป๋าม ขวามือไปเชียงใหม่ ซ้ายมือไปพร้าว อำเภอที่ดูราวติ่งเนื้อโด่เด่สุดเอื้อมของจังหวัดเชียงใหม่ ไม่มีเหตุผลจำเป็นพอที่ใครคนหนึ่งจะผ่านไปหา หากไม่จำเป็นด้วยเลือดเนื้อถิ่นเกิด หรือหน้าที่การงาน

ขาดเพียงพ่อในค่ำนี้

ชนกลุ่มน้อย
  When I was young, my Dad would say Come on Son let's go out and play เมื่อยังเยาว์วัย พ่อจะบอกมานี่มาลูก ออกไปเล่นนะ Sometimes it seems like yesterday อย่างกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน And I'd climb up the closet shelf When I was all by my-self และฉันจะปีนชั้นตู้เสื้อผ้าเมื่ออยู่คนเดียว Grab his hat and fix the brim Pretending I was him คว้าหมวกของเขามาใส่ และทำตัวเป็นพ่อ no matter how hard I try แต่ไม่ว่าจะพยายามหนักเท่าไหร่ No matter how many tears I cry แต่ไม่ว่าจะร้องไห้มากเพียงใด No matter how many years go by แต่ไม่ว่ากี่ปีจะผ่านไป I still can't say good-bye ฉันยังไม่สามารถบอกลา He…

ที่รัก ไม่เกี่ยวกับให้เธอได้ เพียงแค่นี้

ชนกลุ่มน้อย

เรียกนามเธอผู้ถือมั่นในความไม่รู้

ชนกลุ่มน้อย
  ผมกลับมาเดินทางสู่ “คู่มือมนุษย์” ของ ท่านพุทธทาสภิกขุ ด้วยความรู้สึกอย่างท่องเดินทางไปในธรรม ในช่วงเวลาวิกฤติชีวิตไล่ตามสั่นคลอน เกิดภาวะความไม่ปกติ จนดูราวกับว่า อากาศรอบตัวมืดดำลงฉับพลันอีกครั้งหนึ่ง

ความสุขในพ่อคือความสุขในลูก บนความขรุขระของภูเขาลูกนั้น (3)

ชนกลุ่มน้อย
  "ได้" พ่อของลูกคือลูกของพ่อ ตอบเพียงแค่นั้น  ลูกของพ่อคือหลานของปู่ก็ลิงโลด  "ได้ขึ้นภูเขาแล้ว ได้ไปภูเขา...""ลูกต้องเข้าใจอย่างหนึ่งนะ"  พ่อของลูกคือลูกของพ่อบอกแล้วเงียบคิด"มีอะไรเหรอ""เราไปร่วมงานคุณตานะ  จำได้มั้ย  คุณตาที่ให้ปูแม่น้ำ""จำได้ๆ  แต่มันตายหมด เหลือสองตัว คุณพ่อเอาไปปล่อยในสระพืชไร่มอชอ"
↑