เราพบกันกลางสายฝน
ในสวนเช้าชื้นฉ่ำ
เธอเงยหน้าขึ้นรับละอองฝน
สัมผัสรู้ถึงการพลิ้วพรำ
แน่แท้ในสัญญะแห่งตน
สูดลมหายใจผ่านอากาศเย็น
ล่องลอยไปบนฟ้าหม่น
มีเยื่อใยบางเบาได้เผยเห็น
สัมผัสอ่อนหวานในบทกวี
สัมพันธ์ชีวิตดุจเดียวกัน
ราตรีแห่งเมืองเล่นแสงสี
เขาทอดเดินกลางปรอยฝน
ครุ่นคิด...ความร้าวรานของวันนี้
ป้ายรถเมล์โดดเดี่ยวและไร้ร้างผู้คน
แสงไฟนีออนเคล้าเสียงของน้ำ
ทว่า เขาแอบยิ้มให้กับชีวิตอีกหน
คล้ายดั่งโยงใยเกื้อค้ำ
เธอและเขาต่างกุมมือกัน
มิรู้จัก มิพบพาน มิจดจำ...