เหลือแค่ซากความร้าวรานอันไหม้เกรียม
หม่นมัว...
ในห้องหับมอซออันชื้นอับ
แมลงสาบเกาะจับกรงเหล็กหนา
แว่วเสียงฝนผะแผ่วลมนำพา
ชุ่มน้ำตาเปียกปอนทั้งหัวใจ
เธอหาใช่อาชญากรผู้โฉดเหี้ยม
หาร่วมเทียมแอกอธรรมเลวทรามไหน
ยี่สิบแปดปี! คำตัดสินดุจเหนี่ยวไก
ปัง! ปัง! ปัง! เด็ดขั้วใจอนธกาล
ขยะแขยง...
ความอธรรมแห่งกฏหมายอันศักดิ์สิทธิ์
พลิกชีวิตดับฝันดั่งไฟผลาญ
อนาคต ดวงหวัง ที่ผลิบาน
เหลือแค่ซากความร้าวรานอันไหม้เกรียม