ต้นโพธิ์ที่วัดนี้ตั้งอยู่กลางลานจอดรถ อายุประมาณ 200 ปี ความสูงประมาณ 25 เมตรเป็นต้นไม้ใหญ่ให้ร่มเงากับรถที่มาจอดเพื่อชมความงามของวิหารที่ตกแต่งด้วยผลงานการแกะสลักโลหะ
ใต้ต้นโพธิ์มีเสาไฟฟ้าและสายไฟระโยงระยาง โคนต้นมีไม้ค้ำศรีค้ำจุนต้นโพธิ์ไว้ไม่ให้หายไปจากการรุกไล่ของพื้นคอนกรีต ต้นโพธิ์เป็นต้นไม้สำคัญทางพุทธศาสนา จึงมีประเพณี พิธีกรรมต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับต้นโพธิ์ โดยเฉพาะการทำบุญด้วยไม้ค้ำศรี นัยว่าเพื่อค้ำจุนพระพุทธศาสนานั้น ดูราวกับว่าเป็นสิ่งค้ำจุนต้นไม้ใหญ่ให้คงอยู่ท่ามกลางความเจริญทางวัตถุ
เห็นต้นไม้กลางลานคอนกรีตแบบนี้แล้วคิดถึงป่าเขาทุ่งหญ้า อย่างในเพลงที่นำมาให้ฟังวันนี้ ชื่อเพลงใกล้ตา ไกลตีน หาฉบับเสียงร้องของน้าหงาใน Youtube ไม่มี ได้เวอร์ชั่นของคุณสุนทรี เวชานนท์ มาให้ฟังกัน จริง ๆ แล้วเวอร์ชั่นนี้ก็ชอบ
คุณสุนทรีเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเข้าห้องอัดเพลงนี้ ร้องม้วนเดียวจบ แล้วน้าหงาใส่เสียงซึง เคยมีโอกาสฟังเธอร้องสดในคอนเสิร์ตสายน้ำสามัญชน ที่หอประชุมใหญ่ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ กับคาราวานวงใหญ่ รู้สึกว่าเวอร์ชั่นนั้นเธอร้องได้ผ่อนคลายแต่มีพลัง และดนตรีในวันนั้นเรียบง่ายและสมบูรณ์แบบ
ส่วนเวอร์ชั่นนี้ฟังทีไรก็รู้สึกว่าต้องปีนกระไดฟัง เพราะเสียงเธอสูงปรี๊ด ฟังยากเหลือเกิน แต่อย่างไรก็ตามฉันก็ชอบฟังเพลงนี้เวลาคิดถึงทุ่งหญ้า ลมหนาว และต้นไม้ใหญ่บนสันภู คิดถึงกลิ่นดิน กลิ่นใบไม้แห้ง ฝุ่นที่มากับสายลม ฉันเคยขับรถเลียบแม่น้ำโขง บนเส้นทางแม่สาย-สามเหลี่ยมทองคำ-เชียงแสน เปิดเพลงนี้คลอไปด้วย รู้สึกเข้ากับบรรยากาศดีนัก
เคยได้ยินเรื่องเล่าว่า เพลงนี้น้าหงาแต่งที่เมืองน่านเมื่อครั้งอยู่ในป่า เพื่อนของเขาตายไปกับการสู้รบ หลุมฝังศพของเพื่อนอยู่ใกล้ตัว
คิดถึง...แต่ไปหาไม่ได้