Skip to main content

 

เจ้านายเก่าคนหนึ่งเคยพูดถึงทางออกในชีวิตเมื่อครั้งที่เขาประสบปัญหา ที่ทุกคนคิดว่า “ทางตัน” เขาบอกว่า ถ้าสถานการณ์ขังเขาไว้ในห้อง แล้วล็อคกุญแจ อย่าคิดว่าเขาไม่มีทางออก เพราะถ้าประตูปิดเขาก็จะเปิดหน้าต่างแล้วปีนออกไป ฟังดูดีหากห้องนั้นมีหน้าต่าง
 \\/--break--\>
 
สำหรับบางคนแล้วห้องบางห้องที่กักขังเขาอยู่อาจไม่มีหน้าต่าง สถานการณ์อาจโหดร้ายถึงขนาดกักขังเขาไว้ในห้องแล้วโยนกุญแจทิ้ง ห้องที่มืดมิด ไร้แสงสว่าง หน้าต่างก็ไม่มีให้กระโจนออกไป มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่อิสระที่สุด และหัวใจที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะทะลายกำแพงออกไปสู่แสงสว่างได้
 
วันนี้งานสอนฉันว่า degree of  freedom ต้องลบหนึ่งอยู่เสมอ ฉันถามเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ ว่าคืออะไร เขาบอกฉันว่าเสรีภาพไม่มีจริง เหมือนเวลาเราไปซื้อรองเท้าเราไม่อาจลองรองเท้าข้างเดียวได้ เราต้องลองสองข้าง เสรีภาพต้องลบหนึ่ง ทุกอย่างต้องลบหนึ่งอยู่เสมอ
 
เสียงนกร้องริมหน้าต่าง...
 
โลกวิวัฒนาการมากี่ล้านปี กว่าจะมีมนุษย์ ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ไปกี่แสนปี กว่าโลกจะกำเนิดมนุษย์ จากนิวเคลียส จากอะตอม เป็นสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ เป็นแบคทีเรีย อะมีบา เป็นลิง เป็นลิงอุรังอุตัง เป็นชิมแปนซี เป็นคน แค่จากชิมแปนซีเป็นคนนั้นใช้เวลาสี่ล้านปี ในเวลาสี่ล้านปีนั้น มีความเปลี่ยนแปลงในดีเอ็นเอเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็น ลิงชิมแปนซี กับมนุษย์ ดูรูปลักษณ์ ดูธรรมชาติของสัตว์สองตัวนี้แล้ว แตกต่างกันยิ่งนัก แต่เป็นความแตกต่างทางพันธุกรรมเพียงหนึ่งเปอร์เซ็น 
 
เลขหนึ่ง และเลขยี่สิบล้าน ในวันนี้มีความหมายกับฉันยิ่งนัก ในหนึ่งเปอร์เซ็นนั้นบรรจุความแตกต่างไว้มากมายจนเกินกว่าจินตนาการจะไปถึง อย่างหนึ่งนั้นคือ ลิงดำรงเผ่าพันธุ์ของตนโดยสัญชาตญาณ สืบพันธุ์กันก็ดูแค่ตัวผู้กับตัวเมีย แต่มนุษย์มีการเลือกที่จะดำรงเผ่าพันธุ์ของตนให้คงไว้ในโลกนี้ด้วยวิธีที่แตกต่าง และซับซ้อน มีรูปธรรมและนามธรรมผสมปนเป
 
ในความซับซ้อนนั้นมนุษย์จึงมีความรัก ความเกลียด  มีการคิด คำนวณความแตกต่าง เพศผู้เลือกเพศเมียที่มีความสวยงาม เพราะบ่งบอกถึงความแข็งแรง และสมบูรณ์ทางกายภาพ สามารถเป็นแม่พันธุ์ให้ตนได้ เพศเมียเลือกเพศผู้ที่แข็งแรง เพื่อปกป้องคุ้มครอง และหาอาหารมาเลี้ยงครอบครัว ดังเช่นนกกาหาเลี้ยงลูกของมัน ความรักเป็นแค่กลไกการเลือกเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษยชาติเท่านั้นหรือ แล้วเสียงนกร้องที่สงบอารมณ์ยามเช้านี้เล่า
 
ครุ่นคำนึงสองนาที เสียงนกร้องบอกฉันว่า  โลกหมุนวนเปลี่ยนแปลงทุกวัน ไม่เคยหยุดหมุนอยู่บนแกนโลกอันเอียงกระเท่เร่นี้ แล้วเจ้าจะคาดหวังให้สรรพสิ่งมาหมุนวนในวังวนของเจ้าได้อย่างไร  เสียงนกทำให้ใจสงบ และลึกลงไปคือเสียงดนตรีที่โลกให้มาแต้มสีสันยามเช้าของเจ้า ให้เจ้าได้หยุดคิดว่าอย่าหวังให้โลกหยุดหมุน
 
ก็บอกแล้วไง เสรีภาพต้องลบหนึ่ง นั่นแหละคือทางออก
 
 
 

บล็อกของ โอ ไม้จัตวา

โอ ไม้จัตวา
ไปปายมา เหมือนพูดคำฮิตยังไงไม่รู้ ฉันไปปายมาจริงๆ ถามว่าไปบ่อยไหม แปดปีมานี้ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามที่ไป แต่ละครั้งเว้นวรรคสี่ปี เพราะฉะนั้นฉันจึงเป็นความเปลี่ยนแปลงของปายค่อนข้างเยอะ
โอ ไม้จัตวา
 เจอคลิบวีดีโอนี้มานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสนำมาให้ชมสักที เขาชื่อ Paul Potts ผู้ร้องเพลง Nessun Dorma ในการประกวดร้องเพลง Britains Got Talent ของประเทศอังกฤษ ฉันชอบเข้าไปดูคลิ้บรายการนี้ เพราะจะเห็นผู้มีความสามารถทางการร้องเพลงมาร้องประกวดกันด้วยความสามารถอย่างแท้จริง อย่างเช่นสาวน้อย คอนนี่ ที่นำมาให้ชมสัปดาห์ที่แล้วก็เกิดจากรายการนี้ เขาไม่มีข้อจำกัดทางการตลาดในการประกวดร้องเพลง ไม่ต้องจัดฟัน ไม่ต้องหล่อ ไม่ต้องสวย ไม่ต้องมีคนจัดหาเสื้อผ้ามาให้ ขอเพียงมีหัวใจมาด้วยเท่านั้น
โอ ไม้จัตวา
   ขออนุญาตเปิดเพลงนี้อีกครั้ง Imagine จากเสียงร้องของสาวน้อยเสียงใส Connie Talbot นักร้องตัวน้อยผู้ผ่านการคัดเลือกเข้ารอบการประกวดร้องเพลง Britain's Got Talent ปี 2007 เสียงใส ๆ ของเธอร้องเพลง Somewhere over the rainbow ทำเอากรรมการนั่งน้ำตาไหลเป็นทาง
โอ ไม้จัตวา
  Pavarotti Last Performance "Nessun Dorma" @ Torino 2006
โอ ไม้จัตวา
  เพลงวาสิฏฐี  โดย มาโนช  พุฒตาล เมื่อวานนี้ฉันหยิบ วันที่ถอดหมวก ของเสกสรรค์  ประเสริฐกุล ขึ้นมาอ่าน (อีกรอบ) ต้องบอกก่อนว่าเป็นแฟนหนังสือของอาจารย์เสกสรรค์อย่างเหนียวแน่น ตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็กภูหินร่องกร้า และซื้อ "ถนนหนังสือ" หน้าปกเสกสรรค์-จิระนันท์ มาอ่านด้วยความทึ่งกับหนุ่มสาวสมัยนั้น ความที่ประวัติศาสตร์ของเขาอยู่ใกล้บ้านเรา จึงยิ่งอ่านยิ่งอิน
โอ ไม้จัตวา
(เพลงปราสาทไหว บรรเลงพิณเปี๊ยะ โดย สมบูรณ์ กาวิชัย) ผู้ส่งเข้าประกวด: นางรัษฎาพร บริจินดาได้รับรางวัลจากการประกวดต้นไม้ใหญ่ในเขตเทศบาลนครเชียงใหม่ ประจำปี 2549สถานที่ วัดเชียงมั่นเลขที่ 171 ถนนราชภาคินัย ตำบลศรีภูมิ อำเภอเมือง จังหวัดเชียงใหม่อายุ ประมาณ 80 ปีความสูง ประมาณ 7 เมตรเส้นรอบวง 0.60 เมตร
โอ ไม้จัตวา
ขอยกคำกล่าวลาของคุณอุ๋มอิ๋ม วดีลดา เพียงศิริ "พี่บอกพี่ปุ๊ว่า พญาอินทรี ถึงเวลาต้องบิน" กับช่วงวาระสุดท้ายของชีวิตพญาอินทรี ลุงปุ๊ครูแห่งการถ่ายภาพของฉัน
โอ ไม้จัตวา
 ป่วยค่ะท่านผู้ชม... อยู่บนโลกแท้ ๆ เหมือนอยู่ในน้ำลึก หายใจไม่ออก อากาศเป็นพิษ มันมาอีกแล้ว คราวนี้แสบจมูก แสบตา ไข้ขึ้น หวัดกินงอมแงม สยบยอมกับโลกใบนี้ หลับไปสองวันเต็ม ๆ วันนี้เจอคลิบของนักร้องคนโปรดอีกคน เคยมีซีดีเมื่อนานมาแล้วแต่แผ่นหายไป เธอชื่อ Jewel Kilcher ชาวอเมริกัน เป็นนักร้อง นักแต่งเพลง เล่นกีต้าร์ นักแสดง และกวี ว้าว คนอะไรเนี่ย ฉันฟังเธอร้องครั้งแรกเมื่อครั้งอยู่ที่เมืองจีนคนเดียว เสียงเพลงของเธอเป็นเพื่อนในบรรยากาศเหงา ๆ หนาว ๆ เวิ้งว้างคนเดียวในโลกได้เป็นอย่างดี
โอ ไม้จัตวา
http://charyen.com/jukebox/play.php?id=30336  เปลี่ยนบรรยากาศมาฟังเพลงเก่า ๆ ของไทยกันบ้างค่ะ ชื่อเพลงดอกพะยอมยามยาก เสียงร้องของเพลิน พรหมแดน ซึ่งไม่คิดว่าจะมีเพลงแบบนี้ เพราะเพลงที่สร้างชื่อให้กับเพลิน พรหมแดนมักเป็นเพลงตลก ๆ เป็นเพลงร้องสลับพูด ตอนเด็ก ๆ ชอบฟังมากฟังไปหัวเราะไป คล้าย ๆ กับเพลงของวิฑูรย์ ใจพรหม ตอนนี้