เจ้านายเก่าคนหนึ่งเคยพูดถึงทางออกในชีวิตเมื่อครั้งที่เขาประสบปัญหา ที่ทุกคนคิดว่า “ทางตัน” เขาบอกว่า ถ้าสถานการณ์ขังเขาไว้ในห้อง แล้วล็อคกุญแจ อย่าคิดว่าเขาไม่มีทางออก เพราะถ้าประตูปิดเขาก็จะเปิดหน้าต่างแล้วปีนออกไป ฟังดูดีหากห้องนั้นมีหน้าต่าง
\\/--break--\>
สำหรับบางคนแล้วห้องบางห้องที่กักขังเขาอยู่อาจไม่มีหน้าต่าง สถานการณ์อาจโหดร้ายถึงขนาดกักขังเขาไว้ในห้องแล้วโยนกุญแจทิ้ง ห้องที่มืดมิด ไร้แสงสว่าง หน้าต่างก็ไม่มีให้กระโจนออกไป มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่อิสระที่สุด และหัวใจที่เข้มแข็งเท่านั้นที่จะทะลายกำแพงออกไปสู่แสงสว่างได้
วันนี้งานสอนฉันว่า degree of freedom ต้องลบหนึ่งอยู่เสมอ ฉันถามเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ ว่าคืออะไร เขาบอกฉันว่าเสรีภาพไม่มีจริง เหมือนเวลาเราไปซื้อรองเท้าเราไม่อาจลองรองเท้าข้างเดียวได้ เราต้องลองสองข้าง เสรีภาพต้องลบหนึ่ง ทุกอย่างต้องลบหนึ่งอยู่เสมอ
เสียงนกร้องริมหน้าต่าง...
โลกวิวัฒนาการมากี่ล้านปี กว่าจะมีมนุษย์ ไดโนเสาร์สูญพันธุ์ไปกี่แสนปี กว่าโลกจะกำเนิดมนุษย์ จากนิวเคลียส จากอะตอม เป็นสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ เป็นแบคทีเรีย อะมีบา เป็นลิง เป็นลิงอุรังอุตัง เป็นชิมแปนซี เป็นคน แค่จากชิมแปนซีเป็นคนนั้นใช้เวลาสี่ล้านปี ในเวลาสี่ล้านปีนั้น มีความเปลี่ยนแปลงในดีเอ็นเอเพียงแค่หนึ่งเปอร์เซ็น ลิงชิมแปนซี กับมนุษย์ ดูรูปลักษณ์ ดูธรรมชาติของสัตว์สองตัวนี้แล้ว แตกต่างกันยิ่งนัก แต่เป็นความแตกต่างทางพันธุกรรมเพียงหนึ่งเปอร์เซ็น
เลขหนึ่ง และเลขยี่สิบล้าน ในวันนี้มีความหมายกับฉันยิ่งนัก ในหนึ่งเปอร์เซ็นนั้นบรรจุความแตกต่างไว้มากมายจนเกินกว่าจินตนาการจะไปถึง อย่างหนึ่งนั้นคือ ลิงดำรงเผ่าพันธุ์ของตนโดยสัญชาตญาณ สืบพันธุ์กันก็ดูแค่ตัวผู้กับตัวเมีย แต่มนุษย์มีการเลือกที่จะดำรงเผ่าพันธุ์ของตนให้คงไว้ในโลกนี้ด้วยวิธีที่แตกต่าง และซับซ้อน มีรูปธรรมและนามธรรมผสมปนเป
ในความซับซ้อนนั้นมนุษย์จึงมีความรัก ความเกลียด มีการคิด คำนวณความแตกต่าง เพศผู้เลือกเพศเมียที่มีความสวยงาม เพราะบ่งบอกถึงความแข็งแรง และสมบูรณ์ทางกายภาพ สามารถเป็นแม่พันธุ์ให้ตนได้ เพศเมียเลือกเพศผู้ที่แข็งแรง เพื่อปกป้องคุ้มครอง และหาอาหารมาเลี้ยงครอบครัว ดังเช่นนกกาหาเลี้ยงลูกของมัน ความรักเป็นแค่กลไกการเลือกเพื่อดำรงเผ่าพันธุ์ของมนุษยชาติเท่านั้นหรือ แล้วเสียงนกร้องที่สงบอารมณ์ยามเช้านี้เล่า
ครุ่นคำนึงสองนาที เสียงนกร้องบอกฉันว่า โลกหมุนวนเปลี่ยนแปลงทุกวัน ไม่เคยหยุดหมุนอยู่บนแกนโลกอันเอียงกระเท่เร่นี้ แล้วเจ้าจะคาดหวังให้สรรพสิ่งมาหมุนวนในวังวนของเจ้าได้อย่างไร เสียงนกทำให้ใจสงบ และลึกลงไปคือเสียงดนตรีที่โลกให้มาแต้มสีสันยามเช้าของเจ้า ให้เจ้าได้หยุดคิดว่าอย่าหวังให้โลกหยุดหมุน
ก็บอกแล้วไง เสรีภาพต้องลบหนึ่ง นั่นแหละคือทางออก
บล็อกของ โอ ไม้จัตวา
โอ ไม้จัตวา
ได้มีโอกาสไปแอ่วเมืองน่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว หลังจากไม่ได้ไปมาเป็นสิบปี ไปคราวนี้คนที่ไปด้วยก็แทบไม่เคยไปเลย มีเราคนเดียวที่มาบ่อยที่สุด กระนั้นก็นับได้ประมาณสี่ครั้ง ความที่เมืองน่านเป็นเมืองที่จะว่าไกลก็ไกล จะว่าไม่ไกลก็ไม่ไกลนัก ขับรถจากเชียงใหม่ 5 ชั่วโมงรวมเวลาพักรถกินกาแฟที่เด่นชัย ขับรถเส้นทางนี้ขอแนะนำร้านกาแฟสดเด่นชัย ตรงริมแม่น้ำ เชิงสะพานทางไปลำปาง กาแฟเค้าดีจริงๆ หรือหากใครดื่มกาแฟไม่ได้ ถ้าได้ผ่านไปที่อ.ร้องกวาง จ.แพร่ แวะตลาดสด มีร้านหนึ่งขายเมี่ยง ใช้อมตอนขับรถง่วง ๆ ได้ผลดี เพราะเมี่ยงเป็นใบชาชนิดหนึ่งมีคาเฟอีนเหมือนกัน เราชอบกินเมี่ยงเพราะไม่ขับปัสสาวะเหมือนกาแฟ
โอ ไม้จัตวา
รูปนี้ก็ต้องจับกล้องนิ่ง ๆ เพราะถ่ายท้องฟ้าตอนเย็น
โอ ไม้จัตวา
คำถามเดิม ถ่ายยังไงให้ดีให้สวย คำตอบแบบกำปั้นทุบกล้องเลยคือ มองให้เห็นความงาม ซึ่งตรงนี้ขอเน้นย้ำว่า “ความงามเป็นเรื่องปัจเจก” เป็นเรื่องของใครของมัน กล้องก็ของเรา เราถ่ายเราก็เอาไปดู และชื่นชมอย่างน้อยก็กับตัวเอง คนอื่นจะว่าอย่างไรก็ช่างไม่ต้องสนใจ ถ้าเราเห็นว่างาม...ถ่ายเลย
โอ ไม้จัตวา
หลายคนถามว่าถ่ายรูปอย่างไรให้สวย ช่วยสอนหน่อยได้ไหม ความที่ไม่ได้ร่ำเรียนเรื่องการถ่ายภาพมาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ทำให้เราสอนเป็นเรื่องเป็นราวไม่ได้เช่นกัน คำตอบที่บอกไปส่วนใหญ่จะบอกแบบโยนกล้องให้แล้วไปหาเอา
โอ ไม้จัตวา
ไปกินปลาสะแงะมาแล้ว รสชาติและเนื้อคล้าย ๆ กับปลาคังน่ะ ร้านที่ไปกินเป็นร้านอาหารอร่อยด้วยรสมือคนปรุง ชื่อร้านน้องเบส ขอแนะนำ เป็นห้องแถวสองคูหา นอกจากปลาสะแงะที่น่าลิ้มรสแล้ว สิ่งที่พลาดไม่ได้อีกเมนูหนึ่งของร้านนี้คือ เห็ดหอมทอดซีอิ้ว ที่มีน้ำจิ้มสีเขียวสูตรของร้านนี้โดยเฉพาะ อร่อยจริง ๆ
โอ ไม้จัตวา
ภาพจาก www.thailandoutdoor.com
ไปปายคราวที่แล้ว ได้ยินชื่อปลาสะแงะในเมนูร้านอาหารร้านอร่อย (ร้านน้องเบส เห็ดหอมทอดอร่อยด้วยน้ำจิ้มสีเขียว) แต่ก็ไม่ได้กิน ถามใครก็ตอบไม่ได้ว่าเป็นปลาอะไร ดียังไง ทำไมต้องปลาสะแงะ
จนกระทั่งมาเจอข้อเขียนของคุณ’รงค์ วงษ์สวรรค์ ที่เคยเขียนไว้ถึงปลาชนิดหนึ่งชื่อปลาไหลหูดำ
“ปลาไหลหูดำ โอว หี่ เหมา ปรุงรสน้ำแดงกับเห็ดหอมและผักบุ้ง--เอ้งฉ่าย ปลานี้อิมพอร์ทเข้ามาจากฮ่องกงราคาแพงและมีกินในฤดูเดือนเท่านั้น
แต่บางคนบอกความลับว่า พรานปลาแถบลุ่มน้ำตาปีภาคใต้นำมาส่งอย่างไม่เปิดเผยเพื่อการผดุงราคาเหนือกว่าปลาอื่น…
โอ ไม้จัตวา
http://blog.palungjit.com/uploads/s/saochiangmai/3152.mp3
เพลงน้องน้อยแพนด้า สำหรับดาวน์โหลดค่ะ
แพนด้าไม่ใช่หมี แพนด้าคือแพนด้า
โอ ไม้จัตวา
ความที่ปายเป็นเมืองโรแมนติก เมืองที่อยู่สบาย ล้อมรอบด้วยภูเขา มีแม่น้ำเล็ก ๆ ไหลผ่าน เหมือนภาพในฝัน ในนิทานยังไงยังงั้น จึงมีผู้คนจำนวนหนึ่งย้ายนิวาสสถานมาอาศัยอยู่ที่ปาย บางคนมานอนอ่านหนังสือ พักผ่อน เช่าบ้านอยู่นาน ๆ เป็นจุดแวะพักในซอกมุมหนึ่งของโลก ก่อนจะออกเดินทางต่อไป
โอ ไม้จัตวา
ดอกไม้ริมทาง
ใครจะนึกบ้างว่าเมืองที่ “อะไรก็ปาย” ในพ.ศ.นี้ เคยเป็นดินแดนสำหรับเนรเทศผู้กระทำความผิดมาก่อน ย้อนหลังไปไกลเจ็ดร้อยกว่าปี เมื่อเริ่มสร้างเมืองเชียงใหม่ขึ้นในพ.ศ. 1839 ในสมัยราชวงศ์มังรายปกครองเชียงใหม่นี้ ปายก็เป็นเมืองหน้าด่านเมืองหนึ่งของเชียงใหม่ ในชื่อว่า “เมืองน้อย” ซึ่งปัจจุบันบ้านเมืองน้อย (อยู่ระหว่างปายกับอ.เวียงแหง) เป็นหมู่บ้านของชาวปกากญอ อยู่ต้น ๆ ของแม่น้ำปาย
โอ ไม้จัตวา
ได้เวลาพารถคันน้อย ๆ ไปออกกำลังกายอีกแล้ว คราวนี้ไปแบบไม่รู้อะไรเลย บ้านวัดจันทร์ ฉันรู้จักในนามป่าสนวัดจันทร์ ความที่ชอบต้นสนสองใบ สามใบ และไม่เคยแยกออกสักทีว่าอย่างไหนสองใบ หรือสามใบ แต่ที่ชอบคือใบฝอย ๆ เวลามองไกล ๆ แล้วดูเป็นฟู่ ๆ สวยดี ใบสนไม่มีน้ำ ยามหน้าแล้งจึงยังเขียวอยู่เนื่องจากมีน้ำมันอยู่ข้างใน
โอ ไม้จัตวา
ตื่นเช้ามาด้วยอาการแฮ้งค์ดาวแดงอย่างสุดชีวิต ความที่เคมีในร่างการเริ่มปฏิเสธดาวดาวสีแดงดวงนี้ ทำให้ชีวิตฉันง่ายขึ้นเมื่อต้องชะตากับลีโอ จนเพื่อนร่วมทางบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กินลีโอ