สนธยา ตะวันรอน ลอดท้องหมา
ฝูงประชา ชี สงฆ์ เดินเกลื่อนหน
อันฑะ พาล ครองเมือง มิอาทร
ทุรยุค ห่อนเกื้อ ตระลาการ
เสียงร้องหวีด ปีกลาย ยังไม่สิ้น
ร่างแหลกเหลว พังภินท์ ไม่รู้ชอบ
เงื้อบาทตี บีฑา อ้างอาญา
โทษ-ประหาร เว้นขอบ เพราะชั่งเอียง
ไม่รู้เกรง ดินฝุ่น คลุ้งกลบแสง
ไม่กลัวเกรง อวดอ้าง สั่งราศรี
ฟ้าเป็นใจ ฤาห่อน ประสมดี
ร้ายหรือดี บาปหรือโทษ ปาป-มติ
ดินแล้ง ปราชญ์ใบ้บ้า เสริมเข่นฆ่า
เหมือนคำสาป สั่งมา ให้อาสัญ
ถึงวันนี้ สุดฟ้า สุดดิน สิ้นที่ธรรม
อย่าไปทวง ยุติธรรม จากอาธรรม
บล็อกของ บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ตรุษจีนปีนี้ผมไม่ได้กลับบ้าน คงอยู่เงียบๆ เหมือนเคย แต่บรรยากาศของตรุษจีนของชาวจีนโพ้นทะเลไม่ว่าที่ไหนๆ ก็จะต้องมีเสียงของเติ้งน้อยเป็นเพลงประกอบราวกับเพลงบังคับของเทศกาล อดไม่ได้ที่จะหวนคิดถึงความเก่าความหลังที่ชีวิตวกวนพาไปเดินเล่นไกลถึงนิวยอร์ค
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมเคยเขียนงานชุด จริยธรรมของการพบพาน (The Ethics of Encounter) เอาไว้เมื่อหลายปีก่อน เพื่อนำเสนอสิ่งที่เป็นไปได้ในสถานการณ์ของการเชิญหน้า ว่าในการปะทะสังสรรค์กันของมนุษย์กับคนแปลกหน้าย่อมเกิดภาวะพิเศษ ซึ่งอาจนำไปสู่สงครามหรือสันติภาพก็ได้ หลายปีมานี้ผมพบว่าปัญหาหนึ่งของสังคมไทยก็คือการปะทะกั
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
v\:* {behavior:url(#default#VML);}
o\:* {behavior:url(#default#VML);}
w\:* {behavior:url(#default#VML);}
.shape {behavior:url(#default#VML);}
บัณฑิต จันทร์โรจนกิจ
ผมได้รับชวนจากมิตรสหายท่านหนึ่งให้เข้ามาเขียนบล็อกที่นี่ หลังจากไปโพสต์ต่อท้ายข่าวซุปเปอร์แมนลาออกจากเดลี่เทเลกราฟไปเขียนบล็อก ผมบ่นไปทำนองว่า อยากออกไปทำงานอย่างอื่นบ้าง มิตรสหายท่านนั้นเลยยื่นข้อเสนอที่ยากปฏิเสธ
เพราะผมอ่านข่าวในประชาไทอยู่นานแล้ว ก็อยากมีส่วนร่วมด้วย ประการหนึ่ง